เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1455

พลบค่ำ แสงหิ่งห้อยเต็มฟ้า

ยามค่ำคืนของประเทศหลิง สว่างกว่ายามค่ำคืนของประเทศอู่อานเยอะ

ที่นี่ไม่มีแสงจันทร์ แต่ทั้งในและนอกเมืองเต็มไปด้วยแสงหิ่งห้อย

พวกมันบินไปทั่ว ส่องสว่างทุกสิ่งทุกอย่าง

เมื่อเงยหน้ามองฟ้า ยังเห็นหิ่งห้อยรวมตัวเป็นกลุ่ม บรรจบกันเหมือนสายน้ำตรงขอบฟ้า เป็นภาพที่งดงามมาก

ร่องรอยการต่อสู้ที่ตีนเขาหายไปหมดแล้ว

ถูกแทนที่ด้วยดอกไม้มากมาย รวมถึงต้นไม้ใหญ่สูงเสียดฟ้าที่ล้อมเป็นวงกลม

โต๊ะเก้าอี้ไม้ลอยอยู่กลางอากาศ

ต้นไม้ที่เต็มไปด้วยสีสัน ส่องแสงสะดุดตาออกมายามค่ำคืน

ถึงกระทั่งที่มีต้นไม้บางส่วน เปลี่ยนสีตัวมันเองตามท่วงทำนองเพลง

ดอกไม้เบ่งบานทั่วทุกที่ แกว่งไปแกว่งมาไม่หยุด

กลิ่นหอมเป็นระยะ สวยเกินคำบรรยาย

นักบู๊ประเทศหลิงนับไม่ถ้วนนั่งอยู่กลางอากาศ กินดื่มอย่างมีความสุข

พืชผักผลไม้แปลกๆ หลากหลายชนิด เคลื่อนไหวอยู่กลางอากาศ ถึงขั้นที่ว่ามีผลไม้ต่างๆ นานาแขวนอยู่เต็มต้นไม้ อยากกินอะไรก็เด็ดมากินได้เลย

ฝ่าบาทหลินรั่วเสวี่ยยืนอยู่บนต้นไม้ต้นที่สูงและใหญ่ที่สุด

ข้างเธอคือมหาเสนาบดีหลินกับพวกลู่ฝาน

ยกแก้วเหล้าที่ทำจากไม้ขึ้นมา ด้านในเป็นเหล้าสีเขียวเข้ม กลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว

ไม่มีคำพูดอวยพร ไม่มีธรรมเนียม งานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยแขกผู้มีเกียรติและข้าราชการระดับสูงของประเทศหลิง คิดไม่ถึงว่าดูเป็นอิสระเหมือนงานเลี้ยงพื้นบ้าน

นี่อาจเป็นเอกลักษณ์ของประเทศหลิง กษัตริย์ที่นี่ไม่ถือตัว ธรรมเนียมของที่นี่ไม่เยอะ

ราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ตายแล้ว สองคนนี้ยังยโสขนาดนี้ ดูเหมือนจะเกิดเรื่องแล้ว

ถ้าไม่คิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่จนไม่เห็นฝ่าบาทหลินรั่วเสวี่ยอยู่ในสายตา ก็อาจมีแผนร้ายอย่างอื่น ความทะเยอทะยานไม่น้อย

ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน หลินรั่วเสวี่ยก็ตกอยู่ในอันตรายทั้งนั้น มิน่าล่ะเธอถึงไปเชิญเข้ามาด้วยตัวเอง

ลู่ฝานเข้าใจแล้ว ใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆ

ทันใดนั้น เงาคนเหาะมาจากไกลๆ คนยังไม่ทันมาถึงก็เกิดลมพัดแรง ไม่ต้องมองลู่ฝานก็รู้ว่าคงเป็นแม่ทัพใหญ่สองคนนั้น

สายลมแรงพัดจนนักบู๊ประเทศหลิงล้มลุกคลุกคลาน เงาคนสองคนกลายเป็นลำแสง เข้ามาอยู่ในงานอย่างรวดเร็ว

ลู่ฝานเพ่งมอง เห็นคนแก่รูปร่างผอมและอ้วน

คนรูปร่างผอมไว้เคราแพะ หน้าซูบผอมโซ สวมเกราะไม้สีม่วงทั้งตัว มีทวนยาวอยู่ด้านหลัง

ส่วนคนอ้วนหนวดเคราเฟิ้ม เสื้อเปิดออก ปีกด้านหลังใหญ่มาก เหมือนดาบยาวสองด้าม