เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1421

แสงยามเย็นสาดส่องไปทั่ว อาทิตย์ค่อยๆ ลับขอบฟ้า

ใต้ตีนเขาเทพเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง

ผู้คนกระจัดกระจาย

ผู้คนที่กรูกันมาก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมง ตอนนี้หายไปอย่างไร้ร่องรอย เหลือเพียงเศษหินกระจัดกระจาย เลือดไหลนองเต็มตีนเขา

จู่ๆ เงาคนปรากฏกลางท้องฟ้า

มังกรดำที่อยู่ใต้เท้าเอามือปิดปาก แบกพวกลู่ฝานมองไปรอบๆ

“ไปหมดแล้วเหรอ”

“อืม น่าจะไปหมดแล้ว”

“เราปลอดภัยแล้วใช่ไหม”

ลู่ฝานส่ายหน้าเบาๆ ปลอดภัยเหรอ ปลอดภัยกะผีน่ะสิ ปลอดภัยจนจะโดนนักบู๊ทั้งประเทศหลิงไล่ฆ่าเนี่ยนะ!

แต่ลู่ฝานทำได้เพียงพูดในใจ ไม่ได้พูดออกมา

เห็นท่าทางหลิงเหยากับสิบสามเหมือนเจอศัตรูตัวฉกาจ ลู่ฝานพูดเสียงเบาว่า “ฝ่าบาทประเทศหลิงเป็นไงบ้าง”

ระหว่างพูด ทุกคนพากันหันไปมองข้างหลัง

ร่างของฝ่าบาทปรากฏต่อสายตาของทุกคน

ดวงตาพร่ามัว ใบหน้าน่าเวทนา หลบอยู่อีกด้านแล้วมองพวกลู่ฝาน

“ฝ่าบาท!”

ลู่ฝานพูดเสียงเบา เดินเข้าไปแล้วยื่นมือเข้าไปหาเธอ

วินาทีต่อมาหญิงสาวร้องไห้โฮ

“คนเลว!!! พวกนายเป็นคนเลวทั้งหมด! ช่วยด้วย!”

เสียงร้องไห้ดังสะเทือนเลือนลั่น สิบสามหูตาว่องไว สับฝ่ามือลงบนคอหญิงสาว

หญิงสาวตาเหลือกแล้วเป็นลมทันที

ลู่ฝานอ้าปากค้าง มองสิบสามแล้วพูดว่า “นายทำอะไร”

ลู่ฝานขมวดคิ้วแน่นมาก แน่นจนสามารถหนีบแมลงวันที่บินมาแบบไม่ดูตาม้าตาเรือได้

ครุ่นคิดเรื่องทั้งหมดอย่างรวดเร็ว ผ่านไปนาน ลู่ฝานพูดว่า “ดูเหมือนความหวังของเราคงอยู่กับฝ่าบาทผู้หญิงคนนี้แล้วล่ะ ธิดาเทพ ก่อนอื่นเธอต้องบอกฉันก่อน ธิดาเทพลงมือกับเธอจริงหรือเปล่า”

ธิดาเทพพูดเสียงเย็นชาว่า “ถ้าฉันลงมือจริง เธอตายไปนานแล้ว”

ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆ

“เธอพูดมีเหตุผลมาก”

หลิงเหยาดึงชายเสื้อลู่ฝานแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน งั้นตอนนี้เราจะทำยังไง นายหายตัวได้ เรารีบหายตัวออกจากเมืองท้องฟ้าคงดีไหม”

ลู่ฝานพูดว่า “นี่ไม่ใช่การหายตัว แค่เป็นวิธีที่ยืนอยู่ที่เดิม แต่ทำให้คนหาไม่เจอเท่านั้น ถ้าเธอคิดว่าฉันเคลื่อนไหวได้ แล้วก็ทำให้คนจับไม่ได้ด้วย เธอคงคิดมากไปแล้วล่ะ”

ยังไม่ทันพูดจบ ผู้อาวุโสด้านหลังธิดาเทพทรุดลงพื้น

ธิดาเทพรีบประคองเขาแล้วพูดอย่างตกใจว่า “ผู้อาวุโสสวี! ไม่เป็นไรใช่ไหม”

ลู่ฝานจับมือผู้อาวุโสสวี ใส่ปราณชี่เข้าไป เขาสัมผัสถึงพลังปั่นป่วนในตัวผู้อาวุโสสวีได้ทันที