เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1454

ลู่ฝานพูดว่า “ค่อยเป็นค่อยไป เรื่องแบบนี้รีบร้อนไม่ได้ ฉันว่าเธอใกล้เข้าสู่แดนปราณดินแล้ว น่าจะภายในสองสามวันนี้แหละ”

หลิงเหยาหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ฉันก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน”

ลู่ฝานลุกขึ้นช้าๆ แล้วเดินไปข้างนอก หลิงเหยาคล้องแขนลู่ฝาน เดินออกจากเรือนกระจก

ด้านนอกยังมีหมอกควันอยู่ เจ้าดำนอนหมอบอยู่หน้าประตู หาวออกมาไม่หยุด

บางครั้งลู่ฝานรู้สึกอิจฉาเจ้าดำจริงๆ

สัตว์อสูรไม่จำเป็นต้องฝึกฝนอะไรมากมาย พลังของพวกมันเพิ่มขึ้น ทั้งหมดมาจากการกลืนกินพลังอื่นๆ หรือไม่ก็อายุที่เพิ่มขึ้น

แม้เป็นสัตว์อสูรที่ฉลาดหลักแหลมเหมือนเจ้าดำ ก็ขี้เกียจฝึกฝน อย่างมากก็แค่ดูลู่ฝานฝึกหมัดทุกวัน แค่นี้จริงๆ

แต่ถึงเป็นเช่นนี้ การเติบโตของเจ้าดำก็ยังก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว

ลู่ฝานตบหัวเจ้าดำแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “แกนี่ตัวโตขึ้นเรื่อยๆ เลยนะ ต่อไปแกต้องกินเยอะจนฉันจนแน่ๆ”

เมื่อเจ้าดำได้ยินคำว่ากิน มันแลบลิ้นพร้อมใบหน้าสอพลอทันที

เป็นมังกรแท้ๆ แต่เปลี่ยนนิสัยของสุนัขไม่ได้ ลู่ฝานบอกมันหลายครั้งแล้วว่าอย่าเอาแต่แลบลิ้น แต่มันไม่ยอมฟัง

แต่หลิงเหยากลับชอบรูปร่างของเจ้าดำในตอนนี้มาก เธอลูบหัวเจ้าดำแล้วพูดว่า “เจ้าดำ รอฉันรวยเมื่อไร ต่อไปแกอยากกินอะไรก็กินได้ทุกอย่างเลย”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ใช่ เจ้าดำแกจำไว้นะ ตอนนี้หลิงเหยาคือธิดาเทพแห่งแสงอะไรสักอย่าง รวยกว่าฉันเยอะ”

หลิงเหยาหน้าแดงระเรื่อ เขกลู่ฝานเบาๆ ไปสองสามที “ธิดาเทพแห่งแสงอะไรกันล่ะ แค่ฉายาบ้าบอคอแตกที่อาจารย์ทิ้งให้ฉัน ไม่มีค่าอะไรเลย นายอย่าเอามันมาพูดแซะฉัน”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เห็นเป็นไรเลย ฉันยังเป็นเจ้าสำนักจิ่วเซียวเลย”

หลิงเหยาเอามือปิดปากขำ “เจ้าสำนักผู้โดดเดี่ยว ฮ่าๆ”

ลู่ฝานหัวเราะอย่างได้ใจ ยืดตัวตรงแล้วพูดว่า “ทำไมล่ะ คนเดียวแล้วเป็นเจ้าสำนักไม่ได้เหรอ นี่เรียกว่ากินอิ่มคนเดียวเต็มๆ ไง เอ๊ะ วันนี้ฝ่าบาทมาอีกแล้ว!”

ขณะกำลังพูด ลู่ฝานเห็นหน้าเรือนกระจกข้างๆ สิบสามส่งฝ่าบาทหลินรั่วเสวี่ยกลับไปอย่างนอบน้อม

เหมือนหลินรั่วเสวี่ยยังไม่อยากกลับ ยืนโอ้เอ้อยู่ข้างหน้าสิบสามอยู่นาน แล้วจึงหันกลับมา

เมื่อหันกลับมา หลินรั่วเสวี่ยเห็นพวกลู่ฝาน

เธอหน้าแดงแล้วเหาะออกไปทันที ไม่ทักทายแม้แต่คำเดียว

ลู่ฝานพูดว่า “นี่เธอมากี่ครั้งแล้ว ฉันจำได้ว่าอาการบาดเจ็บของสิบสามหายนานแล้วนิ”

หลิงเหยาหัวเราะแล้วพูดว่า “ฉันว่ามีโอกาสเป็นไปได้สูงที่ฝ่าบาทหลินรั่วเสวี่ยชอบสิบสาม”

ลู่ฝานพูดด้วยใบหน้าประหลาด “เป็นไปได้เหรอ คนเงียบๆ ไม่ชอบพูดแบบสิบสามเนี่ยนะ ทั้งสองคนคุยกันได้เหรอ”

“ไปถามก็รู้แล้วไม่ใช่หรือไง”

หลิงเหยาดึงลู่ฝานเดินเข้าไปหาสิบสาม

สิบสามที่กำลังจะปิดประตู เห็นลู่ฝานกับหลิงเหยาเดินเข้ามา เขารีบยืนคำนับหน้าประตูแล้วพูดว่า “เจ้านาย!”

ลู่ฝานมองสิบสามอย่างประเมิน จากสายตาของเขา อาการของสิบสามเกือบหายดีแล้วจริงๆ

แววตามีชีวิตชีวา ร่างกายแข็งแรง ไม่ว่าจะในหรือนอกร่างกาย ต่างฟื้นฟูได้เป็นอย่างดี ถึงขั้นที่ดีกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อย