เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1372

เส้นลมปราณ กระดูก และตันเถียนในร่างกายว่างเปล่าเหมือนคนตาย เลือดลมไหลเวียนไม่คล่อง ไม่มีพลังชีวิต นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่ฝานรู้ว่าสภาพร่างกายอาจารย์ตัวเองแย่ขนาดนี้

หวูเฉินกลับมองเขาด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน ดูสิว่าวิญญาณของนายแข็งแกร่งแล้วหรือยัง”

“วิญญาณแข็งแกร่งเหรอ”

ลู่ฝานพูดอย่างตกใจ

รีบตรวจสอบอย่างรวดเร็ว วิญญาณในตัวเขาไม่ได้กลายเป็นจิตญาณจริงๆ คนตัวเล็กที่หน้าตาเหมือนเขา อยู่ในร่างกายของเขา แค่ลู่ฝานควบคุม เขาก็สามารถไปทั่วทุกที่ของร่างกายได้

“นี่มันอะไรกัน เมื่อกี้ฉันชิงฤทธิ์ยามาได้ไม่เท่าไรเอง ทำไมวิญญาณฉันยังแข็งแกร่งอยู่เลย!”

ลู่ฝานถามอย่างประหลาดใจ

หวูเฉินหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “เพราะฉันเอายาเทพอีกเม็ดหนึ่งให้นายกินไง!”

ลู่ฝานคิดถึงแสงสีขาวขึ้นมาทันที อาจารย์คงใช้พลังฟ้าดิน เอาฤทธิ์ยาใส่เข้ามาในจิตญาณของเขา

ลู่ฝานพูดเสียงดังว่า “เป็นไปได้ยังไง อาจารย์บอกว่ายาเม็ดนี้ช่วยยืดอายุอาจารย์ไม่ใช่เหรอ อาจารย์ให้ฉันกิน แล้วอาจารย์จะทำยังไง!”

หวูเฉินยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “อย่าบุ่มบ่าม ลู่ฝาน นายฟังฉันพูดก่อน เวลาที่จะเป็นครูมีไม่มากแล้ว คิดไม่ถึงว่าวันหนึ่งตัวเองจะรวบรวมหญ้าต่อชีวิตกับดอกผกผันมากลั่นเป็นยาเทพได้ นี่เป็นสิ่งของนอกกายฉัน ไม่ได้ก็เป็นเรื่องปกติ นายไม่จำเป็นต้องเสียดายแทนฉัน”

ลู่ฝานกัดฟันพูดว่า “จักรพรรดิอู่สมควรตาย สมควรตาย!”

หวูเฉินหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ลู่ฝาน อย่าเคียดแค้นศัตรูตัวเอง ความเคียดแค้นจะทำให้นายสูญเสียความใจเย็นและความเด็ดขาด ตอนนี้วิญญาณจักรพรรดิอู่ในตัวนาย โดนนายฟันจนสลายกลายเป็นประกายแสง แม้ยังไม่ตาย แต่ก็ยากจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม สิ่งที่นายต้องทำตอนนี้ คือรีบหาของที่มีพลังหุ้นตุ้น เสริมเข้าไปในวิญญาณของนาย ในเวลาเดียวกันตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นายลองเอาวิญญาณเข้าไปในตันเถียนได้ หล่อเลี้ยงด้วยพลังแห่งโลกของจักรพรรดิอู่ เมื่อถึงตอนนั้นถึงเขาผงาดขึ้นมาอีก อยากทำลายนายก็ไม่ใช่เรื่องง่าย”

ลู่ฝานพยักหน้า รีบเอาวิญญาณตัวเองเข้าไปในตันเถียน

ทันใดนั้น ลู่ฝานรู้สึกว่าพลังแห่งโลกที่สงบนิ่ง เริ่มไหลเวียนอย่างรวดเร็ว

เมื่อทำสิ่งเหล่านี้เรียบร้อย ลู่ฝานถามต่อ “อาจารย์ยังทนได้นานแค่ไหน บอกฉันมา”

หวูเฉินเงียบไปครู่หนึ่ง จู่ๆ เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “ถามเรื่องนี้ทำไม เราออกไปกันเถอะ”

ลู่ฝานรีบเก็บหม้อไฟบุ๋น ประคองหวูเฉินออกจากชั้น 98 ของเจดีย์ยา

เพิ่งเดินออกจากประตูเก้าสี ร่างกายของหวูเฉินโงนเงนจนเกือบล้มลงบนพื้น