เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1194

เทียนชิงหยางพูดเสียงเบาว่า “งั้นวันนี้นายยินดีช่วยไท่จื่อไหม”

เจี่ยจวิ้นแววตาวูบไหว พูดเสียงเบาว่า “คุณชายเทียน ถ้านายจะให้ฉันฆ่าลู่ฝาน โปรดอภัยที่ฉันไม่มีความสามารถนี้ ถึงนายให้ยาฉันอีกกองใหญ่ ฉันก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของลู่ฝานอยู่ดี ตอนนี้ฉันกำลังกลุ้มว่าอีกเดี๋ยวจะขึ้นไปยอมแพ้ดีหรือเปล่า!”

เทียนชิงหยางพูดด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า “นายไม่จำเป็นต้องชนะเขา นายฟังรายละเอียดก่อน”

เทียนชิงหยางยื่นปากไปข้างหูเจี่ยจวิ้น บอกแผนการที่เขาปรึกษากับไท่จื่อออกมาจนหมด

หลังจากเจี่ยจวิ้นฟังจบ สีหน้าเขาเปลี่ยนไปมาก จากนั้นพูดว่า “วิธีนี้โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว”

เทียนชิงหยางจับแขนเจี่ยจวิ้นเอาไว้ ออกแรงเบาๆ แล้วพูดว่า “สหายเจี่ย โหดเหี้ยมหรือเปล่า ไม่ใช่เรื่องที่นายจะตัดสินได้ นายแค่ทำตามเท่านั้น หลังจากเสร็จเรื่อง รับรองว่านายจะได้รับตำแหน่งในเมืองหลวงทันที ตระกูลจะร่ำรวยไปตลอดกาล!”

เจี่ยจวิ้นแอบกัดฟัน แล้วพูดว่า “ได้ ฉันจะทำเรื่องนี้เอง หวังว่าไท่จื่อกับคุณชายเทียนชิงหยางจะไม่เสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพล!”

เทียนชิงหยางค่อยๆ เอายาขวดหนึ่งยัดเข้าไปในมือเจี่ยจวิ้น แล้วพูดว่า “แค่ยาขวดนี้ ก็มีค่าเท่ากับสิ่งที่นายทำทั้งหมดแล้ว นายจัดการอย่างไม่ต้องกังวลได้เลย!”

เจี่ยจวิ้นใช้มือบีบขวดยาสองสามครั้ง พยักหน้าแล้วรีบเดินไปทางลู่ฝาน

เทียนชิงหยางมองด้านหลังเจี่ยจวิ้นด้วยรอยยิ้ม เรื่องสนุกกำลังจะเริ่มแล้ว

“หมายเลข 1 หมายเลข 2 ลงแข่งในสนามได้แล้ว!”

หัวหน้าองครักษ์เกราะทองตะโกนขึ้น ทันใดนั้นนักบู๊สองคนในห้องเดินออกไปข้างนอก

ในเวลาเดียวกัน ในห้องมีม่านน้ำสรวงสวรรค์สว่างขึ้นมากมาย เห็นสถานการณ์ทุกอย่างในสนามบู๊!

ลู่ฝานลืมตาขึ้น มองไปทางม่านน้ำสรวงสวรรค์

แต่ขณะนั้นเอง จู่ๆ มีชายคนหนึ่งเดินมาหน้าเขาแล้วคารวะ จากนั้นพูดเสียงดังว่า “สหายลู่ฝาน ยินดีที่ได้รู้จัก!”

คำพูดองอาจห้าวหาญเช่นนี้ คนธรรมดาพูดออกมาไม่ได้หรอก คนจำนวนไม่น้อยชื่นชมเจี่ยจวิ้นว่าเป็นผู้ชายอย่างแท้จริง

ลู่ฝานได้ยินคำพูดของเจี่ยจวิ้น สีหน้าประหลาดเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะคำพูดของเจี่ยจวิ้นมีอะไรผิดปกติ แต่ตอนเจี่ยจวิ้นพูดแบบนี้ออกมา ทำไมมือถึงสั่น เหงื่อซึมออกมาบนหน้าผาก หายใจเร็วขึ้น

นี่ไม่ค่อยเหมือนอาการตื่นเต้น แต่เหมือนอาการเครียดมากกว่า!

ลู่ฝานพูดอย่างราบเรียบว่า “วางใจเถอะ สหายเจี่ย ฉันทุ่มเต็มกำลังแน่นอน!”

เจี่ยจวิ้นพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม หลังจากนั้นเริ่มพูดคุยกับลู่ฝานไปเรื่อยเปื่อย

“สหายลู่ฝานเป็นคนเขตตงหวา พูดไปพูดมาฉันยังไม่เคยไปเขตตงหวาเลย เล่าให้ฉันฟังได้ไหม”

คนอื่นพูดขนาดนี้แล้ว ลู่ฝานทำได้เพียงตอบๆ ไปเท่านั้น