เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1301

ลำแสงสีทองได้ทำลายล้างออร่าปีศาจ และกลุ่มองครักษ์เกราะทองก็โบกมือเพื่อกำจัดออร่าปีศาจให้หมดไป บนพื้น หลงเหลือเพียงแต่ซากศพของฉางเจี๋ยหน้าผีที่แหลกระเบิด

บนแท่นผู้ชม มีผู้ชมจำนวนไม่น้อยที่อาเจียนออกมา พวกเขาเคยเห็นสภาพการณ์แบบนี้มาก่อนที่ไหนล่ะ ในตอนแรกก็มีคนตกใจกลัวไม่น้อยเหมือนกัน

พวกองครักษ์เกราะทองได้ทำการกวาดล้างซากศพบริเวณนั้นจนสะอาดเรียบร้อย ผู้นำขององครักษ์เกราะทองก็ได้เดินมาที่ด้านข้างของลู่ฝาน พร้อมกับสายตาที่แปลกประหลาด และพูดกับลู่ฝานว่า: “คุณชายลู่ฝาน นายไม่เป็นไรนะ! ”

ลู่ฝานยิ้ม แสดงออกว่าตนเองไม่เป็นอะไร แม้ว่าปราณชี่จะสูญสิ้นไปจนหมด

แต่เขาก็ยังไม่ถึงขั้นที่ไม่สามารถก้าวเดินได้ โดยลู่ฝานก็ได้เก็บกระบี่หนักไร้คมขึ้น แล้วก็เดินกลับออกไปอย่างช้า ๆ

ขณะที่เดิน ลู่ฝานก็หันหน้ามองไปยังแท่นผู้ชม หลิงเหยาที่อยู่ตรงนั้นร้องไห้น้ำตาไหลพราก ส่วนอู่คงหลิงกลับปรบมืออยู่เบา ๆ

ลู่ฝานยิ้มเล็กน้อย เห็นว่าสองคนนั่งอยู่ด้วยกัน เขาก็เข้าใจเป็นอย่างดีแล้ว

มิน่าล่ะที่อู่คงหลิงถึงพูดว่าหลิงเหยาไม่เป็นอันตรายอะไร เพราะหลิงเหยาอยู่ภายใต้การควบคุมของเธอ

มิน่าล่ะที่เจ้าดำถึงพลันกระโดดออกมา ก็เกรงว่าจะเป็นอู่คงหลิงที่ตั้งใจปล่อยออกมา

ลู่ฝานโบกมือเบา ๆ ให้กับอู่คงหลิงและหลิงเหยา อู่คงหลิงพยักหน้า ส่วนหลิงเหยาร้องไห้หนักมาก

ทันใดนั้น เงาร่างที่อ่อนแอของเจ้าดำก็ปรากฏขึ้นบนไหล่ของลู่ฝาน

ขณะนั้น ลู่ฝานรู้สึกว่าโลกหมุนมึนงงไปชั่วขณะ เกือบจะสลบล้มลงไปที่พื้น แต่ก็ยังยืนหยัดเดินไปถึงด้านหน้าเก้าอี้กิเลน แล้วลู่ฝานจึงนั่งลง จากนั้นก็เริ่มหอบหายใจอย่างหนัก

เวลานี้ เซียนบำเพ็ญชี่หลายคนก็พุ่งตรงเข้ามา กระชากตัวลู่ฝานแล้วพาเดินเข้าไปด้านใน

ลู่ฝานยังไม่ทันตั้งตัว ก็ถูกเซียนบำเพ็ญชี่หลายคนลากตัวเข้ามาด้านในสนามบู๊

ลู่ฝานจำใจพูดอะไรไม่ออกและก็ไม่สามารถขัดขืนได้ ทำได้เพียงปล่อยให้พวกเขาลากตัวไป ถ้ารู้ก่อนว่า พวกนายจะพุ่งเข้ามาช่วยรักษาอาการบาดเจ็บล่ะก็ เมื่อครู่เขาก็คงจะไม่เดินกี่ก้าวนั้นแล้ว