เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1456

“ชางผิงคารวะฝ่าบาท!”

“เซี่ยตงคารวะฝ่าบาท!”

ทั้งสองคารวะด้วยใบหน้าเย่อหยิ่ง

แม้ทำความเคารพแล้ว แต่ไม่รอให้หลินรั่วเสวี่ยตอบ ทั้งสองเดินไปนั่งข้างๆ เอง มองหลินรั่วเสวี่ยด้วยท่าทางดูหมิ่น

ทว่าหลินรั่วเสวี่ยใบหน้าปกติ “ทั้งสองท่านกลับมาจากแดนไกล คงเหนื่อยน่าดู เอาเหล้าให้ทั้งสองท่านเร็วๆ!”

องครักษ์เกราะเถาวัลย์สองคนยกเหล้าเข้ามา

แต่เหมือนชางผิงกับเซี่ยตงมองไม่เห็นอย่างไรอย่างนั้น

ชางผิงยิ้มเย็นชาแล้วพูดว่า “ฝ่าบาท ในเหล้าคงไม่มียาพิษใช่ไหม”

ประโยคเดียวทำให้เงียบทั้งงาน

สีหน้าหลินรั่วเสวี่ยเปลี่ยนไปเล็กน้อย

มหาเสนาบดีหลินลุกขึ้นพูดว่า “กล้าดีนักนะชางผิง นายพูดไร้สาระอะไรกัน”

ชางผิงลุกขึ้นพูดว่า “พูดไร้สาระเหรอ ฉันว่าคงไม่ใช่มั้ง”

เซี่ยตงพูดต่อ “ฉันว่าฝ่าบาทเชิญพวกเรามางานเลี้ยงเป็นแค่เรื่องโกหก ต้องการกำจัดเราทิ้งมากกว่า”

ระหว่างพูด ทั้งสองคนสะบัดมือโจมตีองครักษ์เกราะเถาวัลย์ทั้งสองคนจนกระเด็น ทั้งสองคนกลายเป็นหมอกโลหิตอยู่กลางอากาศ

หลินรั่วเสวี่ยโมโหมาก เธอตวาดออกมาว่า “พวกนายจะเป็นกบฏหรือไง”

จู่ๆ ชางผิงเอาของออกมาหนึ่งชิ้น แล้วพูดว่า “กบฏเหรอ ไม่ใช่ เราแค่อยากเตือนให้เธอลงจากตำแหน่ง เธอคิดว่าฆ่าราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์แล้วตำแหน่งกษัตริย์จะมั่นคงเหรอ ครึ่งชีวิตก่อนหน้านี้เธออาศัยความอ่อนแอ แสร้งทำเป็นผู้หญิงโง่ พยายามรักษาตำแหน่งภายใต้น้ำมือราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ หนึ่งคือราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ไม่ยอมฆ่าเธอด้วยมือตัวเอง สองคือในมือเธอมีตราประทับจิตวิญญาณฟ้า แต่ตอนนี้ เหอะๆ……ฉันบอกเธอได้แค่ว่าการที่เธอฆ่าราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ เป็นเพียงแค่การช่วยเรากำจัดขวากหนาม”

เซี่ยตงชี้ตราประทับในมือชางผิงแล้วพูดว่า “ทุกคนคงเห็นแล้ว นี่คือตราประทับจิตวิญญาณฟ้า เธอฆ่าราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ แต่ไม่ได้เอาของสิ่งนี้กลับมา ถือว่าประมาทมาก หลินรั่วเสวี่ย เธอยังไม่ลงจากตำแหน่งอีกเหรอ เธออยากตายคามือเราหรือไง”

หลินรั่วเสวี่ยโมโหจนแทบจะระเบิดแล้ว คิดไม่ถึงว่าสองคนนี้มาถึงก็สร้างความลำบากใจเลย ไม่ไว้หน้าเลยสักนิด

องครักษ์เกราะเถาวัลย์จะขวางพวกเขาไว้ แต่โดนนักบู๊ที่พวกเขาพามากวาดทิ้ง

ทั้งสองปล่อยพลังออกมาบนตัว วิทยายุทธแดนปราณฟ้าขั้นแรก

ตราประทับห้าธาตุส่องแสงสะดุดตา พลังปราณพลุ่งพล่าน

ด้านหน้าหลินรั่วเสวี่ยมีกลุ่มนักบู๊คุ้มกันเธอไว้ ตะโกนเสียงดังว่า “คุ้มครองฝ่าบาท!”

ลู่ฝานเห็นภาพนี้แล้วลุกขึ้นช้าๆ “ฝ่าบาทต้องการให้ฉันช่วยไหม”

หลินรั่วเสวี่ยพูดเสียงดัง “คุณชายลู่ ถ้าวันนี้นายช่วยฉันปราบศัตรู นายอยากได้อะไร ฉันให้ได้ทุกอย่าง”

กระบี่หนักไร้คมปรากฏในมือลู่ฝาน ชี้ไปทางพวกชางผิง

แสงสีทองสว่างขึ้นบนตัวหลิงเหยา เธอพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ลู่ฝาน คนละหนึ่งไหม”

ลู่ฝานพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม