เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1180

ผู้อาวุโสใหญ่ตอบว่า “ฉันว่าใช่ ดูไม่ออกจริงๆ ว่าตอนเด็กเจ้าเด็กลู่ฝานจะเป็นคนไม่เอาไหน บางทีเขาอาจฝึกจิตใจที่แข็งแกร่งสุดยอด มาจากการดูหมิ่นเยาะเย้ยในวัยเด็กก็ได้ ดังนั้นเขาจึงเริ่มต้นทีละก้าวจนถึงตอนนี้ กลายเป็นนักกระบี่แห่งตงหวาที่รู้จักกันไปทั่วทั้งประเทศอู่อาน ฉันกล้าพูดฟันธงเลยว่าขอแค่เขาไม่ตาย ต่อไปเขาต้องเป็นเซียนบู๊แห่งยุคแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นคนหรือนักบู๊ รูปลักษณ์ท่าทางภายนอก ฐานะชาติตระกูล ระดับขั้นวิทยายุทธ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งจอมปลอม สิ่งสำคัญที่สุดยังอยู่ที่ความตั้งใจ ถ้าวันใดวันหนึ่ง นายสามารถเข้าสู่แดนปราณฟ้าได้ นายจะรู้เองว่าไม่ว่าความยิ่งใหญ่ทรงพลังอะไร ก็เทียบไม่ได้กับความยิ่งใหญ่ทรงพลังภายในจิตใจ”

ริมฝีปากหานหยวนหนิงสั่นระริก เขาหลับตาลงทั้งสองข้าง

ผู้อาวุโสใหญ่มองตัวหานหยวนหนิงที่สั่นเบาๆ กับมือขวาที่กำจนแน่น จากนั้นยิ้มออกมาบางๆ

ตัวหานหยวนหนิงขดอยู่ในเก้าอี้ผ้าใบ เหมือนกำลังสะกดกลั้นความเจ็บปวดนับไม่ถ้วน

หานอู๋ซวงและคนอื่นพากันเดินเข้ามา แต่ผู้อาวุโสใหญ่ส่ายหน้าเบาๆ บอกให้ทุกคนไม่ต้องพูด แล้วแยกย้ายกันออกไปเงียบๆ

ทุกคนออกไปหมดแล้ว ลานประลองบู๊แห่งนี้เหลือหานหยวนหนิงเพียงคนเดียว

ขณะนั้นมีเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นดังขึ้นเบาๆ น้ำตาและน้ำมูกเปียกโชกตรงแก้มหานหยวนหนิง

หานหยวนหนิงที่ร้องไห้จนเสียงแหบแห้งกัดฟันพูดว่า “ทำไมฉันถึงอ่อนแอขนาดนี้! ทำไม นี่ไม่ใช่ฉัน!”

น้ำเสียงโศกเศร้าน่าเวทนา แต่กลับไม่มีใครได้ยิน

และหานหยวนหนิงนอนอยู่ตรงนี้ เป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ......

หลังผ่านไปหนึ่งวัน

ลู่ฝานฝึกหมัดอยู่ที่หน้าประตูอีกแล้ว เวลาหนึ่งวัน ในที่สุดเขาก็สามารถควบคุมพลังของตัวเองได้พอประมาณแล้ว เมื่อวานตอนกลับมา ลู่ฝานเกือบทำห้องพัง เขาเปิดประตูอย่างระมัดระวังสุดขีดแล้ว แต่ก็ยังดึงจนประตูไม้หลุดออกมา

พูดตามตรง การเพิ่มขึ้นของพลังในครั้งนี้ ทำให้เขารู้สึกเหลือเชื่อจริงๆ ตอนนี้สิ่งที่ลู่ฝานรู้ก็คือร่างกายของตัวเอง คงแข็งแกร่งทนทานกว่าของวิเศษทั่วไปเป็นอย่างมาก