เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 122

หานเฟิงหันมามองฉู่เทียน แล้วพูดว่า “ศิษย์พี่รอง แบบนี้ไม่สนุกเลย ไม่สนุกสักนิด”

ฉู่เทียนยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันว่าสนุกมากนะ โอเค ไม่ต้องนอนแล้ว เราควรกลับกันแล้ว หานเฟิง แบกต้นปรงสาคูเอาไว้ เรากลับกันเถอะ”

หานเฟิงตอบรับ และแบกต้นปรงสาคูขึ้นมา

ทุกคนกลับคณะอย่างมีความสุข หานเฟิงแบกต้นปรงสาคู แล้วยื่นหน้าเข้ามา พูดกับลู่ฝาน “ศิษย์น้องลู่ฝาน เดี๋ยวกลับไป นายสู้กับฉันสักสองกระบวนท่าสิ วิชากระบี่ของนายไม่เลวจริงๆ นะ นายว่าฉันเรียนได้ไหม”

ลู่ฝานเกาหัว แล้วพูดว่า “น่าจะได้นะครับ แต่ผมไม่รู้จะสอนยังไง สิ่งนี้ซับซ้อนมาก”

หานเฟิงยิ้ม แล้วพูดว่า “วางใจเถอะ ไม่มีเคล็ดวิชาบู๊อะไร ที่ศิษย์พี่ของนายเรียนไม่ได้ ก็แค่วิชากระบี่ไม่ใช่เหรอ ไอ้ฉิบหาย พวกนั้น รีบเข้ามาเลย”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพยักหน้า

หลังผ่านไปสองชั่วยาม ทั้งสี่คนกลับมายังคณะหนึ่งเดียว

เพิ่งมาถึงหน้าประตู ลู่ฝานเห็นคนสามคน ยืนอยู่กลางลานบ้าน

หนึ่งในนั้นคืออาจารย์อี้ชิง แต่อีกสองคน เขาไม่รู้จัก

ผู้อาวุโสคนหนึ่ง หนวดเคราขาว เครายาวจนใกล้จะลากพื้น รูปร่างผอม ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ส่วนอีกคน เป็นคนรูปร่างสมบูรณ์ ที่สูงและอ้วนกว่าอาจารย์อี้ชิง พุงยื่นออกมา ร่างกายเต็มไปด้วยไขมัน เหมือนลูกบอล

ร่างกายคนเรามีหลายลักษณะ แต่คนผอม มีรูปแบบผอมเป็นของตัวเอง แต่คนอ้วน ล้วนไม่เหมือนกัน

เขายืนอยู่กับอาจารย์อี้ชิง เหมือนสัตว์อสูร ที่เป็นหมูอ้วนสองตัวถูกขัดเกลามาอย่างดี แต่ตัวนี้อ้วนและหัวล้าน ไม่มีผมบนหัว แวววาวเป็นอย่างมาก

“ศิษย์พี่ใหญ่!”

“อาจารย์เต้ากวง!”

หานเฟิงกับฉู่สิง พูดออกมา

ลู่ฝานเข้าใจทันที ที่แท้สองคนนี้คืออาจารย์เต้ากวงกับศิษย์พี่ใหญ่ ของคณะหนึ่งเดียว

อาจารย์อี้ชิงเห็นพวกเขาสี่คน เขาส่งเสียงหึ แล้วพูดว่า “พวกแกสี่คนไปไหนมาอีก หานเฟิง ฉันบอกแกแล้วใช่ไหม ห้ามพวกแกไปวุ่นวายที่ไหน พวกแกไปทำอะไรกันมาอีก”

อาจารย์อี้ชิงรีบเดินเข้ามา เมื่อเห็นต้นปรงสาคู อาจารย์อี้ชิงตาเป็นประกาย “ต้นปรงสาคูพันปี พวกแกไปเอาสิ่งนี้มาเหรอ มิน่าล่ะ ถึงมาถามหาขวานจากฉัน”

หานเฟิงยิ้ม แล้วโยนต้นไม้ลง จากนั้นพูดว่า “จะสร้างบ้านให้ศิษย์น้องลู่ฝาน ต้องเลือกไม้ดีอยู่แล้วครับ”

อาจารย์อี้ชิงยิ้ม แล้วพูดว่า “ไม้นี้ไม่เลวจริงๆ เดี๋ยวเอาดอกปรงสาคู มาให้ฉันสักสิบกว่าดอก ฉันขาดใบชาอยู่พอดี ชาดอกปรงสาคู คิดว่าดื่มแล้วน่าจะไม่เลว”