เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1376

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ฉันต้องไปเพื่ออาจารย์ ศิษย์พี่หานเฟิง แม้อาจารย์ฉันอยู่ในเจดีย์ยา แต่ก็ต้องให้พี่ดูแลสักหน่อย”

หานเฟิงถอนหายใจแล้วพูดว่า “ฉันรู้แล้ว ศิษย์น้องลู่ฝาน นายกำลังจะทำการใหญ่ พวกเราไม่ห้ามนายหรอก”

ลู่ฝานมองศิษย์พี่ใหญ่และคนอื่น “ศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่ฉู่สิง ศิษย์พี่ฉู่เทียน พวกพี่ยังจำร้านเหล้าที่ฉันพาพวกพี่ไปตอนเพิ่งมาถึงที่นี่ได้ไหม”

ศิษย์พี่ใหญ่และคนอื่นพยักหน้าบอกว่าจำได้ ศิษย์พี่ฉู่สิงพูดว่า “ครั้งก่อนตอนหลิงเหยาไปหานาย ยังพาพวกเราไปอีกครั้งหนึ่ง เราจำได้”

ลู่ฝานพูดว่า “ที่นั่นเป็นสถานที่ที่ดี ด้านในคือยอดฝีมือ ผู้อาวุโสทั้งนั้น หลังจากนี้พวกพี่ไปบ่อยๆ สิ ไม่แน่ผู้อาวุโสที่อยู่ในนั้นอาจรับเป็นศิษย์ และถ่ายทอดวิชาความรู้ให้ก็ได้”

พวกศิษย์พี่ใหญ่มองหน้ากัน แล้วพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “จริงเหรอ”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “จริง”

ศิษย์พี่ฉู่เทียนพูดว่า “เข้าใจแล้ว ต่อไปเราจะไปที่นั่นบ่อยๆ”

เมื่อพูดจบ ศิษย์พี่ฉู่เทียนกวักมือเรียกหานเฟิงและคนอื่น จากนั้นเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

หานเฟิงเข้าใจทันที เขาตบไหล่ลู่ฝาน ทุกคนเดินออกจากเจดีย์ขาว อีกทั้งยังดึงพวกสิบสาม เซียวเฮ่าออกมาด้วย

ไม่นาน ในเจดีย์ขาวเหลือแค่ลู่ฝานกับหลิงเหยา

หลิงเหยาจับแขนลู่ฝานแล้วพูดว่า “ต้องไปจริงเหรอ”

ลู่ฝานพูดว่า “จริง”

เจ้าดำกระโดดจากไหล่หลิงเหยาไปบนไหล่ลู่ฝาน

หลิงเหยาขบริมฝีปากแล้วถามว่า “พาฉันไปด้วยได้ไหม”

ลู่ฝานพูดว่า “ไปครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ อาจเป็นอันตรายมาก ไม่สิ เรียกว่าอันตรายสุดขีด แม้ฉันไม่รู้ว่าประเทศตันเซิ่งเป็นยังไงกันแน่ แต่ฉันจะไปชิงสมบัติล้ำค่าของเขา จุดจบคงไม่สวยแน่ๆ เธออยู่ที่อู่อานเถอะ เธอจะอยู่ที่เมืองหลวงกับพวกศิษย์พี่หานเฟิง หรือจะกลับตงหวาก็ได้”

หลิงเหยากอดลู่ฝาน เธอร้องไห้แล้วพูดว่า “ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว เจ้าดำยังไปกับนายได้เลย ทำไมฉันถึงไปไม่ได้ล่ะ! นายรังเกียจที่ฉันวิทยายุทธต่ำ แล้วจะเป็นภาระให้นายใช่ไหม”

ลู่ฝานพูดอย่างประหลาดใจเล็กน้อย “เธอพูดอะไร”

หลิงเหยากระทืบเท้า จากนั้นผลักลู่ฝานลงบนพื้น

ทั้งสองกอดกันอีกครั้ง เสื้อผ้าหลุดกระจัดกระจาย

ยามค่ำคืนช่างงดงาม กลิ่นอายความรักเต็มเปี่ยม

ด้านนอก หานเฟิงและคนอื่นมองประตูเจดีย์ขาวที่ปิดสนิท แล้วขมวดคิ้วเบาๆ

หานเฟิงพูดว่า “เหมือนจะคุยกันนานไปหน่อยนะ! ฉันไปดูดีไหม”

ศิษย์พี่ใหญ่ดึงหานเฟิงกลับมาแล้วพูดว่า “รอไปเถอะ พวกเขาอาจกำลังคุยกันอย่างออกรสออกชาติ”

ทุกคนพยักหน้า หานเฟิงยิ้มแล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝานคงกำลังปลอบศิษย์น้องหลิงเหยาอยู่แน่ๆ! ช่างเถอะ ฉันรอก็ได้”