เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 147

สายลม เมฆขาว ปกคลุมไปทั่ว

ท่ามกลางขุนเขา เขาวิพากษ์ดูเป็นเอกลักษณ์ ตั้งอยู่ในนั้น

ลู่ฝานไม่รู้ว่าควรเรียกมันว่าภูเขาได้ไหม เพราะมันดูเหมือนเมือง ไม่ใช่ภูเขา

ภูเขาสูงกว่าสามหมื่นฟุต เต็มไปด้วยบ้านเรือน ตึก ศาลา แท่นต่างๆ ร้านอาหาร ร้านเหล้า ไม่ขาดอะไรสักอย่าง

แม้ตึกพวกนี้ หมุนขึ้นไปตามรูปร่างภูเขา ตรงกลางเป็นขั้นบันไดหินเขียวเหมือนน้ำตก บนยอดเขาเหมือนโดนคนเอากระบี่ตัดให้เรียบ จากสายตาของลู่ฝาน ก่อนที่ยอดเขาลูกนี้ยังไม่โดนทำให้เรียบ คงจะสูงอย่างน้อยหกหมื่นฟุต

เพราะพื้นที่ที่โดนทำให้เรียบ มีขนาดใหญ่มาก กวาดตามองไป อย่างน้อยครอบคลุมพื้นที่หลายร้อยลี้

เหมือนยอดเขาอันยิ่งใหญ่ โดนคนตัดเอว และถูกปรับให้เป็นเมือง

ในเมฆหมอกที่ล้อมรอบภูเขา สิ่งก่อสร้างเหล่านี้เหมือนคนงามที่ซ่อนอยู่หลังฉากกั้น เพิ่มความลึกลับและงดงามเข้าไปอีก

ผู้คนในภูเขาไม่น้อยเลย ได้ยินเสียงคนจากไกลๆ ลู่ฝานใช้ความสามารถของสายตาตัวเอง มองผ่านเมฆหมอกไปไกล ยิ่งพบว่าเขาวิพากษ์น่าตกใจมาก นี่เป็นเมืองยิ่งใหญ่ในเทือกเขาชัดๆ

หานเฟิงตบไหล่ลู่ฝาน แล้วพูดว่า "ฮ่าๆ ศิษย์น้องลู่ฝานคงตกใจสินะ คงคิดไม่ถึงว่าเขาวิพากษ์จะเป็นแบบนี้ อันที่จริง ตอนฉันมาครั้งแรกก็อึ้งเหมือนกัน ไปกันเถอะ ที่นี่ขายของที่เราต้องการ"

ทั้งสี่คนเดินต่อไป หลังข้ามเขาเล็กๆ ไปหนึ่งลูก มาถึงตีนเขาวิพากษ์

เมื่อเข้ามาใกล้ ยิ่งเห็นความหรูหราของเขาวิพากษ์

ประตูทางเข้าสูงเสียดฟ้า ตัวอักษรสีทองคำว่าเขาวิพากษ์ ส่องแสงระยิบอยู่ในเมฆหมอก

ก้าวขึ้นไปเรื่อยๆ แผ่นหินกว้างเหมือนโดนคนเช็ด ไม่มีฝุ่นสักนิด สองข้างมีต้นไม้ใบหญ้า ส่งกลิ่นหอมฟุ้ง