เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1410

มหาเสนาบดีหลินยิ้มและพูดว่า: “เขาไม่รู้หรอกว่าโลกภายนอกนั้นกว้างใหญ่มากแค่ไหน และก็ไม่รู้ว่าประเทศเป่ยเสินหมายถึงอะไร แล้วเขาจะไปกลัวได้อย่างไรล่ะ สำหรับเขาแล้ว ศูนย์กลางของโลกก็คือประเทศหลิง ส่วนเขานั้นก็คือชินอ๋องที่แข็งแกร่งที่สุดในประเทศหลิง แม้แต่ฝ่าบาทเขาก็ยังไม่เห็นอยู่ในสายตาเลย แน่นอนว่าในใต้หล้านี้เขายิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว”

ลู่ฝานส่งเสียงฮึเบา ๆ และพูดว่า: “ช่างเหิมเกริมยิ่งนัก นั่นก็หมายความว่า พวกนักบู๊ปีกทอง นักบู๊ปีกเงินเหล่านั้นที่ต่อสู้กับพวกเราเมื่อครู่นี้ ล้วนเป็นคนของเขาทั้งหมดเลย? ”

มหาเสนาบดีหลินพูดขึ้นว่า: “พวกนั้นล้วนเป็นผู้พิทักษ์คุ้มกันเมืองหลวง ส่วนหลินมู่กงที่เป็นหัวหน้าของผู้พิทักษ์คุ้มกันนั้น ก็เป็นลูกน้องของเขาเช่นกัน”

คราวนี้หลิงเหยาฟังไม่เข้าใจแล้ว จึงเอ่ยปากถามขึ้นว่า: “ผู้พิทักษ์คุ้มกันเมืองมาลงมือก่อเหตุร้ายภายในพระราชวัง? ซึ่งยังลอบสังหารขุนนางผู้แทนของประเทศอื่นด้วย? นี่มันช่างเหลือเชื่อมากเกินไปแล้วไหมล่ะ”

มหาเสนาบดีหลินกำหมัดแน่น และพูดว่า: “ฟังดูแล้วมันก็น่าเหลือเชื่ออย่างมาก แต่ความจริงมันก็เป็นเช่นนี้ ทุกท่านอย่าได้ถามอะไรอีกเลย รอให้มีข่าวคราวของธิดาเทพแล้ว ฉันก็จะไปรีบช่วยหล่อนในทันที จากนั้นก็จะพาพวกคุณออกไปจากประเทศหลิง ดูเหมือนว่าสถานที่แห่งนี้ คงจะรับรองพวกคุณต่อไปอีกไม่ได้แล้ว พวกคุณควรกลับออกไปโดยเร็วจะดีที่สุด! ”

ลู่ฝานกับหลิงเหยาจ้องมองสบตากัน แล้วหลิงเหยาก็พูดขึ้นว่า: “ลู่ฝานอ่า ดูเหมือนว่าฝ่าบาทประเทศหลิงจะถูกควบคุมโดยราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ผู้นั้น! ”

ลู่ฝานพยักหน้า

เวลานี้ ฝ่าบาทประเทศหลิงได้พูดขึ้นว่า: “เมื่อครู่พวกคุณต่อสู้เอาชนะพวกผู้พิทักษ์คุ้มครองเมืองได้อย่างไร ทหารปีกทองคนนั้น เป็นถึงนักบู๊แดนปราณดินเลยนะ นั่นคือยอดฝีมือที่เก่งกาจในจำนวนยอดฝีมือของพวกเราประเทศหลิงเลย”

สาวน้อยสีหน้าท่าทางประหลาดใจ มหาเสนาบดีเองก็มองไปยังลู่ฝานกับพวกพ้องด้วยสายตาที่สงสัย

ลู่ฝานพูดขึ้นว่า: “ก็แค่แดนปราณดิน ถือว่าเป็นยอดฝีมือด้วยเหรอ? ”

มหาเสนาบดีหลินส่งเสียงฮึอย่างเย็นชาและพูดว่า: “พูดจาโอ้อวดนัก ท่านป๋อลู่ เป็นไปได้ที่เมื่อครู่นายอาศัยสัตว์อสูรยักษ์ตัวนี้ จึงโชคดีเอาตัวรอดมาได้ แต่ฉันจะบอกกับนายว่า ทหารปีกทองแดนปราณดินนั้น มาอย่างไร้ตัวตน ไปอย่างไร้ตัวตน เมื่อเกิดสายลมพัดโหมกระหน่ำ ชีวิตก็จะดับสิ้นลง ต่อไปคราวหน้าหากนายพบเจออีก ก็ควรจะหลบหนีเป็นดีที่สุด เพราะอาจจะไม่มีองครักษ์เกราะเถาวัลย์ ไปช่วยชีวิตนายแล้ว”

ลู่ฝานทำหน้าประหลาด อยากที่จะหัวเราะออกมา

มหาเสนาบดีหลินขมวดคิ้วขึ้นและพูดว่า: “ที่นายพูดนี้หมายความว่าอย่างไร? ”

ลู่ฝานอมยิ้มโดยที่ไม่พูดอะไร

และในเวลานี้ ก็มีเสียงขององครักษ์เกราะเถาวัลย์เขียวคนหนึ่งดังขึ้นที่ด้านนอก

“กราบทูลฝ่าบาท ธิดาเทพกลับไปยังห้องพักอย่างปลอดภัย และไม่มีอะไรที่ผิดแปลกไปด้วย”

มหาเสนาบดีหลินมองไปที่ลู่ฝานด้วยความตกตะลึง

เวลานี้ลู่ฝานจึงยิ้มและพูดขึ้นว่า: “ก็หมายความแบบนี้ยังไงล่ะ”