เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1446

เปลวเพลิงลุกโชน ลู่ฝานดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งท่ามกลางเปลวเพลิง เหมือนวิชาแว้งกัดอย่างไรอย่างนั้น

ทุกคนมองภาพนี้ด้วยความตกตะลึง ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจกลัว

ไม่นาน เปลวเพลิงหายไป ตัวของลู่ฝานหายไปอย่างไร้ร่องรอย เหลือเพียงขี้เถ้าร่วงลงมา

“ตายแล้วเหรอ”

นักบู๊ข้างๆ ถามเสียงหลง

“วิชาแว้งกัดจนตายไปแล้ว!”

พวกนักบู๊ตะโกนอย่างพร้อมเพรียง หลังจากนั้นนักบู๊ทั้งหมด มองไปยังธิดาเทพด้วยสายตาเคียดแค้นขึ้นอีก

“เป็นคนของเธอ! ลูกน้องของนังปีศาจนี่ฆ่าราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์!”

กลุ่มคนโกรธมาก พุ่งเข้าไปหาธิดาเทพอย่างบ้าคลั่ง

ธิดาเทพเบิกตาโตจนลูกตาแทบหลุดออกมา เธอไม่เชื่อว่าลู่ฝานจะตายง่ายๆ แบบนี้

เห็นได้ชัดว่าลู่ฝานใช้วิชาหายตัวอีกแล้ว เขาจงใจตบตาพวกเขา

ให้ตายเถอะลู่ฝาน ฆ่าคนแล้วยังไม่ลืมโยนความผิดให้ฉันอีกนะ!

ธิดาเทพโมโหแทบตายแล้ว!

ลู่ฝานควบคุมเธออย่างตามใจชอบ!

แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครฟังคำอธิบายของเธอแน่ๆ

นักบู๊บ้าคลั่งแต่ละคนพุ่งเข้ามาฆ่าธิดาเทพอย่างไม่คิดชีวิต

นักบู๊แต่ละคนใช้พลังที่เหนือกว่าวิทยายุทธของตัวเองออกมา สู้จนธิดาเทพสะบักสะบอม เหมือนไม่สามารถต้านทานต่อได้อีกแล้ว

ลู่ฝานยืนเฉยอยู่ที่เดิม ปราณเกราะปกคลุม ดันห้าธาตุฟ้าดินออกไป

แน่นอนว่าเขาไม่เป็นไร เปลวเพลิงที่เขาปล่อยออกมาเอง จะเผาตัวเองจนตายก็แปลกแล้ว

วิชาพรางตาเล็กน้อย ทักษะการแสดงเหมาะสม เสียงตะโกนดังชัดเจน ลู่ฝานพอใจกับการแสดงของตัวเองมาก เมื่อเป็นเช่นนี้ อย่าว่าแต่เขาทำเป้าหมายสำเร็จเลย ธิดาเทพก็ต้องตายอย่างแน่นอน

ชิงหม้อของเขา ล้อเล่นกับเขามานานขนาดนี้ แน่นอนว่าลู่ฝานไม่ปล่อยธิดาเทพไปง่ายๆ อยู่แล้ว

ในเมื่อธิดาเทพต้องการยืมมือนักบู๊ประเทศหลิงมาฆ่าเขา แล้วทำไมเขาจะยืมมือนักบู๊ประเทศหลิงฆ่าธิดาเทพไม่ได้ล่ะ

ยังไงวิทยายุทธของนักบู๊ประเทศหลิงก็ไม่สูงอยู่แล้ว ความสามารถในการมองก็ไม่ดีนัก การซ่อนตัวในฟ้าดินของลู่ฝาน ถึงเป็นซงเหวินก็แยกแยะไม่ออก เขาไม่กลัวโดนคนอื่นจับได้หรอก

แน่นอนว่านี่คือนักบู๊ประเทศหลิง ถ้าเป็นยอดฝีมือแดนปราณฟ้าประเทศอู่อาน คงใช้งานยากแล้ว ลู่ฝานมีแผนอยู่ในใจแล้ว

“คุณหนู!”

เสียงตะโกนดังขึ้นกลางท้องฟ้า

ผู้อาวุโสสวีร่วงลงจากฟ้า กระแทกลงตรงหน้าธิดาเทพ