เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1377

เช้าวันต่อมา

ลู่ฝานพาหลิงเหยาเดินออกมาจากเจดีย์ขาว ทั้งสองจับมือกันอย่างสนิทสนม

หานเฟิงและคนอื่นกำลังตั้งวงเล่นหมากรุกอยู่ด้านนอก ดูออกเลยว่าทักษะการเล่นหมากรุกของศิษย์พี่หานเฟิงไม่ดี แพ้อย่างน่าเวทนา

หานเฟิงแพ้จนเหลือแค่กางเกงในตัวเดียว โยนเข็มขัดทิ้งไว้อีกด้าน ใช้มือจับกางเกงในแล้วตะโกนว่า “สิบสาม ถ้านายยังชนะฉันอีก ฉันจะให้ศิษย์น้องลู่ฝานส่งนายไปล้างห้องน้ำ ฉันพูดจริงทำจริง ยอมฉันหน่อยจะตายไหม นายจะให้ฉันไม่เหลืออะไรบนตัวถึงจะยอมหยุดใช่ไหม โดนพวกนายเห็นหมดแล้วเนี่ย!”

จู่ๆ สิบสามหยุดลง ทุกคนได้ยินเสียงฝีเท้า พากันมองไปทางลู่ฝาน

ทุกคนมองลู่ฝานกับหลิงเหยาด้วยสายตาประหลาด

หลิงเหยาอายจนแอบอยู่ด้านหลังลู่ฝาน ส่วนลู่ฝานชี้พวกเขาแล้วพูดว่า “ใครพูดมาก ฉันจะไม่ซื้อของกลับมาฝากจากประเทศตันเซิ่ง!”

หานเฟิงและคนอื่นเลิกคิ้วขึ้น อมยิ้มไม่พูดอะไร

ลู่ฝานมองศิษย์พี่หานเฟิงแล้วพูดว่า “ศิษย์พี่หานเฟิง ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ไปกันได้แล้ว”

หานเฟิงพูดว่า “ไปไหน”

ลู่ฝานพูดว่า “กลับไปหาพ่อพี่ที่ตระกูลหานไง ฉันต้องบอกลาเขาด้วย”

ทุกคนพยักหน้าพร้อมกัน แล้วเดินออกไปข้างนอก

เซียวเฮ่ากับอูลี่คุนมาส่งลู่ฝานและคนอื่นที่หน้าประตูเจดีย์ยา

ก่อนไปลู่ฝานให้ยาพวกเขาอีกสองสามขวด แล้วพูดว่า “หวังว่าจะได้เจอพวกนายอีก!”

เซียวเฮ่าพูดเสียงสะอื้น “แน่นอน”

ลู่ฝานเงยหน้ามองขึ้นไปบนเจดีย์ยา หวูเฉินยิ้มบางๆ มองเขาอย่างเงียบๆ อยู่ตรงนั้น

…...

ตระกูลหาน เสียงดังสะเทือนเลือนลั่น

ตอนลู่ฝานและคนอื่นมาถึงหน้าประตูตระกูลหาน สิ่งแรกที่ปรากฏในสายตาคือกลุ่มประชาชนเมืองหลวง กำลังส่งเสียงตะโกนอยู่บนถนน

“ลู่ฝานออกมาประลอง! ลู่ฝานออกมาประลอง!”

พวกเขาพูดอย่างพร้อมเพรียง ดูทรงพลังจนน่าตกใจ

แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มีคนรวมกลุ่มพวกเขาขึ้นมา ลู่ฝานมองผ่านหน้าต่างรถ เห็นพี่สาวสองสามคนอุ้มลูกตะโกน จากนั้นก็อุ้มลูกไปซื้อของต่อ

หน้าประตูตระกูลหาน ลูกหลานตระกูลหานตั้งท่าเตรียมพร้อม ดึงอาวุธออกมา

ด้านหน้าพวกเขา ชายใส่ชุดหนังสัตว์คนหนึ่ง ยืนกัดขาหมูอยู่บนหินก้อนใหญ่ ข้างๆ ผู้ชายมีป้ายวางอยู่อันหนึ่ง ด้านบนมีตัวอักษรขยุกขยิกขนาดใหญ่

“อู่อานไร้ลูกผู้ชาย!”

ลู่ฝานเห็นแล้วขมวดคิ้วเบาๆ

หานเฟิงและคนอื่นก็เห็นคนคนนี้ พากันตะโกนว่า “นี่ใคร อวดดีขนาดนี้ เขาไม่กลัวโดนคนตีตายเหรอ”

“เกิดอะไรขึ้น ศิษย์น้องหานเฟิง เกิดอะไรขึ้นที่ตระกูลหาน”

“ลู่ฝาน! ขี้ขลาดสิ้นดี ลู่ฝานเต่าหดหัว รีบออกมาสู้กับฉันสิ ประเทศอู่อานไม่มีนักบู๊ที่มีความสามารถจริงด้วยสินะ!”

เสียงทรงพลัง ก้องกังวานเป็นอย่างมาก

หานเฟิงตะโกนว่า “ให้ตายเถอะ ทำไมมีแต่พวกปัญญาอ่อนแบบนี้ ฉันจะออกไปสู้กับเขา กล้าเยาะเย้ยว่าประเทศอู่อานไม่มีนักบู๊ รนหาที่ตายชัดๆ!”

หานอู๋ซวงพูดอย่างราบเรียบว่า “เขามีวิทยายุทธเกือบเข้าสู่แดนปราณฟ้า อีกทั้งยังได้รับการถ่ายทอดจากอสูรศักดิ์สิทธิ์ด้วย!”

หานเฟิงชะงักฝีเท้าลงทันที เขาพูดอย่างกระอักกระอ่วนว่า “ฉันว่าแล้ว เขาส่งเสียงเอะอะโวยวายขนาดนี้ แต่ไม่มีใครทำอะไรเขาเลย เป็นคนโหดนี่เอง!”

หานอู๋ซวงส่ายหน้าพูดว่า “ไม่โหด ฉันให้หานสงไปไล่เขานานแล้ว ให้คนนี้ยืนขวางอยู่หน้าประตูบ้าน ใช่เรื่องสนุกหรือไง”

หลินหย่าพูดว่า “ฉันจะไปลองดู”

ฉู่สิงรั้งหลินหย่าเอาไว้แล้วพูดว่า “เธอพักรักษาอาการบาดเจ็บเถอะ ไม่ได้ยินที่เซียวเฮ่าบอกเหรอ ตอนนี้เธอต้องพักผ่อน เธอรับมือนักบู๊แบบนี้ไม่ไหวหรอก ให้ศิษย์น้องลู่ฝานจัดการเถอะ! อ้าว ศิษย์น้องลู่ฝานล่ะ”

จู่ๆ ฉู่สิงเห็นว่าลู่ฝานหายไปแล้ว

ทุกคนเห็นว่าพวกเขาคุยกันอย่างมีความสุข แต่พระเอกอย่างลู่ฝานกลับไม่ฟังพวกเขาพูด

เสียงประตูเปิดดังแอ๊ด ประตูบานใหญ่เปิดออก!

ทุกคนหันไปมอง ลู่ฝานเป็นคนยื่นมือไปเปิดประตู

สีหน้าไม่เป็นมิตร ลู่ฝานเดินออกไปด้วยใบหน้าโมโห

เมื่อเขาปรากฏตัว กลุ่มคนด้านนอกพากันเบียดมาข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง