เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1358

กระบี่นี้ ส่งผลต่อประสาทรับรู้ของผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วน

สายตาของทุกคนต่างจับจ้องมาที่กระบี่เล่มนี้!

กร็อกแกร็ก!

ฝุ่นละอองกระจายไปทั่ว กระบี่หนักไร้คมของลู่ฝาน ฟันลงไปที่แขนขวาของเทียนชิงหยางในทันที

ทันใดนั้น กระบี่หนักไร้คมได้ทุบตีไปที่แขนขวาของเทียนชิงหยางจนกระดูกแตกละเอียดไปหมด แม้แต่เส้นลมปราณก็ไม่เหลือ และก็มีเลือดไหลออกมาจากแขนขวาของเทียนชิงหยางด้วย

เทียนชิงหยางร่างกายชักกระตุก และตะโกนพูดว่า: “ลู่ฝาน หากแน่จริงก็ลงมือจัดการฉันให้จบสิ้นไปเลยสิ ทรมานกันอยู่อย่างนี้ไม่ใช่ลูกผู้ชายตัวจริง! ”

ลู่ฝานเก็บกระบี่หนักไร้คมขึ้น มองไปที่เทียนชิงหยางและพูดว่า: “ฉันไม่ฆ่านายหรอก ชีวิตของนายนั้นฉันได้ตกลงไว้แล้วว่าจะเหลือไว้ให้กับอีกคนหนึ่ง ฟันแขนนายขาดไปหนึ่งข้างก็เพียงพอแล้ว! ”

เทียนชิงหยางมองไปที่ลู่ฝานอย่างตกตะลึง เขาคิดไม่ถึงอย่างมากว่า ลู่ฝานจะไม่ฆ่าเขา!

ทั้งสองคนกำหนดการต่อสู้ที่เดิมพันกันด้วยชีวิตเอาไว้ ซึ่งเขาเองต้องการชีวิตของลู่ฝานมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ลู่ฝานกลับปล่อยเขาไป!

ลู่ฝานสะบัดมือ แล้วกรีดไปที่ฝ่ามือของตนเอง เลือดไหลออกมาหนึ่งหยด และพูดว่า: “การต่อสู้ที่เดิมพันกันด้วยชีวิต ได้ยกเลิกแล้ว”

เทียนชิงหยางรีบกัดนิ้วมือของตนเอง และพูดขึ้นเหมือนกันว่า: “การต่อสู้ที่เดิมพันกันด้วยชีวิต ได้ยกเลิกแล้ว! ”

ลู่ฝานค่อย ๆ เดินมาที่ด้านข้าง แล้วมองขึ้นไปหาท่านแปดบนแท่นผู้ชมและตะโกนพูดว่า: “สามารถประกาศว่าฉันเป็นผู้ชนะได้แล้วหรือยัง? ”

เวลานี้ท่านแปดก็เข้าใจขึ้นโดยพลัน แล้วกระโดดลงมาจากแท่นผู้ชม เดินไปที่ข้างกายของลู่ฝาน พร้อมกับชูแขนสองข้างและตะโกนพูดขึ้นว่า: “การประลองยุทธคัดเลือกได้สิ้นสุดลง ผู้ชนะคือ ลู่ฝาน! ”

ทุกคนในสถานที่แห่งนี้ลุกยืนขึ้นโห่ร้องดีใจกันทั้งหมด หลิงเหยาและคนอื่น ๆ ตื่นเต้นดีใจจนน้ำตาไหลออกมา

ส่วนผู้ที่มีน้ำตาคลอเบ้าอย่างพวกเขานั้นไม่ใช่หวูเฉิน แต่เป็นเทียนหลิง

เห็นว่าลู่ฝานปล่อยให้เทียนชิงหยางมีชีวิตรอด เทียนหลิงตกตะลึงอย่างที่สุด แล้วก็น้ำตาไหล ส่วนพวกนักบู๊ตระกูลเทียน ก็รีบพุ่งกระโจนลงไปในสนามบู๊ และหามร่างของเทียนชิงหยางออกไป เพราะกลัวว่าลู่ฝานจะคืนคำ

ลู่ฝานยิ้มแย้ม และกำหมัดโค้งคำนับแสดงความเคารพต่อฉินซางต้าตี้

ฉินซางต้าตี้ปรบมือและพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า: “ลู่ฝานคนนี้ เข้าใจในมารยาท และรู้จักกาลเทศะเป็นอย่างดี”

หลู่เฉิงเซี่ยงหัวเราะและพูดว่า: “ฝ่าบาท ลู่ฝานไม่ได้ฆ่าเทียนชิงหยาง แสดงให้เห็นถึงจิตใจที่กว้างขวาง มีความรับผิดชอบและเป็นประโยชน์ต่อเราอย่างมาก”

ฉินซางต้าตี้ยิ้มและพูดขึ้นว่า: “ลู่ฝาน! ”

เสียงดังกึกก้องอยู่ในท้องฟ้า จนเสียงตะโกนโห่ร้องก็พลันหยุดลงทั้งหมด

ฉินซางต้าตี้หัวเราะเสียงดังและพูดต่อว่า: “นับตั้งแต่วันนี้ไปข้าจะให้นาย เข้าสู่หน่วยองครักษ์เสิ่นหวาสำรอง แต่งตั้งบรรดาศักดิ์ระดับป๋อขั้นที่หนึ่ง! อนุญาตให้ตระกูลของนาย สืบช่วงบรรดาศักดิ์หลายชั่วคน และพักอาศัยอยู่ในเขตตงหวาได้ตลอดไป! ”

ลู่ฝานตกใจ จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยความดีใจว่า: “ขอบพระคุณฝ่าบาท! ”

หลิงเหยาหยิกไปที่ตัวของหานเฟิงที่อยู่ด้านข้างอย่างแรง หานเฟิงแทบจะกระโดดขึ้นมาเลย และพูดเสียงดังว่า: “หลิงเหยาเธอทำอะไร? ”

หลิงเหยาพูดเบา ๆ ว่า: “ดูเหมือนจะไม่ใช่ความฝัน”

อีกฝั่งหนึ่ง หวูเฉินหัวเราะดีใจอย่างที่สุด

ไอ้อ้วนตงพูดขึ้นด้วยความอิจฉาว่า: “ลุงเฒ่าหวูอ่า ท่านมีชีวิตที่ดีเสียจริงเลย ที่มีลูกศิษย์แบบนี้ สถานที่พักอาศัยยามปลดเกษียณในอนาคตก็มีแล้ว คนทั้งเขตคอยดูแลรับใช้ท่าน ท่านมีเกียรติมีหน้ามีตาอย่างมากเลยทีเดียว”

หวูเฉินยิ้มและพูดว่า: “นายเองก็สามารถมาอยู่ได้อ่า ยินดีต้อนรับทุกเมื่อ! ”

ไอ้อ้วนตงหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า: “รอให้เมื่อไรที่ร้านของฉันดำเนินธุรกิจต่อไปไม่ได้แล้ว ฉันก็จะมาหาท่าน เขตตงหวา ฉันจดจำเอาไว้แล้ว”

หวูเฉินมองไปที่ไอ้อ้วนตง และพูดว่า: “ครั้งนี้นายควรที่จะจดจำให้ดีอย่างที่สุด! ”

ทั้งสองคนสบตากัน แล้วก็หัวเราะเสียงดังขึ้น

ตระกูลเทียน เทียนหลิงมองดูเทียนชิงหยางที่ถูกหามกลับมา ฝ่ามือที่สั่นเทาได้สัมผัสไปที่แขนขวาที่ใช้การไม่ได้แล้วของเทียนชิงหยาง

“ไอ้ลู่ฝานที่สมควรตาย ไม่นึกว่าเขาจะกล้าลงมืออย่างโหดเหี้ยมขนาดนี้ ชิงหยาง นายวางใจได้ แขนของนาย ฉันจะเชิญผู้ฝึกชี่ที่ดีที่สุดมารักษานาย สำหรับพวกผู้ฝึกชี่เหล่านั้นแล้ว มือและเท้าที่หักนั้น ไม่ใช่โรคร้ายที่รักษายากอะไร เพียงแค่ต้องจ่ายเงินมากหน่อยเท่านั้น ฉันรับรองว่า เมื่อแขนของนายหายดีเป็นปกติแล้ว จะแข็งแกร่งมากขึ้นกว่าเดิมอีกแน่นอน”

เทียนหลิงพูดเน้นย้ำทีละคำทีละคำ