เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1261

แหวนเจ้าบ้าน เป็นแหวนที่ลู่เฮ่าหรานปู่ของเขาเป็นคนให้มา เป็นสัญลักษณ์ของเจ้าบ้านตระกูลลู่

ทุกตระกูลมีของสิ่งนี้ จะพูดว่าล้ำค่าก็ล้ำค่า จะพูดว่าไร้ค่า ก็เห็นอยู่ทั่วทุกที่ ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลลู่เทียบกับพวกตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง ช่างอ่อนแอจนน่าสงสาร ปกติแล้วไม่มีใครมองแหวนเจ้าบ้านของเขาเลย

แต่ลู่ฝานรู้ดีแก่ใจว่าแหวนของตระกูลเขาไม่ธรรมดา

ท่านสวินเคยบอกเขาว่าวัสดุของแหวนวงนี้ไม่ธรรมดาเป็นอย่างมาก เป็นหินลึกลับก้อนหนึ่ง

แต่ใส่มาตั้งนาน อันที่จริงลู่ฝานไม่รู้สึกว่ามีอะไรแปลกเลย

ไม่มีอะไรนอกจากเพิ่มการดูดซับพลังฟ้าดินให้เร็วขึ้น แต่เพิ่มความเร็วก็มีขีดจำกัด ยังเทียบไม่ได้กับอักษรยันต์ที่ลู่ฝานได้จากสถาบันสอนวิชาบู๊

แต่วันนี้แหวนวงนี้กลับแปลกไป

อีกทั้งเห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะกระบี่อู๋หมิงที่อยู่ข้างหน้า!

ลู่ฝานลองถอยหลังไปสองสามก้าว แหวนหยุดปล่อยแสงออกมาทันที เมื่อเดินเข้าไปอีกครั้ง มันก็สว่างขึ้นมาอีก

ใส่ปราณชี่เข้าไป ลู่ฝานสัมผัสได้ว่าแสงที่ออกมาจากในแหวน ไม่ใช่ธาตุในห้าธาตุฟ้าดิน นี่แปลกเป็นอย่างมาก!

ไม่ว่าจะเป็นหินหญ้าที่แปลกประหลาด ล้วนเกิดมาจากพลังห้าธาตุฟ้าดิน

ไม่อยู่ในห้าธาตุฟ้าดินได้ยังไง

ลู่ฝานขยับเข้าไปใกล้อีกนิด แหวนที่มือส่องแสงสว่างขึ้นอีก

ลู่ฝานรีบใช้มือปิดไว้ เพื่อไม่ให้คนอื่นเห็นแสงนี้ ขณะนั้นลู่ฝานพบว่ากระบี่อู๋หมิงข้างหน้าสั่นเบาๆ

ลู่ฝานขมวดคิ้ว ตอนนี้เขาเห็นกระบี่ผุพังเล่มนี้หมุนมา

ไม่มีใครแตะต้องมัน กระบี่ที่อยู่ในแร่หินใสเคลื่อนไหวเอง

ลู่ฝานเบิกตาโตมองมันทันที

รอจนกระทั่งมันหมุนมา ลู่ฝานเห็นว่าตรงด้ามของมัน แตกร้าวออก อยู่ตรงกลางของด้ามกระบี่พอดี ถ้าเป็นกระบี่ล้ำค่าทั่วไป ตรงนี้จะเป็นจุดที่ฝังอัญมณีเอาไว้

อย่าบอกนะว่าแหวนของตระกูลเขา ทำมาจากส่วนที่แตกออกของด้ามกระบี่เล่มนี้

ขณะที่ลู่ฝานกำลังเดาไปเรื่อย จู่ๆ แสงที่แหวนบนมือหายไป

กระบี่อู๋หมิงข้างหน้าหายไปอย่างไร้ร่องรอย แร่หินใสก็หายไปด้วยเช่นกัน!

ลู่ฝานตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี เขารีบมองซ้ายมองขวาทันที

ยังดีที่คนอื่นกำลังวุ่นอยู่กับเรื่องของตัวเอง จึงไม่มีใครสังเกตมาที่เขา

แต่กระบี่อู๋หมิงหายไปได้ยังไงล่ะ

หลู่ยินมองลู่ฝานแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายไม่ได้ชอบถานไถเก๋อจริงๆ ใช่ไหม คิดไม่ถึงว่าจะเอาของของตระกูลถานไถ นายจะเอาไปให้เธอเหรอ”

ลู่ฝานพูดอย่างราบเรียบว่า “ฉันทำข้อตกลงกับเจ้าบ้านตระกูลถานไถ ของสิ่งนี้ให้ตระกูลถานไถ ไม่ได้ให้ถานไถเก๋อ”

“มันต่างอะไรกันล่ะ”

หลู่ยินยิ้มร้ายกาจแล้วเอ่ยขึ้น

ขณะลู่ฝานกำลังจะอธิบาย เสียงเทียนชิงหยางดังขึ้นด้านหลัง

“ความแตกต่างก็คือคนนิสัยต่ำทราม ทำเรื่องต่ำๆ แบบเขา ไม่มีทางทำเรื่องดีเหมือนคนอื่นหรอก ถึงแม้เป็นการให้ของขวัญ ก็ต้องหาข้ออ้างต่างๆ นานามาพูดให้ตัวเองหลุดพ้น”

ลู่ฝานหันมามองเทียนชิงหยาง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่รู้ว่าฉันกับคนกระจอกที่อยู่เบื้องหลังคอยยุยงให้คนอื่นโดนยาพิษ ใครมันเลวทรามกว่ากัน”

เทียนชิงหยางส่งเสียงหึอย่างเย็นชา ไม่สนใจลู่ฝาน เขาพูดกับผู้อาวุโสว่า “กระจกปากว้า!”

สุ่ยสือฉวนและคนอื่นก็พากันกลับมาอย่างรวดเร็ว ทุกคนเลือกอาวุธเสร็จเรียบร้อย ของแปดชิ้นลอยเรียงรายอยู่ด้านหน้าผู้อาวุโส

“พวกนายเลือกกันเสร็จหมดแล้ว ฉันจะถามอีกรอบ ไม่ได้แตะต้องของชิ้นอื่นใช่ไหม”

ผู้อาวุโสพูดเสียงเบา