เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1345

“พี่ลู่ฝาน ใช่พี่ลู่ฝานจริงด้วย! ”

เสียงร้องเรียกดังขึ้น ลู่ฝานท่าทางงุนงงและมองไปยังพวกเด็กของตระกูลหานที่โอบล้อมตัวเขาเอาไว้

“ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ศิษย์พี่หานเฟิงล่ะ? หลิงเหยาพวกเขาล่ะ? หรือว่างานเลี้ยงสังสรรค์เมื่อคืนยังไม่เสร็จสิ้นอย่างนั้นเหรอ? ”

ลู่ฝานสอบถามขึ้นเสียงดัง

พวกเด็กน้อยตระกูลหาน ชี้ไปที่ด้านนอกและพูดขึ้นพร้อมกันว่า: “พวกเขาไปตามหาพี่กันหมดแล้ว! ”

ลู่ฝานตะลึงงันอยู่กับที่ ชี้ไปที่จมูกของตนเองและพูดขึ้นว่า: “ตามหาฉัน? ”

ขณะที่พูด นักบู๊ตระกูลหานที่โตหน่อยก็วิ่งออกมา และจ้องมองไปที่ลู่ฝาน ซึ่งพวกเขาต่างก็ตกตะลึง จากนั้นก็ตื่นเต้นดีใจและพูดว่า: “ลู่ฝาน นายกลับมาแล้ว! ”

ลู่ฝานมองไปที่พวกเขา ก็พอที่จะจดจำได้ เหมือนว่าพวกเขาเองก็เป็นนักบู๊ที่พักอยู่ภูเขาด้านหลังของตระกูลหานเช่นกัน

แต่คิดไปคิดมา ลู่ฝานก็ยังคงคิดชื่อของพวกคนเหล่านี้ไม่ออก ก็เลยตะโกนพูดออกไปว่า: “คุณพี่ผู้นี้ อธิบายให้ฉันฟังหน่อยได้ไหมว่า อะไรคือทุกคนออกไปตามหาฉันกันหมดแล้ว? ”

ไม่มีใครอธิบาย โดยมีลูกหลานตระกูลหานกี่คนที่วิ่งออกไปข้างนอกอย่างตื่นเต้นดีใจ ขณะที่วิ่งไปพลางก็ตะโกนพูดไปพลางว่า: “สหายลู่ฝาน นายรออยู่ที่ตระกูล ฉันจะไปแจ้งปู่รองและทุกคน! นายอย่าได้ออกไปที่ไหนอีกแล้วนะ”

ลู่ฝานสีหน้างุนงง และพูดว่า: “เกิดอะไรขึ้น? ”

พวกเด็กน้อยตระกูลหานดึงลากตัวเขาเข้าไปด้านใน

ที่เอว ป้ายหยกแผ่นหนึ่งก็เคลื่อนไหวไปตามจังหวะฝีเท้าของลู่ฝาน อักษรคำว่าผู้อาวุโสเจดีย์ยาด้านบนนั้น เปล่งประกายแสงระยิบระยับขึ้น......

ตระกูลเทียน

เทียนหลิงและคนอื่น ๆ ยืนอยู่หน้าประตูด้วยความหม่นหมองใจ

ตระกูลเทียน หนึ่งในตระกูลที่ยิ่งใหญ่ ซึ่งเป็นตระกูลบู๊ที่มีประวัติมานานนับร้อยนับพันปี ไม่นึกว่าวันนี้จะถูกบีบบังคับให้คนเข้าไปตรวจค้น

ความอับอายนี้ เกรงว่าตระกูลเทียนไม่เคยมีมานานหลายปีแล้ว

เทียนหลิงยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนกับภูเขาไฟที่พร้อมจะพ่นไฟออกมาได้ทุกเมื่อ ความโกรธแค้นที่ก่อตัวขึ้นมานั้น ถึงกับทำให้ดวงตาของเขาแดงก่ำไปทั้งหมด

ส่วนผู้อาวุโสตระกูลเทียนคนอื่น ก็มีสีหน้าที่ย่ำแย่อย่างที่สุด เทียนหยาจื่อเองก็ยิ่งถอนหายใจไม่หยุด

หากรู้ตั้งแต่แรกว่าเรื่องราวจะแปรเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้ ช่วงก่อนหน้านี้นั้น เขาก็ไม่ควรจะหลีกเลี่ยงความสงสัยแล้ว

ถ้าหากเขาทำการไกล่เกลี่ยอย่างตรงไปตรงมา บางทีเรื่องราวอาจจะดีขึ้นกว่านี้ก็เป็นได้

แต่ตอนนี้มาพูดแบบนี้ก็ไร้ประโยชน์แล้ว ความอับอายขายหน้าของตระกูลเทียนในวันนี้ คงจะต้องปากต่อปากจากหนึ่งสู่สิบ สิบสู่ร้อย แพร่กระจายไปเป็นวงกว้าง จนกลายเป็นเรื่องตลกน่าอับอายแน่นอน

เทียนชิงหยางที่ยืนอยู่ด้านหลังของเทียนหลิง ได้แต่กัดฟันพูดสองคำนี้อย่างไม่หยุด

“ลู่ฝาน! ”

เวลานี้ ความเคียดแค้นของเทียนชิงหยางที่มีต่อลู่ฝานนั้นได้พุ่งขึ้นจนถึงขีดสุดแล้ว

พวกเซียนบู๊กี่คนนั้นยังไม่ออกมา กลับกลายเป็นว่าที่มุมหนึ่งของถนน มีลูกหลานของตระกูลหานสามคนวิ่งตรงเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว