เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1372

เส้นลมปราณ กระดูก และตันเถียนในร่างกายว่างเปล่าเหมือนคนตาย เลือดลมไหลเวียนไม่คล่อง ไม่มีพลังชีวิต นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่ฝานรู้ว่าสภาพร่างกายอาจารย์ตัวเองแย่ขนาดนี้

หวูเฉินกลับมองเขาด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน ดูสิว่าวิญญาณของนายแข็งแกร่งแล้วหรือยัง”

“วิญญาณแข็งแกร่งเหรอ”

ลู่ฝานพูดอย่างตกใจ

รีบตรวจสอบอย่างรวดเร็ว วิญญาณในตัวเขาไม่ได้กลายเป็นจิตญาณจริงๆ คนตัวเล็กที่หน้าตาเหมือนเขา อยู่ในร่างกายของเขา แค่ลู่ฝานควบคุม เขาก็สามารถไปทั่วทุกที่ของร่างกายได้

“นี่มันอะไรกัน เมื่อกี้ฉันชิงฤทธิ์ยามาได้ไม่เท่าไรเอง ทำไมวิญญาณฉันยังแข็งแกร่งอยู่เลย!”

ลู่ฝานถามอย่างประหลาดใจ

หวูเฉินหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “เพราะฉันเอายาเทพอีกเม็ดหนึ่งให้นายกินไง!”

ลู่ฝานคิดถึงแสงสีขาวขึ้นมาทันที อาจารย์คงใช้พลังฟ้าดิน เอาฤทธิ์ยาใส่เข้ามาในจิตญาณของเขา

ลู่ฝานพูดเสียงดังว่า “เป็นไปได้ยังไง อาจารย์บอกว่ายาเม็ดนี้ช่วยยืดอายุอาจารย์ไม่ใช่เหรอ อาจารย์ให้ฉันกิน แล้วอาจารย์จะทำยังไง!”

หวูเฉินยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “อย่าบุ่มบ่าม ลู่ฝาน นายฟังฉันพูดก่อน เวลาที่จะเป็นครูมีไม่มากแล้ว คิดไม่ถึงว่าวันหนึ่งตัวเองจะรวบรวมหญ้าต่อชีวิตกับดอกผกผันมากลั่นเป็นยาเทพได้ นี่เป็นสิ่งของนอกกายฉัน ไม่ได้ก็เป็นเรื่องปกติ นายไม่จำเป็นต้องเสียดายแทนฉัน”

ลู่ฝานกัดฟันพูดว่า “จักรพรรดิอู่สมควรตาย สมควรตาย!”

หวูเฉินหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ลู่ฝาน อย่าเคียดแค้นศัตรูตัวเอง ความเคียดแค้นจะทำให้นายสูญเสียความใจเย็นและความเด็ดขาด ตอนนี้วิญญาณจักรพรรดิอู่ในตัวนาย โดนนายฟันจนสลายกลายเป็นประกายแสง แม้ยังไม่ตาย แต่ก็ยากจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม สิ่งที่นายต้องทำตอนนี้ คือรีบหาของที่มีพลังหุ้นตุ้น เสริมเข้าไปในวิญญาณของนาย ในเวลาเดียวกันตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นายลองเอาวิญญาณเข้าไปในตันเถียนได้ หล่อเลี้ยงด้วยพลังแห่งโลกของจักรพรรดิอู่ เมื่อถึงตอนนั้นถึงเขาผงาดขึ้นมาอีก อยากทำลายนายก็ไม่ใช่เรื่องง่าย”

ลู่ฝานพยักหน้า รีบเอาวิญญาณตัวเองเข้าไปในตันเถียน

ทันใดนั้น ลู่ฝานรู้สึกว่าพลังแห่งโลกที่สงบนิ่ง เริ่มไหลเวียนอย่างรวดเร็ว

เมื่อทำสิ่งเหล่านี้เรียบร้อย ลู่ฝานถามต่อ “อาจารย์ยังทนได้นานแค่ไหน บอกฉันมา”

หวูเฉินเงียบไปครู่หนึ่ง จู่ๆ เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “ถามเรื่องนี้ทำไม เราออกไปกันเถอะ”

ลู่ฝานรีบเก็บหม้อไฟบุ๋น ประคองหวูเฉินออกจากชั้น 98 ของเจดีย์ยา

เพิ่งเดินออกจากประตูเก้าสี ร่างกายของหวูเฉินโงนเงนจนเกือบล้มลงบนพื้น

ไอ้อ้วนตงใช้มือจับข้อมือหวูเฉิน ตรวจดูเล็กน้อย จากนั้นสีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันที “ลุงเฒ่าหวู นายบ้าไปแล้วเหรอ นายกลัวว่าตัวเองจะไม่ตายเร็วหรือไง!”

หวูเฉินหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ฉันเข้าใจเรื่องความเป็นตายอย่างถ่องแท้นานแล้ว ไอ้อ้วนตง วันนี้ฉันมาขอร้องนายเรื่องหนึ่ง”

ไอ้อ้วนตงแผดเสียงออกมาว่า “ลุงเฒ่าหวู อย่าคิดว่านายใกล้ตายแล้วจะขู่ให้ฉันรับศิษย์นายไว้ ฉันจะบอกนายให้นะ คำสั่งเสียของนายมันไร้สาระ ฉันไม่ฟังหรอก นายยังตายตอนนี้ไม่ได้”

พูดจบ ไอ้อ้วนตงเอามือตบอกหวูเฉิน

พลังลึกลับปรากฏในมือไอ้อ้วนตง ลู่ฝานไม่รู้ว่าตัวเองถอยไปด้านหลังสามก้าวตั้งแต่เมื่อไร เขามองไปที่ฝ่ามือไอ้อ้วนตง สิ่งที่ปรากฏในสายตาคืออักษรขนาดใหญ่คำว่าผนึก

พลังบนตัวหวูเฉินค่อยๆ หายไป ไอ้อ้วนตงหอบหายใจแล้วดึงมือตัวเองกลับมา

หวูเฉินฉีกยิ้มแล้วสลบไปทันที

ลู่ฝานรีบเข้ามาประคอง แล้วถามเสียงดังว่า “ผู้อาวุโส อาจารย์ฉันเป็นอะไรไป”

ไอ้อ้วนตงพูดเสียงเบาว่า “เขาแย่มาก แต่อย่างน้อยก็ยังไม่ตายตอนนี้ ลู่ฝานเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ให้ฉันฟังทั้งหมด!”