เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1402

มงกุฎดอกไม้เทพสามสี ได้ฟังชื่อแล้วก็สวยงามอย่างมากทีเดียว

หลิงเหยาเองก็ได้กระตุกดึงเสื้อของลู่ฝาน ด้วยสีหน้าที่คาดหวังต้องการ

ลู่ฝานเก้อเขินเล็กน้อย เหมือนว่าทางนั้นไม่ได้คิดที่จะมอบให้เขาสักหน่อย และเขาเองก็ไม่สามารถเอ่ยปากขอใช่ไหมล่ะ

ทางด้านหลัง สิบสามและชายชราผู้ติดตามธิดาเทพ ต่างก็ยังคงมองดูบริเวณโดยรอบ

ชายชรามีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยอย่างกะทันหัน และสีหน้าของสิบสามเองก็ยิ่งย่ำแย่ลงเช่นกัน

แล้วชายชราที่อยู่ด้านหลังนั้นก็พลันเดินขึ้นมาด้านหน้า ยืนอยู่ที่ข้างกายของธิดาเทพ และขยับเคลื่อนไหวริมฝีปาก เหมือนจะกำลังส่งกระแสจิตอะไรกันอยู่

สิบสามเองก็เดินขึ้นมาข้างหน้า และกระตุกดึงเสื้อของลู่ฝานเช่นกัน

ลู่ฝานหันหน้ามองไปที่สิบสาม ซึ่งภายในดวงตาของสิบสามนั้น ลู่ฝานมองเห็นสิ่งอะไรบางอย่าง

ในดวงตามีลำแสงแวบผ่านไป ลู่ฝานมีสีหน้าท่าทางปกติ แล้วก็แอบกวักมือเรียก ไปทางสิบสาม

สิบสามมองเห็นท่าทางของลู่ฝานแล้ว ก็รีบถอยหลังลงมา และในครั้งนี้ เขาก็อยู่ใกล้กับลู่ฝานมากขึ้น

เรือใหญ่แล่นสวนกระแสน้ำ เริ่มต้นแล่นปีนป่ายขึ้นไปบนภูเขา

ธิดาเทพกับมหาเสนาบดีหลินยังคงพูดคุยกันอย่างสนุก ส่วนลู่ฝานกับหลิงเหยาเองก็มองซ้ายมองขวา ชมธรรมชาติต้นไม้ดอกไม้ที่แปลกตา

เรือแล่นปีนป่ายขึ้นไป พร้อมกับเร่งความเร็วไปด้วย

กี่ชั่วโมงผ่านไป ในที่สุดทุกคนก็มาถึงบนยอดเขาแล้ว

เรือค่อย ๆ หยุดลง ทันใดนั้นสิ่งที่ปรากฏสู่ม่านตาของทุกคนนั้น ก็คือพระราชวังไม้ขนาดใหญ่ที่ปกคลุมรายล้อมไปได้ด้วยก้อนเมฆ

ไม่มีกำแพงหิน ไม่มีก้อนอิฐ มีแต่ต้นไม้ใหญ่ที่แผ่ปกคลุม และกิ่งเถาวัลย์ที่เลื้อยพันจนก่อเกิดเป็นพระราชวังขึ้น

ช่างเป็นสถานที่ที่สวยงาม มีบรรยากาศที่ร่มรื่นอย่างที่สุด

โดยพวกต้นไม้ใหญ่และกิ่งเถาวัลย์เหล่านี้ ไม่ใช่ว่าจะงอกเงยขึ้นตามอำเภอใจ เหมือนว่ามีคนใช้สองมือใหญ่ จับพวกมันรวมผนึกเข้าด้วยกัน ก่อตัวเป็นบ้านทรงโดมขึ้น

และระหว่างตัวบ้านเหล่านี้ ยังมีดอกไม้สีแดงจำนวนนับร้อยเรียงรายอยู่ด้วย

ผู้พิทักษ์คุ้มกันประเทศหลิง ที่ร่างกายสูงร้อยวา ลำตัวกว้างหนากว่าสิบวา กำลังเหาะเหินไปทั่ว บริเวณที่รายล้อมไปด้วยดอกไม้

มือถือหอกเถาวัลย์ยาว ร่างสวมใส่เกราะเถาวัลย์อักษรยันต์ สวมมงกุฎดอกไม้บนศีรษะ ท่าทางสง่างาม

ผู้พิทักษ์คุ้มกันเหาะเหินไปมา ผ่านก้อนเมฆและหมอก

มหาเสนาบดีหลินค่อย ๆ ลอยตัวขึ้น และพูดว่า: “ทุกท่าน พวกเราเหาะขึ้นไปกันเถอะ เมื่อถึงบริเวณนี้ ไม่สามารถเดินต่อไปได้แล้ว พวกท่านเหาะกันได้ใช่ไหม? ”

หลิงเหยากับชายชราที่อยู่ด้านหลัง ก็เหาะขึ้น

เมื่อฝ่าเท้าแตะลงถึงพื้น ทุกคนก็เงยหน้าขึ้นมอง ก็พลันพบเห็นเส้นทางสายดอกไม้ที่มีดอกไม้พลิ้วไสวไปมาอย่างอ่อนโยน

ดอกไม้บนเส้นทางสายดอกไม้นี้ แต่ละต้นมีความหนาหลายวา และมีความสูงนับสิบวา

อีกทั้งด้านบนของแต่ละดอกไม้บนเส้นทางสายนี้ ยังมีเจ้าหน้าที่ขุนนางของประเทศหลิงหนึ่งคนที่สวมใส่ชุดจีนยืนอยู่ข้างบนด้วย

ด้านบนสุด ภายใต้การปกคลุมของรากไม้ห้าสี ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งที่อายุประมาณสิบห้าสิบหกปี นั่งอยู่ภายใน

หล่อนมีรูปลักษณ์หน้าตาที่งดงาม ดวงตาสดใส หน้าแดงผุดผ่อง สวมใส่ชุดจีนห้าสี ด้านหลัง บนปีกที่สยายออกนั้น มีลายก้นหอยสีทองสิบดวง

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า เธอนั้นก็คือจักรพรรดินีแห่งประเทศหลิง

ธิดาเทพเดินขึ้นไปด้านหน้า โค้งคำนับและพูดว่า: “ฉันหานเยียนธิดาเทพแห่งหอเทวาลัยประเทศเป่ยเสิน ขอคารวะฝ่าบาทแห่งประเทศหลิง! ”

ลู่ฝานและคนอื่น ๆ ก็เดินตามขึ้นมา พร้อมกับโค้งคำนับแสดงความเคารพ

ลู่ฝานพูดเสียงดังว่า: “ฉันลู่ฝานแห่งประเทศอู่อาน ขอคารวะฝ่าบาทแห่งประเทศหลิง”

จักรพรรดินีแห่งประเทศหลิงเกิดลักยิ้มเบาบางขึ้นบนใบหน้า และพูดขึ้นด้วยความยิ้มแย้มว่า: “ลุกขึ้นเถอะ ประเทศเป่ยเสิน ประเทศอู่อาน ในใต้หล้านี้ ยังมีประเทศอื่นอยู่จริงด้วย พวกคุณเดินกันขึ้นมา ให้ฉันได้มองเห็นอย่างชัดเจนหน่อย โดยเฉพาะนาย หนุ่มหล่อคนนั้น เดินเข้ามาเร็วหน่อยสิ ให้ฉันได้ลองสัมผัสหน่อย”

ลู่ฝานตื่นตกใจ แล้วชี้ไปที่ใบหน้าของตนเองและพูดว่า: “ฉันเหรอ? ”