เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1460

“ขอบคุณคุณชายลู่ฝานมาก บุญคุณที่ช่วยชีวิต ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันยอมเป็นศิษย์ของคุณชายลู่ฝาน รับใช้คุณชายลู่ตลอดชีวิต!”

เมื่อหลินรั่วเสวี่ยคุกเข่าลง นักบู๊ ข้าราชการ องครักษ์ประเทศหลิงที่อยู่รอบๆ พากันคุกเข่าลง

แม้แต่นักบู๊ที่พวกชางผิงพามา ก็ไม่กล้าสู้ต่ออีกแล้ว คุกเข่าให้ลู่ฝานทั้งหมด

ลู่ฝานมองออกไป กลุ่มคนมากมายคุกเข่าลงตรงหน้าเขา

ใบหน้ามีความตกตะลึง ลู่ฝานไม่รู้จะพูดยังไง

สิบสามที่ยืนอยู่ไม่ไกลคุกเข่าลงด้วย แต่สายตาที่เขามองลู่ฝาน มีความภาคภูมิใจเพิ่มขึ้น

“ลู่ฝาน พูดอะไรหน่อยสิ!”

หลิงเหยาพูดเสียงเบาอยู่ในอกลู่ฝาน

ในเวลาเดียวกัน หลิงเหยาดึงคอเสื้อลู่ฝานบอกให้เขาวางเธอลง

ลู่ฝานค่อยๆ วางหลิงเหยาลง จับมือเธอแล้วมองคนประเทศหลิงนับไม่ถ้วนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา

พูดตามตรงเมื่อเห็นภาพนี้ ในใจลู่ฝานรู้สึกภูมิใจมาก

ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมคนมากมายชอบการอยู่บนจุดสูงสุด ความรู้สึกที่คนมากมายคุกเข่าตรงหน้าเขาช่างไม่เลวเลยจริงๆ

ลู่ฝานพูดกับหลินรั่วเสวี่ยด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม “ฝ่าบาท ฉันจะรับของขวัญใหญ่ขนาดนี้ได้ยังไง วิทยายุทธฉันแค่ผิวเผิน เกรงว่าจะเป็นอาจารย์ของฝ่าบาทไม่ได้”

จู่ๆ หลินรั่วเสวี่ยก้มกราบลู่ฝาน “อาจารย์ลู่ฝาน ถ้าอาจารย์ไม่รับฉันเป็นศิษย์ ฉันจะคุกเข่าอยู่ตรงนี้”

ลู่ฝานยิ้มแหย หลินรั่วเสวี่ยจริงจังกับเขาแล้ว

หลิงเหยายิ้มแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน รับเธอไว้เถอะ ฝ่าบาทเป็นศิษย์นายไม่ดีหรือไง”

ลู่ฝานถอนหายใจ ดูท่าว่าถ้าเขาไม่รับเป็นศิษย์ เรื่องนี้คงไม่จบไม่สิ้น

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ก็ได้ ฉันรับฝ่าบาทเป็นศิษย์ แต่ขอพูดไว้ก่อน ฉันไม่มีอะไรมากมายสอนให้ฝ่าบาทหรอกนะ ลุกขึ้นเถอะฝ่าบาท”

หลินรั่วเสวี่ยลุกขึ้นพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “อาจารย์ลู่ฝาน ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป อาจารย์คือราชครูแล้ว!”

นักบู๊ ข้าราชการของประเทศหลิงจำนวนมาก ลุกขึ้นยืนตะโกนอย่างพร้อมเพรียงว่า “ราชครูลู่!”

มหาเสนาบดีหลินจับมือลู่ฝานแล้วพูดว่า “ราชครูลู่ ต่อไปได้โปรดดูแลด้วย”

ลู่ฝานยิ้มแหยแล้วพยักหน้าเบาๆ

หลินรั่วเสวี่ยหัวเราะอย่างมีความสุข เหมือนแผนบางอย่างสำเร็จตามเป้าหมาย……

หลังผ่านไปสิบวัน

เมฆขาวยังคงอยู่ เขาเทพยาวเหยียด

เช้าตรู่ ลู่ฝานฝึกหมัดอยู่หน้าเรือนกระจก

หลิงเหยานั่งเป่าขลุ่ยอยู่ข้างๆ เจ้าดำกับสิบสามนั่งเงียบๆ อยู่อีกด้าน สัมผัสกับแก่นแท้ในวิชาหมัดของลู่ฝาน

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “เป็นข่าวดีจริงๆ เขาตายหรือยัง”

หลินรั่วเสวี่ยส่ายหน้า “ยัง แต่ไม่ห่างจากความตายเท่าไร ตอนนี้เขาโดนพิษรุนแรง มีแค่สองทางเลือกเท่านั้น ถ้าไม่ตายอย่างทรมานหลังจากสามวัน ก็สาบานว่าจะยอมจำนนต่อฉันตลอดชีวิต”

ลู่ฝานปรบมือแล้วพูดว่า “ยินดีด้วยฝ่าบาท ได้นักบู๊แดนปราณฟ้ามาเป็นพวกอีกหนึ่งคน”

หลินรั่วเสวี่ยเอายาออกมาขวดหนึ่ง ยื่นให้ลู่ฝานแล้วพูดว่า “ทำไมอาจารย์เรียกฉันว่าฝ่าบาทอีกแล้ว บอกแล้วไงว่าต่อไปให้เรียกฉันว่าหลินรั่วเสวี่ยก็พอ อันนี้ให้อาจารย์ รีบกินเถอะ”

ลู่ฝานรับยามาแล้วดมครู่หนึ่ง จากนั้นขมวดคิ้วพูดว่า “นี่เหมือนยาแก้พิษเลย ให้ฉันทำไม”

เหมือนหลินรั่วเสวี่ยกระอักกระอ่วนเล็กน้อย เธอพูดติดๆ ขัดๆ ว่า “ขอโทษนะอาจารย์ ยังจำวันแรกที่มาประเทศหลิงได้ไหม เรื่องที่ฉันให้อาจารย์เดินเข้ามาแล้วฉันลูบหลังอาจารย์”

ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “เธอวางยาพิษฉันเหรอ”

หลินรั่วเสวี่ยบิดมือไปมาแล้วพูดว่า “ช่วยไม่ได้ ฉันต้องป้องกันตัวเอง ตอนนั้นฉันนึกว่าอาจารย์เป็นคนที่ราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เรียกมา ดังนั้นจึงวางกับดักไว้นิดหน่อย แต่อาจารย์วางใจได้เลย เป็นพิษเรื้อรังแบบอ่อนๆ ถ้าไม่กระตุ้นก็ไม่กำเริบ ใช่สิ หลิงเหยากับสิบสามก็กินสักหน่อยสิ ยาพิษจะแผ่ซ่านระยะหนึ่ง คนที่อยู่ในตำหนักใหญ่ในตอนนั้นโดนพิษทั้งหมด คนประเทศหลิงของเรามีความสามารถต้านทานพิษแบบนี้โดยธรรมชาติ แต่พวกนายก็ไม่แน่ ทุกคนกินสักเม็ดเถอะ”

ลู่ฝานอ้าปากตะโกนในใจว่า “ไอ้เก้า มีเรื่องแบบนี้ไหม”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ พิษของพวกเขาอ่อนด้อยมาก ยังทะลุผิวหนังเจ้านายไม่ได้เลย ดังนั้นฉันเลยไม่ได้สนใจ”

ลู่ฝานใบหน้ากลัดกลุ้ม เอายาออกมาดูอย่างละเอียดครู่หนึ่ง เมื่อมั่นใจแล้วว่าเป็นแค่ยาแก้พิษ จึงให้สิบสาม หลิงเหยาและเจ้าดำคนละเม็ด

หลินรั่วเสวี่ยพูดต่อ “ยังมีเรื่องดีอีกเรื่อง อาจารย์ลู่ฝาน เรืออากาศธาตุที่อาจารย์ต้องการสร้างเสร็จแล้ว”

ลู่ฝานชะงักไปทั้งตัว เขาพูดเสียงดังว่า “ไป พาฉันไปดูตอนนี้เลย!”