เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1281

รอยร้าวนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นบนดาบทอประกายขนาดใหญ่อย่างเงียบๆ

กรอบ กรอบ!

ตัวดาบเป็นรอยร้าว ดาบขนาดใหญ่แตกออกเป็นชิ้นส่วนสีทองนับไม่ถ้วน จากนั้นร่วงลงมาจากฟ้า

สิ่งที่แฝงอยู่ในชิ้นส่วนพวกนี้ คือพลังฟ้าดินอันบริสุทธิ์

เห็นได้ด้วยตาเปล่าว่ามิติรอบตัวเริ่มกลับสู่สภาพเดิมอย่างรวดเร็ว

ถังชิงลอยลงมาช้าๆ เท้าเหยียบลงบนเศษหินที่พอทรงตัวได้ เลือดไหลออกจากมุมปาก

“นายแข็งแกร่งมาก!”

ถังชิงกุมหน้าอกแล้วเอ่ยขึ้น

ลู่ฝานมองเขาแล้วพูดอย่างเฉยเมย “นายก็ไม่ด้อยเลย”

“ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันสู้นายไม่ได้แล้ว แต่ฉันจะจู่โจมด้วยดาบอีกครั้ง”

ถังชิงยกดาบทอประกายในมือขึ้นมา จ้องลู่ฝานเขม็งแล้วเอ่ยขึ้น

ลู่ฝานเก็บกระบี่หนักไร้คม เอาสองมือไพล่หลังแล้วมองเขาอย่างสงบนิ่ง

เหมือนเซียนบู๊จั้วซานดูออกว่าถังชิงจะทำอะไร จู่ๆ เขาตะโกนออกมาว่า “หยุดนะถังชิง!”

เสียงของเขาดึงดูดสายตาทุกคน

ตอนนี้ผู้ชมข้างๆ เพิ่งเห็นเซียนบู๊จั้วซาน

ใบหน้าพวกเขามีความประหลาดใจ ไม่รู้เลยว่าเซียนบู๊จั้วซานและคนอื่นปรากฏตัวตั้งแต่ตอนไหน

ทำไมถึงมีที่ว่างกว้างขนาดนี้ อีกทั้งคนแก่พวกนี้ยังนั่งดื่มเหล้าอยู่ที่โต๊ะที่วางอย่างเรียบร้อยด้วย

ถังชิงกับลู่ฝานก็มองมาทางเซียนบู๊จั้วซาน

ถังชิงพูดอย่างประหลาดใจว่า “อาจารย์!”

เซียนบู๊จั้วซานก้าวออกไปกลางอากาศ วินาทีต่อมาเขามาถึงด้านหน้าสุดของที่นั่งผู้ชม เท้าเหยียบอยู่บนหัวของเจ้าอ้วนสองคน

เจ้าอ้วนสองคนไม่กล้าขยับ กลัวว่าถ้าไม่ระวัง ชีวิตตัวเองจะจบสิ้น