เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 112

ฟ้าดินสั่นสะเทือน ลู่ฝานรู้สึกว่าพื้นกำลังสั่นสะเทือน

ต่อมา เกิดรอยแยกลึกเป็นทาง อยู่ตรงหน้าลู่ฝาน เหมือนศิษย์พี่ฉู่เทียน ตัดพื้นดินแยกออกจากกัน ด้วยการโจมตีครั้งเดียว

รอยแยกลึก ยืดยาวออกไปเรื่อยๆ จนสุดสายตา นี่ศิษย์พี่ฉู่เทียนยังไม่ได้ใช้มีดเลย

ฉู่เทียนฟื้นฟูลมหายใจ ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ได้สับแบบสะใจอย่างนี้มานานแล้ว ศิษย์น้องลู่ฝาน การโจมตีรูปแบบนี้คือระเบิด เอาพลังทั้งหมด กลับไปกักเก็บไว้ในจุดตันเถียน แล้วปลดปล่อยมันออกมาทันที ไม่ต้องเหลือไว้ ไม่ต้องคิดอะไรเยอะ เมื่อโจมตีออกไป ไม่มีสิ่งใดในโลก ฆ่าคนอื่นไม่ได้ ให้รีบหนีทันที”

นับว่าลู่ฝานเข้าใจบ้างแล้ว พยักหน้าพูดว่า “เข้าใจแล้วครับ”

การโชว์ของศิษย์พี่ทั้งสองคน ทำให้ลู่ฝานเปิดหูเปิดตา ไม่ว่าใครก็เก่งกว่าเขา ลู่ฝานถามตัวเอง ตอนนี้ตัวเองคงไม่สามารถต้านทานกระบวนท่าของศิษย์พี่รองได้

ตอนนี้หานเฟิงหัวเราะเสียงดัง พูดว่า “โอเค ศิษย์พี่รอง ศิษย์พี่สาม โชว์เรียบร้อยแล้ว งั้นฉันขอโชว์สักหน่อยละกัน”

เมื่อเขาพูดออกมา จู่ๆ สีหน้าของศิษย์พี่รองกับศิษย์พี่สาม เปลี่ยนไปทันที

หานเฟิงพูดพลาง เอากระบี่ฟ้าครามออกมา

ฉู่เทียนรีบตะโกนออกมาทันที “หานเฟิง นายหยุดเดี๋ยวนี้นะ”

ฉู่สิงพุ่งเข้าไปทันที กระโจนใส่จนหานเฟิงล้มลงกับพื้น

ฉู่เทียนพุ่งตามเข้ามา ทั้งสองคนกดตัวหานเฟิงลงกับพื้น

หานเฟิงดิ้นพลางร้องตะโกนว่า “ให้ผมโชว์หน่อยสิ ผมควบคุมได้ ทำไมพวกพี่ไม่เชื่อผม ผมควบคุมได้! ศิษย์พี่รอง ศิษย์พี่สาม อย่ากดหน้าผม หน้าอันหล่อเหลาของผมนะ”

หานเฟิงตะโกนเสียงดัง ขณะนั้นประตูห้องของอาจารย์อี้ชิงเปิดออก

เห็นทั้งสามคนกำลังชุลมุน อาจารย์อี้ชิงระเบิดความโมโหออกมา แผดเสียงดังพูดว่า “พวกแกไม่ได้ทะเลาะกันวันหนึ่ง ไม่สบายใจกันใช่ไหม มานี่เลย กลับมาที่ห้องเลย อ่านบทจิตเต๋าหมื่นรอบ”

เสียงตะโกนของอาจารย์อี้ชิง ทำให้ทั้งสามคนลุกขึ้นยืน ก้มหน้าสลด ทั้งสามเดินกลับห้อง เริ่มท่องเสียงดังขึ้นมา

“จิตใจสงบ สรรพสิ่งราบเรียบ ไม่แย่งไม่ชิง......”

ลู่ฝานยืนอยู่ที่เดิม เขาก้มหน้าเหมือนกัน นี่มาฝึกตอนเช้านะ

อาจารย์อี้ชิงมองรอยร้าวบนพื้น พูดอย่างไม่ได้ดั่งใจว่า “รู้ว่าการทะเลาะกัน วันหนึ่งไม่ช้าก็เร็ว คณะหนึ่งเดียวคงแตกเพราะพวกแก ลู่ฝานมานี่”

ลู่ฝานพูดตาเป็นประกาย “งั้นขอถามอาจารย์ ผมเหมาะสมกับเคล็ดวิชาบู๊แบบไหนครับ”

อาจารย์อี้ชิงยิ้มแล้วพูดว่า “คนแบบนาย มีความสามารถ แน่วแน่ นิ่งดั่งขุนเขา ไม่บุ่มบ่าม ความรู้ความเข้าใจ เป็นที่น่าตกใจ นายเหมาะกับวิชาอันลึกล้ำสูงส่งที่ซับซ้อน วิชาประเภทนั้น คนทั่วไปฝึกไม่ได้ ขนาดขั้นแรกยังเรียนไม่ได้ แต่ถ้าฝึกสำเร็จ จะเป็นวิชาที่ไม่มีใครต้านทานได้ในโลกนี้”

ลู่ฝานพูดว่า “อาจารย์พูดอวยเกินไปแล้ว”

อาจารย์อี้ชิงพูดว่า “นี่ไม่ได้อวย เป็นเรื่องจริง เดิมที จากที่ฉันคิด นายเหมาะจะฝึกเพลงเต๋าหนึ่งเดียวที่สุด แต่ตอนนี้อาจารย์เต้ากวงไม่อยู่ เขาไม่พูด ฉันก็ถ่ายทอดให้นายตามใจชอบไม่ได้ ดังนั้น ช่วงนี้ นายฝึกวิชาอื่นไปก่อน ฉันมีวิชากระบี่ระดับคนขั้นพื้นฐาน อยู่เล่มหนึ่งพอดี นายอ่านดูดีๆ ช่วงนี้ฝึกมันไปก่อนละกัน”

พูดพลาง อาจารย์อี้ชิง เอาหนังสือที่เต็มไปด้วยฝุ่น ออกมาจากใต้เตียง ดูออกเลยว่าหนังสือเล่มนี้ วางอยู่ใต้เตียงมานานแล้ว

ได้ยินคำว่าระดับมนุษย์ขั้นพื้นฐาน ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ

รับสมุดเคล็ดวิชาบู๊มา ตัวอักษรขนาดใหญ่ชัดเจนเขียนว่า เพลงกระบี่ขั้นพื้นฐาน

ลู่ฝานมองอาจารย์อี้ชิง แล้วพูดว่า “ให้ผมฝึกมันเหรอครับ”

อาจารย์อี้ชิงพยักหน้าพูดว่า “ใช่ นายฝึกมัน ตั้งใจฝึก อย่าปล่อยปละละเลย”