เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1214

ลู่ฝานยื่นมือมาลูบหัวหลู่ยิน น่าแปลกที่หลู่ยินไม่ได้ปัดมือลู่ฝานออก

เทียนชิงหยางและพวกเห็นภาพนี้แล้วมีประกายประหลาดออกมาจากดวงตา คนอื่นไม่รู้นิสัยของหลู่ยิน แต่ลูกหลานสิบตระกูลใหญ่อย่างพวกเขารู้เป็นอย่างดี

ปีศาจสาวของตระกูลหลู่ผู้ยิ่งใหญ่ รับมือง่ายซะที่ไหนกันล่ะ อย่าว่าแต่ลูบหัวเธอแบบนี้เลย ลูกหลานสิบตระกูลใหญ่ตั้งหลายคน วิทยายุทธถดถอยอย่างประหลาด สลบไม่ฟื้น เพียงเพราะพูดผิดพลาดต่อหน้าหลู่ยินเพียงประโยคเดียว

พลิกดูบันทึกของสิบตระกูลใหญ่ หลายปีนี้คนที่ตายคามือหลู่ยินไม่รู้ตั้งเท่าไร ทว่าตอนนี้หลู่ยินกลับเป็นเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสา โดนคนลูบหัวยังมีรอยยิ้มเต็มใบหน้า ไม่มีท่าทีว่าจะสู้กลับเลย

โลกใบนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

หลู่ยินส่งเสียงดังขึ้นข้างหูลู่ฝาน “พี่ลู่ฝาน วิชาที่นายใช้เมื่อกี้แข็งแกร่งมาก! ในนั้นมีเคล็ดวิชาบู๊สรรพสิ่งไร้รูปร่างของเซียนบู๊ว่านเซี่ยงด้วยใช่ไหม สอนฉันได้ไหม!”

ลู่ฝานก้มมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของหลู่ยิน ที่แท้มีเรื่องขอให้เขาช่วยนี่เอง วันนี้เธอถึงว่านอนสอนง่ายขนาดนี้

ลู่ฝานบีบใบหน้าเล็กของหลู่ยิน จู่ๆ ทำให้สือเฉินและพวกตกใจจนถอยหลัง พวกเขาคิดว่าอีกเดี๋ยวหลู่ยินต้องคลุ้มคลั่งแน่นอน

แต่หลู่ยินไม่มีปฏิกิริยาอะไรเหมือนเดิม แต่กลับมองลู่ฝานด้วยแววตาที่มีประกายความหวัง

ดวงตาสองข้างที่เต็มไปด้วยความอ้อนวอน รวมไปถึงท่าทางที่แสร้งทำเป็นน่ารักของเธอ เต็มไปด้วยความไร้เดียงสาของเด็กน้อยจริงๆ ทำให้คนปฏิเสธยาก!

แม้ลู่ฝานรู้ดีแก่ใจว่าหลู่ยินเป็นเด็กนิสัยยังไง แต่ก็ชื่นชมสกิลการแสดงของหลู่ยิน

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วส่งเสียงตอบกลับว่า “ขอโทษด้วย ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าจะสอนยังไง”

พูดจบ ลู่ฝานก้าวออกไปด้านนอก เขาจะไปดูการแข่งขันข้างบน ดูม่านน้ำสรวงสวรรค์ตรงนี้ เขารู้สึกไม่มันส์

ทุกคนมองลู่ฝานออกไป ถานไถเก๋อตะโกนพูดกับหลู่ยินว่า “น้องหลู่ เธอให้เขารังแกเธอแบบนี้เหรอ”

ทันใดนั้นลู่ฝานเห็นที่ไม่มีคนนั่งอยู่หนึ่งที่

ลู่ฝานพุ่งไปเหมือนเงา นั่งลงอย่างรวดเร็ว

เพิ่งนั่งลง ลู่ฝานรู้สึกผิดปกติ เมื่อหันไปมอง ผู้หญิงตาเป็นประกายเหมือนคริสตัล สวมผ้าปกปิดใบหน้า สวมเสื้อสีฟ้าทั้งตัว ปรากฏอยู่ในสายตา ผู้อาวุโสด้านหลังเธอกำลังมองเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม!

ลู่ฝานถอนหายใจแล้วพูดว่า “พวกนายอีกแล้ว ไม่ยอมให้คนหาที่นั่งอย่างมีความสุขจริงๆ เลย”

พูดพลาง ลู่ฝานลุกขึ้นจะเดินออกไป แต่ขณะนั้นผู้หญิงกลับดึงเสื้อเขาแล้วพูดว่า “ไม่ต้อง ครั้งแรกคือความบังเอิญ แต่ครั้งที่สองคือโชคชะตา นั่งสิ! คุณชายลู่ฝาน”

ลู่ฝานรีบเอานิ้วแตะปากบอกให้เงียบๆ “เบาๆ หน่อย ถ้าคนข้างๆ ได้ยินจะแย่ สายตาของคุณผู้หญิงไม่เลวจริงๆ”