เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 125

ลู่ฝานกับอีกสามคน ทำความเข้าใจกับตัวอักษร คำว่า “อี” ง่ายๆ เพียงตัวเดียว ตลอดทั้งคืน

ลู่ฝานเอาสติของตัวเองลงไปในนั้นสิบกว่าครั้ง แต่ทุกครั้งที่เจอกับพลังใสนั่น สติของเขาจะโดนโจมตี จากนั้นก็สะดุ้งอย่างรุนแรง เหงื่อซกไปหมด

สภาพของหานเฟิง ฉู่สิง ฉู่เทียน ไม่ต่างกันเท่าไร ตอนลองติดต่อกันสิบกว่าครั้ง ฉู่สิงรับไม่ไหวเป็นคนแรก เหมือนเขาเพิ่งโผล่ขึ้นมาจากน้ำ เหงื่อแตกจนตัวเปียกไปหมด จากนั้นหลับไปในห้องของลู่ฝาน

คนที่ฝืนไม่ไหวเป็นคนที่สอง คือฉู่เทียน ในตามีเส้นเลือดสีแดง หลังจากลองไปยี่สิบกว่าครั้ง ฉู่เทียนก็ล้มลงไป คนที่สู้จนถึงฟ้าสว่าง เหลือแค่ลู่ฝานกับหานเฟิง

สภาพของลู่ฝานยังดีหน่อย แต่หานเฟิงเริ่มด่าออกมาไม่หยุด เหมือนกับมีเพียงการทำแบบนี้ ถึงจะทำให้เขายืนหยัดต่อไปได้

ลองอีกสองสามชั่วยาม หานเฟิงลุกขึ้นยืน จับหัวตัวเอง แล้วพูดว่า “ฉันฝืนไม่ไหวแล้ว ศิษย์น้องลู่ฝานทำต่อไปเถอะ ฉันกลับไปพักผ่อนที่ห้องละ ให้ตายเถอะ ทำไมฉันปวดหัวขนาดนี้ ปวดจนจะตายแล้ว”

หานเฟิงเดินโงนเงนกลับห้อง แม้แต่ประตูห้องก็ไม่ปิด

ลู่ฝานสูดหายใจลึก เขาเริ่มปวดหัวนิดๆ เหมือนกัน แต่ยังไม่ถึงขั้นทนไม่ไหว

แต่ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป เขาคงเหมือนพวกศิษย์พี่

พลังอันน่ากลัวนั้น ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย เมื่อสติเข้าไปใกล้นิดหน่อย ก็จะโจมตีจนแตกสลาย ไม่ว่าจะลองสักกี่ครั้ง เกรงว่าผลคงเหมือนเดิม

ลู่ฝานหลับตาลง เคลื่อนไหวพลังฟ้าดิน เริ่มฟื้นฟูร่างกายตัวเอง

เขาไม่ได้สูญเสียปราณชี่ไปสักนิด แต่ร่างกายรู้สึกแย่จนน่าตกใจ ลู่ฝานไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร สิ่งที่เขาทำได้เพียงอย่างเดียวคือ เคลื่อนไหวพลังฟ้าดินเข้าสู่ร่างกาย ปราณชี่ไหลเวียนอยู่ในร่างกาย

แสงแดดยามเช้าตรู่ ส่องเข้ามาในห้อง

อาจารย์เต้ากวง อาจารย์อี้ชิง เดินออกจากห้องแทบจะพร้อมกัน

สายตาของทั้งสองคนดีมากจนน่าตกใจ เห็นสภาพลู่ฝานในห้องจากไกลๆ เมื่อหันมา ก็เห็นหานเฟิงฟุบอยู่บนที่นอน

อาจารย์อี้ชิงพูดว่า “ทำอะไรไม่ได้ก็จริง แต่ได้ยินแล้วรู้สึกไม่ดี นายอย่าไปทำความรู้จักกับผู้แข็งแกร่งคณะอื่น ไม่งั้นนายจะรู้ว่า การอยู่ในลำดับที่เก้า จะโดนคนอื่นเยาะเย้ยขนาดไหน”

อาจารย์เต้ากวงพูดว่า “นั่นไม่เกี่ยวกับฉันเหมือนกัน ถ้าฉันมีความสามารถ จะให้ไอ้เด็กพวกนี้ ไปเอาลำดับดีๆ มา โดยไม่ต้องใช้วิชาระดับดิน จะทำลายกฎเกณฑ์ไม่ได้ เพราะเซียนบู๊หนึ่งเดียว จากโลกนี้ไปเป็นร้อยเป็นหมื่นปีแล้ว เรายังต้องพึ่งพาสถาบันสอนวิชาบู๊ สืบทอดต่อไปเรื่อยๆ ใครใช้ให้คณะหนึ่งเดียวของเรา มีคนน้อยขนาดนี้กันล่ะ”

อาจารย์อี้ชิงกับอาจารย์เต้ากวง หัวเราะขึ้นพร้อมกัน

เจ้าดำที่นอนราบอยู่หน้าประตูมาตลอด บิดขี้เกียจ หันไปมองลู่ฝานและคนอื่น ที่ยังนอนอยู่ในนั้น ด้วยสายตาดูหมิ่น

สีหน้ากำลังบอกว่า ขนาดสัตว์อสูรอย่างฉัน ยังตื่นแล้ว มนุษย์อย่างพวกนาย ยังนอนกันอยู่อีก คนขี้เกียจจริงๆ

เจ้าดำเห่าสองครั้ง หันหน้าเดินไปบนเขา มันจะไปหาวัตถุดิบอาหารกลับมา และฝึกวิชาอสูรเห่าหอนด้วย

......