เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1364

ฉินฝานยิ้มแล้วพูดว่า “เสด็จพี่ ฉันจัดงานเลี้ยง เลยมาชวนสหายลู่ฝานไปกินข้าวเท่านั้น ไม่มีความคิดอื่น”

ฉินอวิ่นพยักหน้าพูดว่า “ไม่มีความคิดอื่นก็ดี ลู่ฝาน ก่อนหน้านี้นายกับฉันมีเรื่องเข้าใจผิดที่ไม่ควรเกิดขึ้น ตอนนี้ฉันขอโทษนายไว้ก่อน”

ลู่ฝานกำลังจะพูด แต่ฉินอวิ่นยกมือขึ้นห้ามลู่ฝานแล้วพูดว่า “วันนี้เห็นสหายลู่ฝานสู้กับเทียนชิงหยาง ได้รับชัยชนะด้วยพละกำลังอันสุดยอด วิทยายุทธน่าทึ่ง ศักยภาพมากมาย อีกทั้งยังใจกว้างเหมือนมหาสมุทรไว้ชีวิตเทียนชิงหยาง ทำให้ฉันอับอายมาก คิดถึงก่อนหน้านี้ที่ฉันทำให้นายลำบากใจ ฉันรู้สึกผิดมาก ดังนั้นวันนี้จึงตั้งใจจัดงานเลี้ยงสุรา เชิญนายไปคุยกันที่จวน ไม่รู้ว่าคุณชายลู่ฝานเต็มใจไปหรือเปล่า”

ลู่ฝานมองฉินอวิ่นไท่จื่อนิ่งๆ ไม่รู้ว่าเขามีแผนอะไร แต่ฟังยังไงก็เหมือนไม่ใช่เรื่องดี

ลู่ฝานคารวะแล้วพูดว่า “ขอโทษไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยด้วย องค์ชายรองเพิ่งชวนฉันไปงานเลี้ยง แต่ฉันเพิ่งผ่านศึกใหญ่มา เลือดลมอ่อนแอ จำเป็นต้องพักผ่อนเพื่อฟื้นฟู ไม่งั้นจะส่งผลกระทบต่อวิทยายุทธ ไม่สามารถไปได้จริงๆ หวังว่าเตี้ยนเซี่ยทั้งสองจะให้อภัย”

เหมือนฉินอวิ่นรู้ว่าลู่ฝานจะพูดแบบนี้ เขาหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “งั้นเหรอ ฉันคงมากะทันหันเกินไป ถ้าคุณชายลู่ฝานหายดีแล้ว อย่าลืมมาคุยกันที่จวนนะ ฉันยินดีดูแลคุณชายลู่ฝานเป็นอย่างดีเพื่อขอโทษ นี่เป็นของขวัญเล็กน้อย โปรดรับไว้ด้วย”

พูดจบฉินอวิ่นมองฉินฝาน สายตาประหลาดเล็กน้อย

ฉินฝานรีบพูดว่า “สหายลู่ฝาน ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันก็ไม่บังคับนายแล้ว ไว้ค่อยมารบกวนครั้งหน้า!”

ลู่ฝานพูดเสียงดังว่า “ยินดีต้อนรับเตี้ยนเซี่ยทุกเมื่อ!”

พูดจบ ฉินอวิ่นสั่งให้องครักษ์เกราะทองวางของขวัญไว้แล้วกลับไป

ฉินฝานเดินตามออกไป ทั้งสองกลับมาที่รถม้าของตัวเองแล้วมองหน้ากัน

ฉินฝานรู้ความคิดของฉินอวิ่นจากสายตาของเขา สายตาที่แฝงไปด้วยความขบขัน เหมือนกำลังพูดว่า

“ฉินฝาน ฉันไม่ได้คนมีความสามารถ นายก็อย่าหวังว่าจะได้เลย”

ฉินฝานแอบกัดฟัน พูดพึมพำว่า “รอก่อนเถอะพี่ชายสุดที่รัก”

ทุกคนมองเตี้ยนเซี่ยทั้งสองออกไป หานเฟิงเดินมาข้างลู่ฝานแล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน นายล่วงเกินองค์ชายทั้งสองจะดีเหรอ”

ลู่ฝานถอนหายใจแล้วพูดว่า “เชื่อฉันเถอะ นี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด อ้อ ตั้งแต่พรุ่งนี้ฉันจะไปอยู่เจดีย์ยาสักระยะหนึ่ง พวกพี่จะไปด้วยไหม!”

หลิงเหยาและคนอื่นมีรอยยิ้มเต็มใบหน้าทันที

หลังผ่านไปสามวัน

เมืองตงหวา เขตตงหวา

ลูกหลานตระกูลลู่ถือหนังสือในมือแล้ววิ่งมาข้างหน้าลู่เฮ่าหราน

ลู่เฮ่าหรานรับหนังสือมา พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ดูท่าทางดีใจของนาย ลู่ฝานเลื่อนอันดับขึ้นอีกแล้วใช่ไหม”

หัวหน้าเขตอี้ว์ที่อยู่ข้างๆ หัวเราะร่าแล้วพูดว่า “ถ้าเลื่อนอันดับขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้ ลู่ฝานใกล้ถึงอันดับหนึ่งแล้ว ถ้าเขาชิงอันดับหนึ่งของการคัดเลือกของราชสำนักมาได้ ชื่อเสียงต้องสะเทือนไปทั้งอู่อาน ถึงตอนนั้นคุณท่านลู่จะได้ไปชมเมืองหลวงอย่างเต็มที่”

ลู่เฮ่าหรานโบกมือไปมาแล้วพูดว่า “ไม่กล้าคิดถึงขนาดนั้นหรอก ให้ฉันดูหน่อยว่าลู่ฝานอยู่อันดับที่เท่าไรแล้ว”

เมื่อเปิดหนังสือดู สิ่งที่ปรากฏในสายตาเป็นอันดับแรกคือชื่อของลู่ฝาน

ด้านบนสุดเป็นตัวอักษรขนาดใหญ่คำว่าลู่ฝาน ลู่เฮ่าหรานตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก

“นี่……นี่……”

หัวหน้าเขตอี้ว์เห็นลู่เฮ่าหรานตกตะลึง คิดว่าชื่อของลู่ฝานตกอันดับลงมา จึงรีบพูดว่า “คุณท่านลู่ ไม่ต้องร้อนใจ อันดับรายชื่อประเทศขึ้นๆ ลงๆ เป็นเรื่องปกติ ลู่ฝานมีชื่อเสียงแล้ว อีกทั้งเคยมีชื่ออยู่ในอันดับต้นๆ นี่ทำให้เขตตงหวาของเราภาคภูมิใจแล้ว!”

หัวหน้าเขตอี้ว์พูดพลางยื่นหน้าเข้ามาดู