เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1457

เสียงตะโกนฆ่าดังขึ้น เมื่อกี้ยังเป็นงานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยความสงบ ตอนนี้เพราะการมาถึงของชางผิงกับเซี่ยตง ทำให้มีอาวุธเต็มไปหมด

ทั้งสองคนเอามือไพล่หลังอย่างอวดดี เดินกลางอากาศเข้าไปหาหลินรั่วเสวี่ย ในเวลาเดียวกันชางผิงพูดเสียงดังว่า “หลินรั่วเสวี่ย หนึ่ง ลูกน้องเธอไม่มีนักบู๊แดนปราณฟ้าสักคน สอง ไม่มีเซียนบำเพ็ญชี่ควบคุมสถานการณ์ เธอจะสู้เราได้ยังไง ยอมจำนนตอนนี้ยังทันนะ!”

เซี่ยตงพูดต่อ “อย่าคิดว่าพวกเราไม่รู้ ราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์โดนนักบู๊ประเทศอื่นลอบสังหารตาย ส่วนซงเหวินตายไปพร้อมกับนักบู๊แดนปราณฟ้าประเทศเป่ยเสิน ถ้าเธอไม่ได้ธิดาเทพประเทศเป่ยเสินอะไรนั่น เธอจะฆ่าราชาต้นไม้ศักดิ์ได้ยังไง ตอนนี้ธิดาเทพหายตัวไปแล้ว นักบู๊แดนปราณฟ้าคนนั้นก็กลายเป็นซากศพในน้ำแข็งไปแล้ว เธอจะเอาอะไรมาต้านทานฉัน!”

ยังไม่ทันสิ้นเสียง ทั้งสองคนกลายเป็นลำแสงพุ่งเข้ามา

ทุกที่ที่ผ่านไป เหล่าองครักษ์เกราะเถาวัลย์ตายคาที่ เลือดสาดกระจายไปทั่ว

เพียงพริบตาเดียว ชางผิงกับเซี่ยตงพุ่งมาถึงหน้าหลินรั่วเสวี่ย

เห็นว่าหลินรั่วเสวี่ยกำลังจะโดนสองคนนี้ฆ่าตาย ทันใดนั้นกระบี่หนักปรากฏออกมา

ราวกับประตูบานใหญ่ลอยออกมา ขวางหน้าทั้งสองคนเอาไว้!

ชิ้ง!

ทั้งสองชะงักลงทันที

เมื่อเพ่งมอง สิ่งที่ปรากฏในสายตาคือลู่ฝาน

ฝ่ามือชาเล็กน้อย เกราะเกล็ดมังกรปกคลุมตัวลู่ฝาน เจ้าดำสิงร่างทันที!

“ยอดฝีมือ!”

ชางผิงอุทานอย่างตกใจ เคราแพะปลิวตามลม

เซี่ยตงขมวดคิ้วพูดว่า “นายคือลู่ฝานในข่าวลือสินะ ต้านทานกระบวนท่าเราสองคนได้ อันที่จริงพอมีความสามารถอยู่บ้าง”

เปลวไฟดำลุกโชนบนตัวลู่ฝาน พลานุภาพไม่ด้อยกว่าชางผิงกับเซี่ยตงเลย

เดิมทีเขาอยู่ในแดนปราณดินชั้นสุดยอด บวกกับพลังที่เจ้าดำสิงร่าง ตอนนี้พลังต่อสู้เหนือกว่าแดนปราณฟ้าทั่วไปแล้ว

ลู่ฝานมองทั้งสองคนอย่างเย่อหยิ่ง จากการโจมตีเมื่อครู่ เขาพิจารณาพละกำลังสองคนนี้ได้แล้ว

ยกยิ้มมุมปาก สองคนนี้เรียกได้ว่าพอใช้ได้เท่านั้น

จู่ๆ เสียงขลุ่ยดังขึ้น

แสงสีทองดึงดูดสายตาทุกคน หลิงเหยายืนด้านหลังลู่ฝาน หลับตาลงทั้งสองข้าง เสียงขลุ่ยก้องกังวาน

ชางผิงกับเซี่ยตงรู้สึกผิดปกติ

“เขตวิถี!”

เปลวเพลิงลุกโชน เพียงพริบตาเดียว รอบตัวทั้งสองคนกลายเป็นทะเลเพลิง พลังปราณบนตัวเริ่มเผาไหม้

“ถอย! ถอยเร็ว!”

ชางผิงกับเซี่ยตงถอยไปด้านหลังอย่างบ้าคลั่ง กลัวว่าถ้าช้าเพียงก้าวเดียวจะโดนลู่ฝานเผาจนกลายเป็นเถ้า

“1 2 3 4 5 6……”

ลู่ฝานนับเวลาด้วยเสียงเบา เมื่อวิทยายุทธของเขายกระดับขึ้น ระยะเวลาของกระบวนท่านี้ก็ยกระดับขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

จนกระทั่งชางผิงกับเซี่ยตงถอยออกจากขอบเขตกระบี่เขา คิดไม่ถึงว่าเขาไม่รู้สึกว่าพลังหมด

ชางผิงกับเซี่ยตงตกใจเป็นอย่างมาก

ทั้งสองคนหอบหายใจแรง รู้สึกเหมือนรอดจากอันตรายครั้งใหญ่

พวกเขาไม่คิดไม่ฝันว่าลู่ฝานจะปล่อย “เขตวิถี” ออกมา