เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 146

เจ้าดำยังคงนอนราบอยู่หน้าประตู อาจเป็นเพราะความวุ่นวาย ในลานบ้านดังเกินไป เจ้าดำตื่นขึ้นมา มองพวกหานเฟิงอย่างดูหมิ่น แล้วเข้าไปนอนต่อในห้อง

ผ่านไปนาน ศิษย์พี่ใหญ่และคนอื่นจึงหยุดลง

ศิษย์พี่ใหญ่ปรบมือ แล้วพูดว่า "รู้ตั้งนานแล้วว่าเป็นฝีมือนาย แต่ขี้เกียจพูดเท่านั้น วันนี้ได้ต่อยอย่างสะใจ เหงื่อเต็มตัวไปหมด"

ศิษย์พี่ใหญ่เอามือลูบพุงแววๆ แล้วเดินหัวเราะออกไป

ฉู่สิงกับฉู่เทียนก็เหนื่อยเหมือนกัน มองหานเฟิงแล้วพูดว่า "ศิษย์น้องหานเฟิง ต่อไปถ้าต้องการอีก รีบมาหาพวกเรานะ ต่อยคนได้ตามใจชอบ นี่มันดีจริงๆ ฮ่าๆ"

ฉู่สิงกับฉู่เทียนหันหลังเดินกลับห้อง

หานเฟิงแผ่หลาบนพื้น อยู่ในสภาพเกือบตาย

"ความรู้สึกนี่แหละ ความรู้สึกนี่แหละ"

หานเฟิงฝืนเอากระดาษวิชาหนึ่งเดียวออกมา เมื่อคืนเขาใช้ไม้อ่อนหว่านล้อมไม่หยุด กว่าจะได้มาจากอาจารย์เต้ากวง ตอนนี้มาดูว่าวิธีที่ศิษย์น้องลู่ฝานบอกเขา จะใช้ได้หรือเปล่า

หานเฟิงลืมตาแทบจะไม่ขึ้น เขาใช้นิ้วถ่างตาเอาไว้ จ้องกระดาษวิชาหนึ่งเดียวเขม็ง

ทันใดนั้น ศิษย์พี่หานเฟิงร้องโอดครวญ แล้วล้มลงบนพื้น ตัวสั่น กระดาษร่วงลงบนพื้น

อาจารย์อี้ชิงหันมามองหานเฟิง "ปัญญาอ่อนจริงๆ ถ้าวิธีนี้ฝึกวิชาหนึ่งเดียวได้ งั้นสายเลือดหนึ่งเดียว คงเป็นตัวตลกไปทั้งโลกแล้ว"

หานเฟิงเงยหน้าขึ้น พูดเสียงขาดๆ หายๆ "อาจารย์อี้ชิงรู้ว่าไม่ได้ผลเหรอ"

อาจารย์อี้ชิงจิบชาเบาๆ แล้วพูดว่า "ฉันรู้แน่นอน ลู่ฝานฝึกสำเร็จ นั่นเป็นโอกาส โชคชะตาบวกกับความเข้าใจ นายไม่มีอะไรสักอย่าง จะฝึกสำเร็จได้ยังไง ไม่ได้บอกนาย เพราะอยากเห็นนายโดนกระทืบเท่านั้น"

อาจารย์เต้ากวงพูดต่อ "ถูกต้อง เห็นคนโดนกระทืบตั้งแต่เช้า รู้สึกดีมาก เหมือนย้อนกลับไป ตอนเราฝึกแรกๆ"

เมื่อศิษย์พี่หานเฟิงได้ยินดังนั้น จึงกระอักเลือดออกมาอีก ครั้งนี้สลบไปเลย

อาจารย์อี้ชิงหัวเราะ แล้วเดินเข้ามาใส่พลังปราณเข้าไปในตัวหานเฟิง

เพราะพวกศิษย์พี่ใหญ่ ไม่ได้ลงมือถึงตาย ศิษย์พี่หานเฟิงดูบาดเจ็บสาหัส อันที่จริงไม่ได้บาดเจ็บถึงเส้นเอ็นและกระดูก