เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1441

ใต้บ่อน้ำสีเขียว แสงสีทองบนตัวหลิงเหยาค่อยๆ หายไป

พลังแข็งแกร่งกระเพื่อมบนตัว หลิงเหยาพึมพำว่า “อาจารย์พูดถูก แม้ฉันฝึกวิชาบู๊สงบจิต แต่จิตใจฉันไม่สงบเลย สุดท้ายฉันก็กินหินก้อนนี้เข้าไป!”

เมื่อยกมือขึ้น แสงสีทองรวมตัวในมือหลิงเหยา พลังอันน่ากลัวทำให้มิติรอบๆ พังทลายจนเป็นเศษซาก แสงสีทองเหมือนจะทำลายโลกอย่างไรอย่างนั้น แค่เห็นก็กลัวจนตัวสั่นแล้ว

“พวกเธอรออยู่ที่นี่ ฉันจะออกไปช่วยลู่ฝาน! สิบสาม ดูแลเธอให้ดี!”

หลิงเหยาหันมามองสิบสามกับฝ่าบาทหลินรั่วเสวี่ย จากนั้นสะบัดมือกดพลังสีทองไปด้านหลัง

วินาทีต่อมา แสงค่ายกลสว่างขึ้น สั่นสะเทือนไปทั้งทางเดิน

หลินรั่วเสวี่ยพูดอย่างตกใจว่า “ไม่ได้ เธอทำลายค่ายกลไม่ได้หรอก”

หลิงเหยาไม่สนใจเสียงตะโกนของหลินรั่วเสวี่ย

“ย๊าก!”

หลิงเหยาใช้แรงกดไปด้านหน้า สิ่งกีดขวางด้านหน้าพังทลายลงทั้งหมด

น้ำวนปรากฏขึ้นอีกครั้ง หลิงเหยาเด้งตัวออกไปด้วยสีหน้าดีใจ

หลินรั่วเสวี่ยมองภาพนี้อย่างตกตะลึง จากนั้นพึมพำว่า “ทำลายได้เหรอ ทำลายได้จริงเหรอ พวกเขาเป็นใครกันแน่ ทำไมธิดาเทพแห่งแสงถึงอยู่กับนักบู๊ประเทศอู่อานล่ะ”

เห็นได้ชัดว่าทุกอย่างที่เธอเห็นวันนี้ ล้มล้างทัศนคติที่เธอมีต่อโลก

สิบสามไม่ได้ตอบเธอ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าจะตอบยังไง เขายืนมองหลินรั่วเสวี่ยเงียบๆ อยู่ข้างๆ

หน้าที่ที่ลู่ฝานมอบหมายให้เขาคือดูแลฝ่าบาทหญิงกับหลิงเหยา

แต่ตอนนี้จู่ๆ หลิงเหยาแข็งแกร่งขึ้นในพริบตา เขาไม่สามารถดูแลได้แล้ว ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ดูแลคนที่แย่กว่าหน่อยอย่างหลินรั่วเสวี่ย ตอนนี้ดูเหมือนหน้าที่นี้ไม่ใช่เรื่องยากเท่าไรนัก

หลินรั่วเสวี่ยหันมามองสิบสามแล้วพูดว่า “นายก็มีความลับอะไรเหมือนกันใช่ไหม บอกฉันมาเถอะ”