เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1213

ตอนนี้จู่ๆ ฉินซางต้าตี้ที่อยู่ข้างๆ พูดออกมาว่า “เด็กคนนี้ไม่เลว ฉันว่าเขาเข้ามาเป็นตัวสำรองในหน่วยองครักษ์เสิ่นหวาได้!”

เพียงประโยคเดียว ฉินอวิ่นตกใจจนเกือบสะดุ้งออกมา

หน่วยองครักษ์เสิ่นหวา!

ถ้าลู่ฝานเข้ามาในหน่วยองครักษ์เสิ่นหวาก็ซวยสิ

หน่วยองครักษ์เสิ่นหวาเป็นกำลังแข็งแกร่งสุดของประเทศ นักบู๊แต่ละคนภายในนั้น เรียกได้ว่าเป็นผู้ปกป้องคุ้มครองประเทศ มีอำนาจยิ่งใหญ่ เหนือจินตนาการของคนทั่วไปมาก

เรียกได้ว่าในประเทศอู่อานนอกจากฝ่าบาท ก็มีหน่วยองครักษ์เสิ่นหวานี่แหละที่มีอำนาจใหญ่ที่สุด มีอำนาจชี้เป็นชี้ตายกับพวกข้าราชการ ฉินอวิ่นเคยได้ยินหน่วยองครักษ์เสิ่นหวาคนหนึ่งพูดลอยๆ ออกมาว่าฆ่าล้าง ก็สามารถทำลายข้าราชการระดับสูงในเมืองหลวงไปได้หลายคน รวมถึงคนในครอบครัวด้วย ฆ่าไปด้วยพร้อมกันทั้งหมด ถอนรากถอนโคน เลือดไหลนอง

ถึงเป็นไท่จื่อ เมื่อเจอผู้แข็งแกร่งในหน่วยองครักษ์เสิ่นหวา ยังต้องทำความเคารพ

อย่างเช่น อีหมิง ผู้แข็งแกร่งในหน่วยองครักษ์เสิ่นหวา เขาคือผู้มีอำนาจอย่างแท้จริงในประเทศอู่อาน อีหมิงเคยชี้หน้าฝ่าบาทแล้วพูดว่า

“ประเทศไร้ประมุขได้ แต่ไร้ผู้แข็งแกร่งไม่ได้ มีผู้แข็งแกร่ง ประเทศก็คงอยู่ ประมุขเปลี่ยนได้ทุกเมื่อ ผู้แข็งแกร่งดับสูญ ประเทศดับสลาย มีประมุขจะมีประโยชน์อะไรอีก!”

ประโยคนี้พูดจนฝ่าบาทยังต้องทำความเคารพเขา เพื่อรับคำสอน

อีกทั้งในหน่วยองครักษ์เสิ่นหวามีคนที่คิดแบบนี้ไม่น้อย ในนั้นมีแต่พวกบ้าวิถีบู๊อย่างจริงจริง ถ้าลู่ฝานเข้าไปในหน่วยองครักษ์เสิ่นหวา มีอำนาจแข็งแกร่งยิ่งใหญ่ งั้นไท่จื่ออย่างเขาคงเป็นได้แค่คนที่ถูกรังแก ไม่แน่เดินไปบนถนนแล้วโดนคนทุบตี ก็อาจเป็นไปได้

จะให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไม่ได้เด็ดขาด

ฉินอวิ่นรีบพูดว่า “เสด็จพ่อ ลู่ฝานยังคัดเลือกไม่เสร็จ ให้เขาเข้าหน่วยองครักษ์เสิ่นหวาตอนนี้คงเร็วไปหน่อย”

ฉินซางต้าตี้จ้องฉินอวิ่นเขม็งแล้วพูดว่า “อืม นายพูดมีเหตุผลเหมือนกัน งั้นค่อยว่ากัน!”

ฉินอวิ่นถึงกับโล่งอก มองลู่ฝานในสนาม แววตาแปรเปลี่ยนเป็นสับสนอย่างมาก

ตอนแรกเขาไม่เคยคิดเลยว่าลู่ฝานจะสู้เขาได้ แต่ตอนนี้เขาต้องมองความแข็งแกร่งของลู่ฝานอย่างจริงจัง พละกำลังสามารถสู้กับเขาได้แล้วจริงๆ อีกทั้งอัตราชนะของลู่ฝานยังไม่น้อยอีกด้วย

ลู่ฝานนั่งลง คนอื่นออกห่างจากเขาไปไกลโดยอัตโนมัติ

ทว่าตอนนี้กลับมีคนหนึ่งเดินเข้ามา มองลู่ฝานด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายเก่งขนาดนั้นเลยหรือไง”

ลู่ฝานหันไปมอง เห็นหลู่ยินเดินค้ำไม้เท้าเข้ามา

จู่ๆ หลู่ยินขยับมือ ลู่ฝานเห็นมวลแสงอยู่ในมือตัวเอง อีกทั้งยังรวมตัวเป็นตัวอักษร “แข็งแกร่ง!”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ที่แท้เธอแอบเตือนฉันแบบลับๆ นี่เอง!”

หลู่ยินพูดว่า “ก็ใช่น่ะสิ นอกจากฉันใครจะเป็นห่วงนายอีกล่ะ!”