เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1346

เหลยเสี่ยวหย่งและพวกพ้องทั้งสามคนก็รีบเดินตามไป การกระทำดังกล่าวนี้ เทียนหลิงที่มองดูอยู่นั้นถึงกับอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออกเลย

นายหาตัวคนไม่พบแล้วยังจะกำเริบเสิบสานขนาดนี้อีก!

ไอ้หลิวกับพวกพ้องทั้งสามคนมองหน้าสบตากัน โดยที่ไม่พูดไม่จาอะไรสักคำ หันหลังแล้วก็เดินจากไป

เทียนหลิงกำลังที่จะพูด ไอ้หลิวก็พลันหันกลับมาจ้องมองเขาและพูดว่า: “คำพูดไร้สาระของนายมันมากเกินไปแล้ว หุบปากซะ! วันนี้ จะปล่อยพวกนายเอาไว้ก่อน! ”

ไม่มีความกำเริบเสิบสานอย่างที่สุด มีแต่จะยิ่งกำเริบเสิบสานมากขึ้น

ทั้งสามคนนี้เดินจากกันไป อย่างไม่สะทกสะท้าน

เทียนหลิง เทียนหยาจื่อต่างก็มีสีหน้าที่ย่ำแย่

พวกเขาพูดอะไรเหรอ ก็กลายเป็นว่าพูดจาไร้สาระมากเกินไปแล้ว!

เซียนบู๊พวกนี้ ยิ่งแก่ก็ยิ่งจะหน้าด้านมากขึ้นไปอีก

เมื่อเซียนบู๊ทั้งสี่คนเดินจากไป ไอ้อ้วนตงก็พาเฟิงเสี่ยวชี่ค่อย ๆ เดินจากไปด้วยเช่นกัน

หานอู๋ซวงเห็นสถานการณ์ดังกล่าวแล้ว ก็พูดเสียงดังว่า: “ดูเหมือนจะเป็นการเข้าใจผิดกัน ตาเฒ่าเทียน ถ้างั้นแบบนี้ก็แล้วกัน พวกเราก็ขอตัวกลับก่อนแล้ว! ”

หานอู๋ซวงโบกมือเรียกลูกหลานตระกูลหานทั้งหมดให้เดินกลับออกไป

เทียนหลิงอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว จึงตะโกนเสียงดังว่า: “คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป พวกนายเห็นตระกูลเทียนของเรา เป็นอะไร? ”

หานอู๋ซวงครุ่นคิดชั่วครู่ ก็หันหน้ากลับมาตอบว่า: “ห้องน้ำ? ”

คำพูดเดียว ถึงกับทำให้พลังปราณในร่างของเทียนหลิงปะทุพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

องค์ชายรองฉินฝานเห็นว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดีนักจึงพูดขึ้นว่า: “พอได้แล้ว ในเมื่อเรื่องวันนี้เป็นการเข้าใจผิดกัน ก็จบสิ้นกันเพียงเท่านี้ เจ้าบ้านเทียน เรื่องที่นายสั่งคนไปลอบสังหารลู่ฝานนั้น ฉันจะทำการตรวจสอบอีกครั้งแน่นอน”

ฉินฝานจงใจที่จะพูดเน้นย้ำคำว่าลอบสังหาร เพื่อให้เทียนหลิงใจเย็นลงบ้าง

เป็นไปตามนั้นพลังปราณในร่างของเทียนหลิงก็ค่อย ๆ ลดลง แม้ว่าจะหาตัวลู่ฝานไม่พบที่ตระกูลของพวกเขา แต่ที่เขาส่งคนไปลอบทำร้ายลู่ฝานนั้น เป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน

แม้ว่าจะมีเพียงคำพูดด้านเดียวของเฟิงเสี่ยวชี่ แต่คนที่เข้าใจก็พอจะมองออกกันได้อยู่แล้วว่า เป็นความจริงอย่างแน่นอน

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เฟิงเสี่ยวชี่ ยังเป็นถึงศิษย์หลานของยอดฝีมือคนนั้นด้วย

การที่มียอดฝีมือผู้นั้นเป็นผู้สนับสนุน คำพูดของเฟิงเสี่ยวชี่ ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จ ต่างก็เป็นความจริงทั้งหมด

เทียนหลิงกัดฟัน ไม่พูดไม่จาอะไรแล้ว และส่งสายตามองดูหานอู๋ซวงที่หัวเราะฮ่าฮ่านั้นเดินจากไป

หลู่เฉิงเซี่ยงยิ้มและพูดว่า: “เรื่องว้าวุ่นในครั้งนี้ ดูแล้วช่างสุขสบายใจเป็นยิ่งนัก”

เจ้าบ้านถานไถ เจ้าบ้านสือ เจ้าบ้านหลิ่ว เจ้าบ้านสุ่ย ต่างก็ส่ายศีรษะเบา ๆ จากนั้นก็ทยอยกลับไป

องค์ชายรองฉินฝาน ก็กลับเข้าไปนั่งในรถม้า แล้วกลายร่างเป็นลำแสงสีทองแวบหายตัวไป