เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 139

ลู่ฝานเดินออกมาช้าๆ หันหลังเดินไปที่หน้าประตูห้องตัวเองก่อน

หลินฉีมองการกระทำที่เชื่องช้าของลู่ฝาน หัวเราะพรืด แล้วพูดว่า "นายต้องกลับไปนอนสักรอบสินะ วางใจเถอะ ฉันรอได้"

ลู่ฝานพูดอย่างราบเรียบว่า "ไม่วุ่นวายแบบนั้นหรอก แค่หยิบอาวุธเท่านั้น"

ลู่ฝานยื่นมือไปหยิบกระบี่หนักและทื่อ ที่วางข้างประตูขึ้นมา

จับกระบี่ไว้ในมือ ลู่ฝานรู้สึกว่ากระบี่หนักไร้คมนี้เบาลงไปเยอะ เหมือนหินผนึกกำลังบนด้ามกระบี่ ควบคุมเขาน้อยลง

ลู่ฝานค่อยๆ เดินกลับมา พูดอย่างราบเรียบว่า "เริ่มได้แล้ว"

แววตาหลินฉีเย็นชาลงทันที ปลดปล่อยพลังปราณของตัวเอง ออกมาอย่างรวดเร็ว

ลำแสงขนาดประมาณริบบิ้น วนเวียนอยู่รอบตัวหลินฉี พลังปราณอันแข็งแกร่ง พัดจนดินทรายใต้เท้า ปลิวขึ้นมา เผยให้เห็นพื้นสะอาด

สะบัดมือขวา ดาบยาวที่ก่อตัวจากพลังปราณ ปรากฏขึ้นในมือ ดาบยาวสีขาว มีแสงกะพริบ

"พลังปราณกลายเป็นอาวุธ แดนปราณนอกเหรอ"

หานเฟิงพูดอย่างตกใจอยู่ข้างๆ หลังจากศิษย์พี่ใหญ่ มองดูอย่างละเอียด จึงพูดว่า "พลังปราณกลายเป็นตัวดาบ แต่ไม่มีด้ามดาบ ลวดลายปราณ แค่กำลังจะเหยียบประตูธรณีสู่แดนปราณนอก ยังไม่เรียกว่าแดนปราณนอก"

หานเฟิงส่งเสียงตอบรับ ยิ้มแล้วพูดว่า "ผมว่าแล้ว พรสวรรค์ของหลินฉี ก็แค่นั้น ศิษย์พี่ฉู่เทียนไม่ได้ก้าวหน้าอะไรมาก เขาก็คงไม่สามารถก้าวหน้าสู่แดนปราณนอกได้เร็วขนาดนั้นเหมือนกัน"

ฉู่เทียนปรายตามองหานเฟิง แล้วพูดว่า "ศิษย์น้องหานเฟิง ต่อไปเวลานายเปรียบเทียบ ช่วยเอาตัวเองไปเทียบกับเขา ไม่งั้นฉันจะหาโอกาสให้นาย เทียบกับนักบู๊แดนปราณนอกของคณะอื่น"

หานเฟิงหัวเราะ เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "วันนี้อากาศดีสุดๆ เลย"

ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ พลังปราณของหลินฉี ไม่ธรรมดาจริงๆ แต่ก็ดี ให้เขาได้ฝึกฝีมือ

ลู่ฝานปล่อยปราณชี่ของตัวเองออกมา เป็นปราณชี่ที่เหมือนกับเปลวไฟเหมือนเดิม

แต่ข้างในปราณชี่ มีความเปลี่ยนแปลงที่ซับซ้อนเล็กน้อย ภายใต้แสงอาทิตย์ที่ส่องลงมา เหมือนมีวงแหวนเจ็ดสีสะท้อนออกมา

การเปลี่ยนแปลงทีละนิดทำให้คนมองเห็นได้ยาก อาจารย์อี้ชิงกับอาจารย์เต้ากวงที่อยู่ใกล้สุด ยังไม่เห็นว่าปราณชี่ของลู่ฝานผิดปกติไป

หลินฉีเห็นว่าผลการฝึกตนของลู่ฝาน แค่แดนปราณในชั้น4 จึงแสยะยิ้มมุมปากอย่างไม่สบอารมณ์

แค่แดนปราณในชั้น4 พูดตรงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะจางเยว่หาน หลินฉีคงขี้เกียจจะท้าสู้ด้วย

ใครใช้ให้เขาอยากเอาชนะใจหญิงงามกันล่ะ

"นายลงมือเถอะ เดี๋ยวจะหาว่าฉันรังแกนาย"

หลินฉีพูดเสียงก้อง

สีหน้าดูมีความเย่อหยิ่ง หลินฉีเชิดหน้าขึ้น เหมือนก้มลงมองมดอย่างลู่ฝาน