เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1433

พริบตาเดียวผ่านไปสองวันแล้ว ไม่ว่าภายนอกจะวุ่นวายจนอยู่ในสภาพไหน ในวังยังเงียบสงบเหมือนเดิม

เหมือนทุกคนลืมที่นี่ไปแล้ว สองวันมานี้ ไม่มีนกสักตัวบินผ่านที่นี่เลย

ในตำหนัก

ลู่ฝานนั่งอยู่หน้าบ่อสีเขียว มองระลอกน้ำเงียบๆ เหมือนเจอความลึกลับอะไรบางอย่างในนั้น

หลิงเหยาอุ้มเจ้าดำนั่งอยู่อีกด้าน ฝึกฝนอย่างสงบ

ยาเซียนที่ลู่ฝานให้เธอกินครั้งที่แล้ว เธอกำลังดูดซับฤทธิ์ยาทีละนิด

ไม่ใช่ทุกคนที่เหมือนลู่ฝาน ร่างกายแข็งแกร่ง สามารถดูดซับได้ตลอดเวลา นักบู๊ที่พรสวรรค์พอใช้ได้อย่างหลิงเหยา ต้องทำไปทีละขั้น ดูดซับช้าๆ อย่างระมัดระวัง

ยาเทวดาที่ลู่ฝานกินครั้งก่อน ยังใช้เวลาดูดซับสิบวันเต็มๆ

ตอนนี้หลิงเหยาจะดูดซับยาเซียนที่ลู่ฝานให้เธอกินจนหมด คาดว่าถ้าไม่ใช้เวลาสักสองสามเดือนคงไม่สามารถทำได้

แต่วิทยายุทธของหลิงเหยาในตอนนี้ จะทะลุระดับถึงแดนปราณดินแล้ว จากการพัฒนาของเธอ เดาว่าอีกไม่กี่วันคงสามารถทะลุระดับได้

หลิงเหยาก็ดีใจเช่นกัน มีคนรักที่เก่งกาจช่างดีจริงๆ

วิทยายุทธและระดับแดนยกระดับขึ้นเรื่อยๆ คิดไม่ถึงว่าเธอใกล้เป็นนักบู๊แดนปราณดินแล้ว

ตอนฝึกฝนสองวันมานี้ หลิงเหยามีรอยยิ้มหวานบนใบหน้าเสมอ

สิบสามจับตามองฝ่าบาทหญิงตลอดเวลา เขาเหมือนก้อนหิน ไม่พูด ไม่ขยับมาสองวันแล้ว

ฝ่าบาทหญิงโดนจับตามองจนรำคาญ เธอพูดไม่หยุดว่า “นี่ ไอ้ก้อนหิน พูดอะไรหน่อยสิ ฉันชื่อหลินรั่วเสวี่ย นายชื่ออะไร”

สิบสามมองเธออย่างเฉยเมย ไม่พูดอะไรราวกับไม่ได้ยิน

หลินรั่วเสวี่ยพูดต่อ “นายหูหนวกหรือไง ยังไงฉันก็ขยับไม่ได้ นายคุยเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ ได้ไหม”

สิบสามยังไม่พูดเหมือนเดิม เหมือนกลายเป็นหินไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น