เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1312

พวกเขายังคงเดินตามลู่ฝานกับสิบสามอยู่ในระยะไกล โดยเดินและพูดไปพลางว่า: “แน่ใจว่าเป็นเขาใช่ไหม? ”

“ใช่เขาแน่นอน ท่านแม่ ท่านคิดจะลงมืออย่างไร! ”

ชายคนหนึ่งเงยหน้าขึ้น แสงอาทิตย์สาดส่องมาบนใบหน้าของเขา ก็พลันเผยให้เห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงของเขา

คนผู้นี้ ก็คืออู่จุนนั่นเอง!

“รอให้พวกเขาไปถึงสถานที่ที่มีคนน้อยแล้วค่อยลงมือ บนถนนสายหลักนี้ มีคนมากมาย เมื่อลงมือแล้ว ไม่นานนักก็จะมีทหารปกป้องเมืองออกมา ส่วนลู่ฝานเองก็มีวิทยายุทธที่ไม่เลว และมีชื่อเสียงโด่งดังในเมืองหลวงด้วย หากหาสถานที่ลงมือทีเหมาะสมยังไม่ได้ ก็ต้องยอมปล่อยเขาไป โดยห้ามที่จะลงมืออย่างบุ่มบ่ามเด็ดขาด”

ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้น

ผู้ชายหลายคนที่ติดตามอยู่ด้านหลังของผู้หญิงคนนี้ต่างก็พยักหน้าเบา ๆ

ผู้หญิงคนนี้ ก็คือแม่ของอู่จุน ที่เป็นหนึ่งในผู้มีอิทธิพลใหญ่แห่งโลกจู๋หลง ชื่อว่าอู่ชิงเฉิง!

ผู้ที่ติดตามอยู่ด้านหลังของเธอนั้น ล้วนเป็นยอดฝีมือของโลกจู๋หลง

อู่จุนพยักหน้าและพูดว่า: “รับทราบ แม้ว่าตระกูลเทียนจะให้ผลประโยชน์กับพวกเราไม่น้อย แต่ก็ไม่ควรที่จะยอมสูญเสียพวกเราเองไปได้ พวกเราคนของโลกจู๋หลง ไม่ทำธุรกิจที่ขาดทุนมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว! ”

อู่ชิงเฉิงยิ้มและพูดว่า: “ถูกต้อง ลูกชายที่ยอดเยี่ยมของฉัน ตอนนี้นายยิ่งจะก้าวหน้ามากขึ้นแล้ว โธ่เสียดายที่นายเข้าร่วมการประลองคัดเลือกในครั้งนี้ได้อันดับที่ธรรมดาไปหน่อย หากว่านายสามารถได้แปดอันดับแรก เมื่อกลับไปถึงโลกจู๋หลง ฉันจะผลักดันนายให้ขึ้นเป็นผู้มีอิทธิพลคนใหม่ ปกครองดูแลเนินเขาส่วนหนึ่งเลย”

อู่จุนกัดฟันพูดว่า: “โกรธแค้นไอ้ลู่ฝานนั่น หากว่าไม่ต่อกรกับเขา การเข้าสู่แปดอันแรกนั้น ฉันก็ยังคงมีโอกาสอยู่บ้าง ท่านแม่ ฉันขอเตือนท่านไว้ก่อนว่า ลู่ฝานผู้นี้ ไม่เกรงกลัวขบวนร้อยอสูรยามวิกาลที่ท่านให้ฉันเอาไว้ เขาคงจะต้องมีวิชาพิเศษอะไรสักอย่างเป็นแน่! ”

อู่ชิงเฉิงหัวเราะอย่างเย็นชาและพูดว่า: “ต่อให้มีวิชาที่พิเศษแค่ไหน ก็ต่อกรกับพลังความสามารถที่สุดยอดไม่ได้ ในตอนที่เขาสมบูรณ์ สามารถต่อสู้กับนักบู๊ปราณฟ้าได้ และยังสามารถที่จะเอาชนะปีศาจตนหนึ่งได้ด้วย แต่ตอนนี้ เขายังบาดเจ็บอยู่ กอปรกับฉันได้พายอดฝีมือหลายคนมาช่วยเหลือ หากว่ายังไม่สามารถที่จะจัดการนักบู๊ปราณดินที่กระจอกอย่างเขาได้ พวกเราสองแม่ลูกก็คงจะไม่มีหน้ากลับไปที่โลกจู๋หลงอีกแล้ว! ตามไปเร็ว อย่าได้ให้เขารอดพ้นจากสายตาของพวกเราไปได้! ”

ทุกคนสะกดรอยตามลู่ฝานไป

เลี้ยวลดคดเคี้ยว วนไปวนมา ลู่ฝานนำพาพวกเขาเดินวนเวียนบนถนนแต่ละเส้นไปแล้วหนึ่งรอบ และยังจะเดินผ่านจุดค่ายกลเคลื่อนฟ้าหนึ่งหรือสองแห่งด้วย

เหมือนจะเดินเล่นตั้งแต่กลางวันจนถึงช่วงเย็นยามโพล้เพล้แล้ว ผู้คนบนถนนก็ลดน้อยลงไปแล้วด้วย