เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1422

“ไม่ได้การแล้ว พลังปราณของเขาเริ่มแว้งกัดแล้ว เหมือนจะใช้วิชาต้องห้ามอะไรบางอย่าง”

ธิดาเทพกัดฟันพูดว่า “ต้องหาที่พักก่อน”

หลิงเหยาร้อนใจจนเดินไปมาไม่หยุด แล้วพูดว่า “ตอนนี้คนทั้งประเทศหลิงตามไล่ฆ่าเรา ก็ไม่สามารถอธิบายให้ได้ ไม่แน่ใจเลยว่าเราจะไปไหนได้ ลู่ฝาน นายคิดอะไรสักอย่างสิ!”

นัยน์ตาลู่ฝานเป็นประกายวูบไหว เขามองไปไกลๆ

ที่ไหนดีล่ะ

ที่ไหนเหมาะแก่การซ่อนตัว

ลู่ฝานใช้นิ้วเคาะเบาๆ ลงบนกระบี่หนักไร้คม ใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว

จู่ๆ ลู่ฝานตาเป็นประกาย เขานึกถึงสถานที่ดีๆ ได้แห่งหนึ่ง

ลู่ฝานยกยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “เราไปพระราชวังกันเถอะ!”

ธิดาเทพชะงักไป พูดอย่างตกใจว่า “นายล้อเล่นหรือไง”

หลิงเหยาอึ้งไปตอนแรก จากนั้นเหมือนคิดอะไรได้ เธอปรบมือแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ลู่ฝาน นายกำลังจะบอกว่าตอนนี้ไม่มีคนเฝ้าอยู่ที่พระราชวัง เหมาะแก่การซ่อนตัวใช่ไหม”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ใช่ ฝ่าบาทหายตัวไป องครักษ์เกราะเถาวัลย์ที่พระราชวังต้องพากันออกมาหมด ในเมืองท้องฟ้าคงเต็มไปด้วยทหาร ในพระราชวังต้องเหลือคนแค่ไม่กี่คนแน่ๆ คงไม่มีใครคาดคิดว่าเราจะไปที่นั่น แล้วก็ปลอดภัยมากด้วย พวกเขาคงไม่ค้นหามาถึงตำหนักของฝ่าบาท พวกเธอว่ายังไงล่ะ”

ธิดาเทพยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายฉลาดจนน่ากลัวจริงๆ”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ธิดาเทพ ฉันจะถือเป็นคำชมแล้วกัน ไปกันเถอะ เวลาไม่เคยคอยท่า ยิ่งเร็วยิ่งดี เจ้าดำรีบเก็บพลานุภาพมังกรของแกเร็วเข้า เราต้องจัดการอย่างเงียบๆ”

เจ้าดำพยักหน้าหงึกๆ เปลวไฟดำสุดท้ายบนตัวหายไป

บนเขาเทพยังเต็มไปด้วยหมอกควัน แต่แค่ไม่มีคนแล้ว

อย่างที่ลู่ฝานพูด ตอนนี้พระราชวังประเทศหลิงไม่เหลือใครสักคนเลย

องครักษ์เกราะเถาวัลย์ที่เดินตรวจตราไปมาบนฟ้า หายตัวไปจนหมด เหลือแค่ดอกไม้ขนาดใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านตวัดไปมากลางอากาศ