เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1217

“กระบี่ฝูหลิ่ว โล่เสวียนเจวี๋ย นี่มันอะไรกัน”

ลู่ฝานดูการแข่งขันในสนาม แล้วถามออกมาเสียงเบา

หานเยียนที่อยู่ข้างๆ มองผู้อาวุโสด้านหลัง ผู้อาวุโสรีบยื่นหน้าเข้ามาแล้วพูดว่า “นี่คือสมบัติสำคัญของสิบตระกูลใหญ่ในประเทศอู่อาน หรือเรียกว่าสิบอาวุธวิเศษ อาวุธแต่ละชิ้นเป็นสิ่งที่ผู้แข็งแกร่งบรรพบุรุษของพวกเขาสืบทอดต่อกันมา ถ้าไม่ใช่คนที่เจ้าบ้านถ่ายทอดให้ จะไม่สามารถใช้ได้”

หานเยียนพยักหน้าเข้าใจแล้วพูดว่า “ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง แต่ก็แค่อาวุธเซียนบู๊ไม่กี่ชิ้นเท่านั้นเอง จะเรียกว่าอาวุธวิเศษได้ยังไง”

ลู่ฝานแอบเงี่ยหูฟังที่ผู้อาวุโสอธิบายอยู่ตลอดเวลา ได้ยินตอนที่หานเยียนวิจารณ์สิบอาวุธวิเศษ คิดไม่ถึงว่าเธอจะมีสีหน้าดูหมิ่น เขาแอบตกใจเล็กน้อย

หานเยียนมองลู่ฝาน แล้วขมวดคิ้วพูดว่า “นายมองฉันทำไม อย่าบอกนะว่าฉันพูดผิด”

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ตอบอะไร

ในสนาม สือเฉินที่เอาโล่เสวียนเจวี๋ยออกมา พลานุภาพเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วทันที

หันกลับมามองหลิ่วเจิน สีหน้าเขาดูเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก!

เจ้าบ้านตระกูลหลิ่วใบหน้าตกใจ หันไปมองเจ้าบ้านตระกูลสือ เหมือนกำลังพูดว่า “คิดไม่ถึงว่าตระกูลสือของพวกนายก็เอาอาวุธวิเศษออกมาเหมือนกัน!”

เจ้าบ้านตระกูลสือยิ้มอย่างได้ใจ เห็นสายตาของเจ้าบ้านตระกูลหลิ่วก็รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร จึงพูดเสียงดังว่า “ตระกูลหลิ่วของพวกนายเอาอาวุธวิเศษออกมาได้ ตระกูลสือของเราก็เอาออกมาได้เหมือนกัน ใครกลัวกันล่ะ!”

เจ้าบ้านตระกูลหลิ่วตอบกลับเสียงดังว่า “คอยดูเถอะ!”

เสียงของเจ้าบ้านสองตระกูลดังเข้าหูหลิ่วเจินกับสือเฉิน

หลิ่วเจินกำกระบี่ฝูหลิ่วเอาไว้ในแน่น ตัวของเขาเริ่มเลือนราง

“อย่าคิดว่ามีโล่เสวียนเจวี๋ยแล้วจะเอาชนะฉันได้!”

สือเฉินขี้เกียจพูดไร้สาระ ต่อยลงบนโล่เสวียนเจวี๋ย เสียงอึกทึกดังออกมาทันที ดินยกตัวเป็นคลื่นสูงหลายเมตร!

หลิ่วเจินโดนบีบจนต้องถอยหลังกรูด กระบี่ฝูหลิ่วตวัดไปมาอย่างรวดเร็ว แสงกระบี่ฟาดฟันคลื่นดินจนแหลกสลาย

ตัวกลายเป็นความว่างเปล่า กระบี่เหมือนแสงเลเซอร์สีเขียว พุ่งเข้าไปที่ซีกหน้าของสือเฉิน

สือเฉินกระแทกหมัดลงบนโล่เสวียนเจวี๋ยอีกครั้งโดยไม่มองแม้แต่น้อย!

ทันใดนั้น หลิ่วเจินที่พุ่งมาข้างหน้าสะเทือนไปทั้งตัว เหมือนโดนพลังปราณที่น่ากลัวจู่โจมใส่ เกือบหลุดออกมาจากสภาวะความว่างเปล่า

สะกดกลั้นความเจ็บปวด หลิ่วเจินแทงกระบี่ลงบนโล่เสวียนเจวี๋ยของสือเฉิน

“ดูเหมือนฉันแพ้แล้ว!”

หลิ่วเจินพูดออกมา

สือเฉินพยักหน้าพูดว่า “กระบี่ฝูหลิ่วของนายยังแข็งแกร่งไม่พอ ไปเรียนมาใหม่เถอะ อันที่จริงโล่เสวียนเจวี๋ยอยู่ข้างกายฉันมาสิบปีแล้ว!”

หลิ่วเจินหัวเราะแล้วพูดว่า “ดูเหมือนฉันแพ้อย่างไม่คับข้องใจ!”

เมื่อพูดจบ หลิ่วเจินล้มลงบนพื้น กระบี่ฝูหลิ่วกลายเป็นแสงเข้าไปในตัวหลิ่วเจิน

ตอนนี้ฝุ่นพร้อมกับหินมากมายร่วงลงมา หัวหน้าองครักษ์เกราะทองพูดเสียงดังว่า “สือเฉินชนะ!”

เสียงเชียร์ดังสะเทือนเลือนลั่น

สือเฉินเก็บโล่เสวียนเจวี๋ย ยกมือซ้ายของตัวเองขึ้นสูง

ลู่ฝานปรบมือเบาๆ วิทยายุทธของสือเฉินไม่เลวจริงๆ เป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง

เจ้าบ้านตระกูลสือยิ้มอย่างมีความสุข เจ้าบ้านตระกูลหลิ่วดูไม่พอใจเล็กน้อย แต่โทษใครไม่ได้ ใครใช้ให้เขามอบอาวุธวิเศษให้ช้าเองล่ะ