เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1248

แต่ตอนนั้นในร่างกายยังขาดเส้นลมปราณสะพานฟ้าดินที่หมุนเวียนอย่างต่อเนื่อง ดังนั้นจึงทำไม่สำเร็จ

สะพานฟ้าดิน คือสิ่งสำคัญในการหมุนเวียนพลังฟ้าดินอย่างต่อเนื่อง

นักบู๊ฝึกสะพานฟ้าดินสำเร็จ พลังปราณในตัวจะเป็นฟ้าดินขนาดเล็กด้วยตัวมันเอง แล้วสะพานฟ้าดินของฟ้าดินผืนนี้อยู่ที่ไหนกันล่ะ

การแตะของเสอหลิงทำให้ลู่ฝานสะพานฟ้าดินในฟ้าดิน

หรือจะเรียกว่าจุดสำคัญระหว่างฟ้าดินก็ได้!

โลกทั้งใบล้วนเป็นพลังฟ้าดินที่เล็กมากๆ ประกอบขึ้นมาตามกฎฟ้าดิน

แล้วในกฎของการประกอบมันขึ้นมา ต้องมีจุดสำคัญแบบนี้แน่นอน เมื่อเห็นมันก็เท่ากับเห็นวิถี ควบคุมมันก็เท่ากับเข้าสู่วิถี เมื่อใช้มันก็เท่ากับใช้วิถีฆ่าคน!

แน่นอนว่าพลานุภาพนี้ทรงพลัง!

เมื่อเข้าใจจุดสำคัญแล้วก็ทำให้เข้าใจส่วนอื่นไปด้วย ในใจลู่ฝานเข้าใจอย่างถ่องแท้ทันที

ขยับฝ่ามือเบาๆ ปราณชี่ในตัวเคลื่อนไหวเอง ก่อตัวเป็นสะพานฟ้าดินในตัวที่ไม่มีก่อนหน้านี้

ถ้าก่อนหน้านี้ถ้าเขาไม่ได้ถอดรกเปลี่ยนกระดูก จะทำจุดนี้ได้ต้องยากมากแน่ๆ อยู่ๆ จะเพิ่มเส้นลมปราณให้ตัวเองหนึ่งเส้น นี่มันเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติขนาดไหนกันนะ

แต่ตอนนี้ในตัวเขามีโลกใบเล็กแล้ว

เส้นลมปราณ กระดูกและอวัยวะภายในทั้งหมด ถูกรวมตัวขึ้นมาใหม่โดยพลังแห่งโลกในโลกใบเล็ก ในเมื่อสามารถรวมตัวเป็นเส้นลมปราณเหมือนเมื่อก่อน แน่นอนว่าต้องเพิ่มได้เหมือนกัน

ทว่าตอนนี้ลู่ฝานไม่สามารถใช้พลังแห่งโลกในตัว ทำได้แค่อาศัยปราณชี่ฝืนทำมันขึ้นมา เพราะปราณชี่ของเขาก็มีพลังแห่งโลกในตัวปนอยู่เหมือนกัน

ปราณชี่เป็นสายพยายามออกมาจากเส้นลมปราณ

แค่จุดนี้นักบู๊คนอื่นก็ทำไม่ได้แล้ว!

หลังจากนั้นภายใต้การควบคุมของลู่ฝาน ปราณชี่เหล่านี้เริ่มรวมตัวเป็นเส้นลมปราณใหม่ในตัวลู่ฝานอย่างรวดเร็ว

นี่เป็นขั้นที่สำคัญอย่างยิ่ง ลู่ฝานไม่รู้ว่านักบู๊จำนวนมาก อย่างน้อยต้องอยู่ในแดนปราณฟ้าขั้นสาม หรือไม่ก็ขั้นห้า ถึงจะกล้าทำแบบนี้

ผู้ชมนับไม่ถ้วนมองเสอหลิงอย่างตกใจกลัว ความโหดเหี้ยมของคนคนนี้น่ากลัวจริงๆ

ทำให้คนพิการแบบนี้เลย!

ตอนนี้ลู่ฝานสั่นไปทั้งตัว ตรงจุดตันเถียนมีแสงบางๆ สว่างขึ้น จากนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย!

จู่ๆ พลังฟ้าดินรอบตัวหยุดชะงัก

ลู่ฝานรู้สึกว่าในสายตาของเขา โลกทั้งใบเริ่มเปลี่ยนไป

ยิ้มบางๆ ในตันเถียน เส้นลมปราณที่เพิ่งปรากฏขึ้นมาใหม่กำลังส่องแสงสว่าง

ไม่ได้ยากเหมือนที่จินตนาการไว้!

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วพูดพึมพำว่า “นี่สำเร็จแล้วไม่ใช่หรือไง!”