เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1229

เหรินเจียงขมวดคิ้วพูดว่า “งั้นเราขอแนะนำอีกหนึ่งคน ถ้าเขาลงมือ ลู่ฝานต้องแพ้แน่นอน!”

ฉินอวิ่นพูดว่า “พวกนายหมายถึงใคร”

เหรินเจียงพูดว่า “เฟิงเสี่ยวชี่!”

ฉินอวิ่นพึมพำชื่อเฟิงเสี่ยวชี่ออกมาสองสามครั้ง จู่ๆ เขายิ้มกว้างออกมา......

เช้าวันต่อมา

ลู่ฝานฝึกหมัดอยู่ที่ลานประลองบู๊ตระกูลหานอย่างเงียบๆ

สงบราวกับขุนเขา เคลื่อนไหวราวกับคลื่นพายุ

หมัดของลู่ฝานช้ามาก แต่ลูกหลานตระกูลหานที่ดูอยู่รอบๆ เห็นอย่างชัดเจนแค่ไม่กี่คน

“ทำไมวิชาหมัดของพี่ลู่ฝาน ฉันเห็นแล้วเหมือนดูเงาเลย ฉันคิดไปเองหรือเปล่า”

“นายก็เหมือนกันเหรอ ฉันนึกว่าตาฉันมีปัญหาคนเดียวซะอีก หมัดช้าขนาดนั้นแท้ๆ ทำไมถึงมีเงาได้ล่ะ ต้องเร็วถึงมีเงาไม่ใช่เหรอ”

“พวกนายจะไปรู้อะไร วิชาหมัดของพี่ลู่ฝานอยู่ในหอเกียรติยศวิถีบู๊แล้ว ด้านในแฝงไปด้วยวิถีบู๊ ให้พวกนายได้ทำความเข้าใจสิบกว่าปีเลยล่ะ รีบดูเร็วๆ ดูไม่เข้าใจก็ต้องจำเอาไว้!”

ลูกหลานตระกูลหานพูดคุยกันเบาๆ

ข้างๆ สิบสามกับเจ้าดำเคลื่อนไหวตามวิชาหมัดของลู่ฝาน พวกเขาเห็นมาเยอะที่สุด จึงเข้าใจอย่างลึกซึ้ง

โดยเฉพาะสิบสาม ระหว่างที่ฝ่ามือของเขาเคลื่อนไหว แอบมีเงานิดหน่อยเหมือนกัน

หานอู๋ซวงกับหานจุนดูอยู่ไกลๆ อย่างเงียบๆ

“พรสวรรค์ของไอ้เด็กนี่น่าทึ่งจริงๆ นายดูทุกหมัดที่เขาเคลื่อนไหว ล้วนมีความก้าวหน้าอย่างเห็นได้ชัด เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ถึงเป็นวิชาระดับฟ้าทั้งชุด เขาก็สามารถฝึกสำเร็จในระยะเวลาสั้นๆ ฉันพนันว่าภายในเวลาห้าปีเขาต้องเข้าสู่แดนปราณฟ้า!”

อู่จุนเอ่ยชมด้วยความตกตะลึง

หานอู๋ซวงพูดว่า “ห้าปีเหรอ ฉันว่าสามปีก็พอแล้ว ถ้าหานเฟิงเก่งได้ครึ่งหนึ่งของเขา คนเป็นพ่ออย่างฉันคงตายตาหลับแล้ว”

หานจุนพูดว่า “ศิษย์น้องยังขนาดนี้ หานเฟิงเป็นศิษย์พี่ คงไม่ต่างกันแน่นอน ไม่แน่ตอนกลับมาอาจเซอร์ไพรส์นายก็ได้”