เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1292

ยามค่ำคืนดวงดาวเต็มฟ้า

ในซอยเก่า ประตูร้านเหล้าเล็กๆ ของไอ้อ้วนตงเปิดกว้าง ด้านในมีแค่ไอ้อ้วนตงกอดไหเหล้าหลับอยู่

เสียงกรนดังสนั่น ไอ้อ้วนตงนอนแผ่หลาอยู่บนเคาน์เตอร์ พูดละเมอออกมาเป็นระยะ

จู่ๆ เงาดำค่อยๆ ปรากฏขึ้นที่ประตู คนที่มาสวมชุดดำทั้งตัว คิ้วดาบตาเป็นประกาย ตรงหางตามีรอยแผลเป็นจากกระบี่อยู่สองรอย ตอนเดินเงียบมาก ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจ

ผมยาวปล่อยสยายสะบัดปลิว คนที่มายืนอยู่หน้าประตู มองไอ้อ้วนตงบนเคาน์เตอร์แล้วหัวเราะเบาๆ “ศิษย์พี่ ไม่ได้เจอกันนาน ต้อนรับฉันแบบนี้เหรอ”

เสียงกรนหยุดลง ไอ้อ้วนตงลืมตาข้างหนึ่งเหลือบมองคนที่มา หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ฉันก็นึกว่าใครซะอีก ที่แท้ก็นายนี่เองตาเฒ่าอู๋หุน”

ไอ้อ้วนตงลุกขึ้นช้าๆ วางไหเหล้าลงแล้วพูดว่า “นายนั่งได้นะ แต่ไม่มีเหล้า”

อู๋หุนหัวเราะแล้วพูดว่า “ฉันก็ไม่ได้ดื่มเหล้าหลายปีแล้วเหมือนกัน”

อู๋หุนเดินเข้ามาในร้านนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง มองเล็กน้อยแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม้ศักดิ์สิทธิ์จิตใจเย็นชา ต้นไม้วิเศษที่มีแค่สิบต้นในใต้หล้า โดนศิษย์พี่ฟันไปหนึ่งต้น เดิมทีฉันคิดว่าพี่จะเอาต้นไม้วิเศษไปทำเรื่องสำคัญอะไรซะอีก อย่างน้อยก็น่าจะทำกระบี่ไม้พกติดตัวสักเล่ม คิดไม่ถึงว่าพี่จะเอาไม้วิเศษมาทำเป็นโต๊ะเก้าอี้ แล้วก็ทำร้านพังๆ นี่ด้วย!”

ไอ้อ้วนตงหัวเราะแล้วพูดว่า “ก็แค่ไม้เอง ทำเป็นกระบี่ต่างอะไรจากทำเป็นเก้าอี้ล่ะ”

อู๋หุนส่ายหน้าพูดว่า “ทำเสียของ”

ไอ้อ้วนตงหัวเราะร่าแล้วพูดว่า “รอระดับแดนของนายเท่าฉัน นายจะรู้เอง บนโลกนี้ไม่มีอะไรเสียของหรอก ที่ว่ากันว่าสรรพสิ่งหล่อเลี้ยงมนุษย์ ก็แค่คำพูดไร้สาระ”

อู๋หุนพูดด้วยสายตาเย็นชา “พี่กำลังเยาะเย้ยฉัน ถึงขีดสูงสุดแล้วมีอะไรดี! ก็ยังโดนฟ้าดินข่มเหมือนสุนัขตัวหนึ่งอยู่ดี ไม่มีความสุขเท่าเซียนบู๊”

ไอ้อ้วนตงหัวเราะเสียงดัง “จิตใจคับแคบแบบนาย สมควรแล้วที่ชีวิตนี้ไม่ได้ไปถึงระดับสูงสุด”

อู๋หุนส่งเสียงหึอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “งั้นฉันควรพูดว่าสมควรแล้วที่พี่เป็นแค่เถ้าแก่สำมะเลเทเมาหรือเปล่า”

ไอ้อ้วนตงโบกมือไปมาแล้วพูดว่า “พอแล้ว ทะเลาะกันมาหลายสิบปีแล้ว น่าจะทะเลาะกันพอแล้ว ตอนอยู่ที่สำนักในตอนนั้น นายไม่ยอมฉัน ตอนนี้นายก็ยังไม่ยอมฉันอีก ถึงฉันพูดกับนายอีกสักเท่าไรก็เปล่าประโยชน์ นายบอกมาสิว่ามาหาฉันทำไม”

อู๋หุนเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันมาดูว่าในเมืองหลวงมีที่ให้ฉันอยู่หรือเปล่า”