เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1286

หลินหย่ายังเบิกตาโต ลู่ฝานพูดอย่างเหนื่อยใจว่า “ฉันรักษาอาการบาดเจ็บให้เธอ อีกเดี๋ยวเธออย่าลุกขึ้นมาถีบฉันอีกล่ะ! ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเธอเป็นผู้หญิง”

พูดพลาง ลู่ฝานช่วยทำให้สติของหลินหย่ามั่นคงอีกครั้ง

ลู่ฝานค่อยๆ วางหลินหย่าลงบนพื้น จากนั้นรีบถอยไปด้านข้างทันที กลัวว่าขืนช้าจะโดนถีบอีก

หลินหย่าหอบหายใจแล้วลุกขึ้น เก็บกระบี่จงเทียนขึ้นมา ในที่สุดเธอก็ละสายตาอันแหลมคมเหมือนมีดออกจากใบหน้าลู่ฝาน

ลู่ฝานถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาไม่กลัวศัตรู แต่กลัวผู้หญิง

ยังดีที่หลินหย่าเป็นคนมีเหตุผล

ฉู่เทียนกับฉู่สิงรีบเดินเข้ามา ช่วยปัดฝุ่นบนตัวหลินหย่าออก แล้วถามพร้อมกันว่า “ไม่เป็นไรใช่ไหม!”

หลินหย่าส่ายหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า “ฉันไม่เป็นไร”

ฉู่เทียนพยักหน้าพูดว่า “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เดี๋ยวฉันแนะนำให้เธอรู้จัก นี่คือศิษย์พี่ศิษย์น้องที่ฉันรู้จักในสถาบันสอนวิชาบู๊ที่เขตตงหวา ศิษย์พี่ใหญ่อู๋เหวย ศิษย์น้องสี่หานเฟิง แล้วก็ศิษย์น้องห้าลู่ฝาน”

หลินหย่าพยักหน้าให้ศิษย์พี่ใหญ่กับหานเฟิงเบาๆ ถือเป็นการทักทาย มีเพียงลู่ฝานที่โดนมองด้วยสายตาเย็นชา

แต่ก็เข้าใจได้ เพราะเมื่อกี้มือของลู่ฝานทำผิดกาลเทศะ ทำให้เกิดความเข้าใจผิด

แต่จนถึงตอนนี้ ลู่ฝานก็ยังไม่เห็นความเป็นผู้หญิงจากใบหน้าหรือจากตัวของหลินหย่าเลย

ลักษณะมอมแมม ไรหนวดบางๆ ผมเผ้ายุ่งเหยิง รวมถึงตัวที่ผอมแห้ง ไม่ว่าจุดไหนก็ดูไม่ออกว่าเป็นผู้หญิง

ลู่ฝานส่ายหน้ามองฟ้า ราวกับว่าถ้าเขามองหลินหย่านานกว่านี้จะทำให้เธอโกรธอีก

ยังดีที่วันนี้หลิงเหยาพาสิบสามกับเจ้าดำไปเดินซื้อของ ไม่งั้นถ้าเห็นภาพนี้ ไม่รู้จะเกิดเรื่องวุ่นวายอะไรขึ้นบ้าง

ฉู่สิงจับมือหลินหย่าแล้วพูดว่า “น้องสาม ดูเหมือนสองสามปีนี้เธอลำบากไม่น้อย”

เมื่อได้ยิน หลินหย่าน้ำตาคลอเบ้าทันที เธอพูดเสียงสะอื้นว่า “ลำบาก แต่ลำบากกว่านี้ก็ผ่านมาแล้ว!”

ฉู่เทียนพยักหน้าพูดว่า “วางใจเถอะ ต่อไปมีเราอยู่ จะไม่ให้เธอลำบากอีกแล้ว ไปกันเถอะ ไม่ต้องอยู่ที่นี่แล้ว ไปอยู่ตระกูลหานกับเราเถอะ!”

หลินหย่าขบริมฝีปากแล้วขานรับเสียงเบา ทั้งสามคนเดินไปข้างนอก

หานเฟิงโอบไหล่ลู่ฝานแล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน นายวางใจได้เลย ฉันไม่บอกเรื่องวันนี้กับหลิงเหยาแน่นอน”

ลู่ฝานมองบนใส่เขาแล้วพูดว่า “ศิษย์พี่หานเฟิง ถ้าฉันไม่วางใจสิถึงจะแปลก”

…...

หลังผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ทุกคนกลับมาที่ตระกูลหาน

เพิ่งเข้ามาในตระกูลหาน ลู่ฝานและคนอื่นเห็นหานอู๋ซวงกำลังรอพวกเขาอยู่หน้าประตู

เมื่อเห็นลู่ฝานกลับมา หานอู๋ซวงเข้ามาดึงลู่ฝานเอาไว้แล้วพูดเสียงดังว่า “เกิดเรื่องแล้ว ลู่ฝานนายรีบตามฉันมา!”

ผู้อาวุโสใหญ่เอ่ยถามเป็นคนแรก “ลู่ฝาน ก่อนจะตอบคำถามนาย พวกเราต้องถามนายก่อน นายต้องตอบตามความจริง ไม่งั้นใครก็ช่วยนายไม่ได้!”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ครับ”

หานอู๋ซวงชิงถามออกมาก่อน “เสอหลิงเป็นอะไรกับนาย”

ลู่ฝานอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ไม่ได้เป็นอะไรกัน”

จู่ๆ ผู้อาวุโสใหญ่ลุกขึ้น พลังแข็งแกร่งโจมตีใส่ตัวลู่ฝานจนเกือบทำให้ลู่ฝานหายใจไม่ออก

“เหลวไหล ถ้าไม่รู้จักกัน ทำไมเขาถึงมาหานายอย่างเปิดเผย ลู่ฝาน ยังไม่พูดความจริงอีก นายเป็นพวกเดียวกับเสอหลิงใช่ไหม”

ลู่ฝานกัดฟันพูดเสียงดัง “ฉันไม่รู้จักเขา แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าเขามาหาฉันทำไม แม้ฉันคาดเดาไว้ในใจอยู่บ้าง แต่นี่อาจไม่ใช่เรื่องจริงก็ได้”

ผู้อาวุโสรองพูดอย่างเย็นชาว่า “คาดเดาอะไร”

ลู่ฝานพูดช้าๆ ว่า “เขาไม่ใช่คนเผ่ายันต์! ฉันต้องเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อนแน่ๆ”

ผู้อาวุโสใหญ่ ผู้อาวุโสรองและหานอู๋ซวงมองหน้ากัน

จู่ๆ พลานุภาพของทั้งสามคนหายไป ผู้อาวุโสใหญ่มองตาลู่ฝานอย่างละเอียด แล้วพูดว่า “ถ้านายโกหก ฉันคงพูดได้แค่ว่านายโกหกได้เหมือนจริงมาก”

หานอู๋ซวงถอนหายใจแล้วพูดว่า “แต่ถ้านายไม่ได้โกหก ลู่ฝาน นายเจอปัญหาใหญ่แล้วล่ะ ทั้งเมืองหลวงจะเกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”