เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 123

หลังผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง ทุกคนมองบ้านไม้หลังใหม่ของลู่ฝาน ด้วยรอยยิ้มอันสดใส

ต้นปรงสาคูหนึ่งต้นเต็มๆ ไม่ได้เสียเปล่าเลย ส่วนท่อนไม้ที่เหลือ ยังทำเตียงกับโต๊ะเก้าอี้ให้ลู่ฝาน บ้านไม้หลังใหม่ มีกลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ของต้นปรงสาคู ลู่ฝานยืนหน้าประตู รู้สึกเบิกบานและผ่อนคลาย

ฉู่เทียนยืนแบกขวานอยู่ข้างๆ “ศิษย์น้องลู่ฝาน ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป นี่คือบ้านของนาย ฮ่าๆ บ้านที่ทำจากไม้ปรงสาคู ทนทานกว่าหินเสียอีก ต่อไปถ้าบ้านของเราโดนลมแรงพัดไป หรือไม่ทันระวัง โดนหานเฟิงทำพัง เราจะได้มาใช้ห้องนายนอน”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่มีปัญหาครับ ศิษย์พี่ทุกท่าน อยากมาเมื่อไรก็ได้”

ศิษย์พี่ใหญ่หัวเราะอยู่ข้างๆ “ศิษย์น้องฉู่เทียน พรุ่งนี้ช่วยฉันปรับปรุงห้องหน่อยสิ ช่วงนี้ฉันอ้วนขึ้น กลัวว่าห้องจะเล็กไปหน่อย”

ฉู่เทียนมองท้องของศิษย์พี่ใหญ่ แล้วพูดว่า “ศิษย์พี่ใหญ่ พูดจริงนะ ดูไม่ออกเลยว่าพี่อ้วนขึ้น หรือว่าหลังจากที่คนอ้วนถึงระดับที่เหมาะสม จะดูไม่ออกว่าอ้วนแล้ว”

ศิษย์พี่ใหญ่ตบท้องแล้วพูดว่า “อย่าดูถูกไขมันนี้ วิทยายุทธทั้งชีวิต ล้วนพึ่งพามันนะ”

ฉู่เทียน ฉู่สิง และหานเฟิง พยักหน้าอย่างเข้าใจ

ลู่ฝานฟังอยู่ข้างๆ เลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ไขมันเท่ากับวิทยายุทธเหรอ

เขาอยากรู้มาก ศิษย์พี่ใหญ่ฝึกวิชาประเภทไหน

ตะวันตกดิน แสงยามโพล้เพล้ สาดส่องมาในลานบ้าน

เจ้าดำเอาอาหารอันโอชะ ที่วางอยู่บนหัว วางลงบนโต๊ะ ศิษย์พี่ใหญ่กับอาจารย์เต้ากวง เพิ่งเคยเห็นสัตว์อสูร ทำอาหารเป็นครั้งแรก ถึงกับเบิกตาโต

หลังทานอาหารอันโอชะฝีมือเจ้าดำ ศิษย์พี่ใหญ่นับถือเลย น้ำตาไหลพรากออกมาจากดวงตาสองข้าง

“ห้าปีแล้ว ห้าปีแล้ว ในที่สุดก็ได้กินอาหารมื้ออร่อยแล้ว”

ศิษย์พี่ใหญ่ร้องไห้ไป กลืนอาหารคำใหญ่ไป รูปร่างสมบูรณ์ ก็กินอาหารได้เยอะ อาหารเต็มโต๊ะ ครึ่งหนึ่งลงไปอยู่ในท้องของศิษย์พี่ใหญ่อย่างรวดเร็ว

หานเฟิงตะโกนว่า “ศิษย์พี่ใหญ่ อย่าไร้ยางอายแบบนี้ พี่กินข้าวยังใช้วิชาเงาพันมือ ศิษย์พี่ศิษย์น้องแย่งเลย ถ้าไม่รีบกิน จะโดนศิษย์พี่ใหญ่แย่งกินหมดนะ”

อันที่จริงไม่ต้องให้หานเฟิงตะโกน คนอื่นก็เริ่มรีบกินกันแล้ว

เจ้าดำขี้เกียจสนใจพวกเขา เอาขาหน้าลากเก้าอี้มาหนึ่งตัว นั่งลงบนเก้าอี้เหมือนคน เจ้าดำเหลือเนื้อให้ตัวเองชามใหญ่ มันกินอย่างมีความสุข

ตอนนี้อาจารย์เต้ากวง ปัดเคราไปอีกด้าน เริ่มทานอาหาร