เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1354

แต่น่าเสียดายที่ ปราณชี่ทั่วร่างของลู่ฝานก็พลันหดตัวลง แล้วก็พลันแผ่ซ่านออกไป

ทั่วทั้งร่างกายของลู่ฝาน ในแต่ละส่วนต่างก็สามารถต่อสู้ได้ ซึ่งเทียนชิงหยางคาดเดาไม่ถึงตรงจุดนี้ ดังนั้นในขณะที่หมัดของเขากระแทกไปที่ร่างกายของลู่ฝานนั้น แรงต้านทานหนึ่ง ก็ได้ทำให้ตัวเขากระเด็นกระดอนออกมาอย่างรุนแรง

เงาร่างของลู่ฝานพุ่งตรงไปข้างหน้า ในมือถือกระบี่หนักไร้คม ทันใดนั้น ก็ฟาดฟันไปที่เงาลวงตาจำนวนนับไม่ถ้วน!

“สรรพสิ่งไร้รูปร่าง ยอดกระบี่พันมือ! ”

ตูมม! ตูมม! ตูมม! ตูมม!

ในชั่วพริบตาเดียวเทียนชิงหยาง ถูกกระบี่ฟาดฟันไปหลายสิบครั้ง จนกระเด็นล้มลงไปกองที่พื้นอีก

บริเวณโดยรอบเงียบกริบ ลูกหลานตระกูลเทียนทั้งหมด ต่างก็ไม่กล้าเชื่อดวงตาสองข้างของตนเอง

เทียนชิงหยางที่พวกเขาชื่นชมและภาคภูมิใจนั้น คิดไม่ถึงว่าจะถูกทำร้ายจนตกอยู่ในสภาพแบบนี้

เทียนชิงหยางที่กระเด็นตกลงไปในหลุมลึกนั้น ก็เหมือนกับการกระแทกไปที่จิตใจของพวกเขา

ขณะนั้น ลูกหลานตระกูลเทียนทั้งหมด ก็มีสีหน้าที่ย่ำแย่

มือของเทียนหลิงก็เริ่มที่จะสั่นเทาขึ้นแล้ว!

ความเงียบสงบที่ราวกับความตาย ได้ปรากฏขึ้นท่ามกลางสนามต่อสู้แปดทิศอย่างไร้เหตุผล

ฉินซางต้าตี้และคนอื่น ๆ ต่างก็พูดไม่ออก ได้แต่จ้องมองดูเท่านั้น ลางสังหรณ์บอกกับพวกเขาว่า ไม่ง่ายดายขนาดนั้น เพราะลู่ฝานยังไม่ได้เคลื่อนไหว!

ลู่ฝานที่ยืนอยู่กลางอากาศ ขมวดคิ้วอย่างหนัก

วิชากระบี่เมื่อสักครู่นี้ แม้จะมองว่าได้ฟาดฟันเข้าใส่อย่างไม่ยั้ง

แต่ลู่ฝานกลับรู้สึกว่า บนร่างของเทียนชิงหยาง มีพลังที่แปลกประหลาดอย่างหนึ่ง ที่ได้บั่นทอนพลังของเขาลงไปเกือบครึ่ง จากนั้นก็สลายหายไปท่ามกลางฟ้าดิน

ลู่ฝานไม่เข้าใจว่านี่คือพลังอะไร แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่า เทียนชิงหยางคงจะไม่พ่ายแพ้ให้กับเขาอย่างง่ายดายแบบนี้เด็ดขาด

ลู่ฝานรวบรวมสติและระมัดระวังอย่างที่สุด แล้วจ้องเขม็งไปยังใจกลางหลุมลึกนั้น

เป็นไปตามนั้น เทียนชิงหยางกำลังค่อย ๆ ลุกยืนขึ้นมา

บนร่างของเขา กลับไม่มีรอยกระบี่อะไรเลย ราวกับว่าวิชากระบี่ของลู่ฝานเมื่อสักครู่นี้ไม่ได้ฟาดฟันไปที่่ร่างกายเขาเลยอย่างไรอย่างนั้น

เทียนชิงหยางปัดฝุ่นละอองบนร่างกายออก เวลานี้คู่ดวงตาของเขาได้กลายเป็นสีขาวเทาไปแล้ว

นิ้วมือข้างซ้ายมีการนับคำนวณอย่างต่อเนื่อง กระบี่มังกรคำรามที่อยู่ในมือขวา กำลังหมุนวนอยู่บนมือของเขา!

ลู่ฝานรู้สึกได้ถึงอันตรายขึ้นโดยพลัน ตั้งแต่เริ่มต้นต่อสู้จนถึงตอนนี้ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกได้ถึงอันตรายที่มีต่อชีวิต

“นายแข็งแกร่งมาก! ลู่ฝาน ในเมื่อนายบีบบังคับฉันจนถึงขั้นนี้แล้ว อย่างนั้นฉันก็ไม่มีวิธีการอื่นแล้ว! ”

เสียงของเทียนชิงหยางเหมือนจะเปลี่ยนไปเป็นแบบไม่มีตัวตนแล้ว

บนแท่นผู้ชม เทียนหลิงเบิกตาโพลง เหมือนจะคิดอะไรออก และพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า: “เซียนบู๊เทียนซ่วน ถูกต้อง นี่คือวิชาคำนวณสวรรค์ของเซียนบู๊เทียนซ่วน ฉันลืมไปได้อย่างไรว่าเทียนชิงหยางได้รับการสืบทอดต่อจากเซียนบู๊เทียนซ่วน เขาคือผู้สืบทอดของเซียนบู๊เทียนซ่วน! ”

จิตใจที่เคารพนอบน้อมต่อคนในสมัยก่อนนั้น คือศีลธรรมอย่างหนึ่ง และก็คือสภาพของจิตใจ

สำหรับพวกเขาแล้ว คนในสถานที่แห่งนี้คงจะมีเพียงหวูเฉินกับไอ้อ้วนตงเท่านั้น ที่สามารถพูดถึงเซียนบู๊เทียนซ่วนได้ ส่วนคำวิจารณ์ของคนอื่น ก็เป็นแค่พวกมดแมลงมองดูสวรรค์เท่านั้น

พวกเขาได้แต่จ้องมองเทียนชิงหยาง เพื่อดูว่าไอ้หนุ่มคนนี้ ได้รับสืบทอดอะไรมากันแน่

เทียนชิงหยางเงยหน้าขึ้น แล้วใช้คู่ดวงตาสีขาวเทาจับจ้องไปที่ร่างกายของลู่ฝาน

คู่ดวงตานั้น ทำให้ลู่ฝานรู้สึกไม่สบายตัว ขนลุกเหงื่อออกไปทั้งร่างกาย

นิ้วมือของเทียนชิงหยางยังคงทำการนับคำนวณอย่างไม่หยุด ส่วนลู่ฝานกลับทนรอต่อไปไม่ไหวแล้ว

บนกระบี่หนักไร้คม ทั้งเปลวไฟและสายฟ้าได้ปะทุขึ้น

วิชากระบี่บำเพ็ญเพียร กระบี่ไร้รูปร่าง!

เขากวัดแกว่งมือแล้วฟาดฟันกระบี่ออกไป ส่วนนิ้วมือของเทียนชิงหยางที่กำลังนับคำนวณอยู่นั้นก็หยุดชะงักลง แล้วเดินไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ

ในขณะที่เขาเคลื่อนไหวนั้น ลู่ฝานก็รู้สึกว่าเงาร่างของเขาเหมือนจะหายสูญไปท่ามกลางพลังฟ้าดิน

จิตเทพของเขา กลับไม่สามารถล็อคเป้าตำแหน่งร่างกายของเทียนชิงหยางได้

เทียนชิงหยางเดินเล่นอย่างสบายใจ แต่ก็สามารถหลบหลีกชี่กระบี่ไร้รูปร่างของลู่ฝานได้ทุกกระบวนท่า