เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1461

เมืองทางใต้ของเมืองท้องฟ้าคง ป่าต้นไม้เก่าแก่เต็มไปด้วยต้นไม้

ในป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้ พื้นที่ว่างเปล่าในรัศมีสิบลี้ ดินทรายทับถมเป็นขั้นยกสูง รอบๆ เต็มไปด้วยรั้ว

ยังไม่ทันเดินเข้าไปใกล้ ก็เห็นทหารองครักษ์เกราะเขียวเดินลาดตระเวนอยู่นับไม่ถ้วน บนเกราะไม้เขียนไว้ว่า “กำกับดูแล”

หลินรั่วเสวี่ยพาพวกลู่ฝานมาที่นี่

มองลงจากท้องฟ้าไกลๆ เห็นในพื้นที่ว่างเปล่ามีเงาดำขนาดใหญ่

ภายใต้การห้อมล้อมขององครักษ์เกราะเขียว หลินรั่วเสวี่ยพาพวกลู่ฝานมายังด้านบนสุดของพื้นที่ว่างเปล่า

ตอนนี้ลู่ฝานเพิ่งเห็นว่าเงาดำขนาดใหญ่นั่นคืออะไร

นั่นเป็นเรือไม้ขนาดใหญ่ สูง กว้าง ยาวหลายร้อยเมตร

ตัวเรือเต็มไปด้วยประกายแสงเหมือนดวงดาว อักษรยันต์เจ็ดสีปกคลุมด้านบน

สลักหัวมังกรตรงหัวเรือ เมื่อมองดูดีๆ ลู่ฝานพบว่าหัวมังกรมีความเหมือนกับเจ้าดำ

ตรงหางเรือมีตัวอักษรอยู่ เป็นตัวอักษรคำว่าหลิงขนาดใหญ่

ลู่ฝานเอ่ยชมว่า “เรือใหญ่มากเลย รั่วเสวี่ย นี่คือเรืออากาศธาตุที่ให้ฉันจริงเหรอ ของสิ่งนี้เข้าอุโมงค์มิติได้เหรอ”

หลินรั่วเสวี่ยพาพวกลู่ฝานลงมาบนเรือ

เมื่อมองออกไปไม่เห็นที่สิ้นสุด เรือขนาดใหญ่ลำนี้ ใช้ได้แค่คำว่ากว้างใหญ่มาบรรยาย

แต่ตัวเรือมองออกยากมากว่าทำจากไม้ สิ่งที่ปรากฏในสายตาเป็นแค่แสงที่รวมตัวกันเท่านั้น

ลู่ฝานมองอย่างละเอียดสองสามครั้ง แล้วพูดอย่างตกใจว่า “พลังแห่งมิติ”

มหาเสนาบดีหลินหัวเราะแล้วพูดว่า “ใช่ พลังแห่งมิติ พูดให้ถูกคือเอาหินวิญญาณมิติมาบดเป็นผง ใช้วิธีวิญญาณเข้าสิง ทาทั้งตัวเรือ แต่พลังแห่งมิติที่แฝงอยู่ในหินวิญญาณมิติน้อยมาก ต้องกองหินวิญญาณมิติขึ้นมาเป็นกองเหมือนภูเขาเล็กๆ ถึงจะมีพลังทะลุออกจากอุโมงค์มิติได้ หลังจากนั้นจึงเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วในอุโมงค์ข้ามมิติ”

ลู่ฝานพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง ก่อนหน้านี้ฉันยังสงสัยว่าประเทศหลิงไม่มีอริยปราชญ์ จะสร้างสิ่งอากาศธาตุได้ยังไง คงใช้วิธีพิเศษแบบนี้สินะ”

มหาเสนาบดีหลินพูดว่า “ใช่ ใช้วิธีพิเศษแบบนี้แหละ คุณชายลู่ฝาน ฉันเอาหินวิญญาณมิติเกือบ 30 เปอร์เซ็นต์ในประเทศหลิงใส่เข้าไปในแหวนวงนี้ นายต้องอาศัยมันช่วยขับเคลื่อนเรือเพื่อเดินทางในมิติเวิ้งว้าง แต่ต้องจำไว้ว่าเมื่อใช้หินวิญญาณมิติหมด มันจะไม่สามารถทะลุอุโมงค์มิติได้อีก ถึงตอนนั้นมันจะเป็นแค่เรือธรรมดาๆ ลำหนึ่งเท่านั้น แค่ทนทานกว่าเรือทั่วไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น”

ลู่ฝานรับแหวนมาแล้วพูดอย่างจริงใจว่า “ขอบใจมาก”

หลินรั่วเสวี่ยพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อาจารย์ ขอบคุณอะไรกันล่ะ ถือเป็นของขวัญที่อาจารย์รับฉันเป็นศิษย์แล้วกัน คิดว่าถ้าอาจารย์ใช้แค่จำเป็น ไปประเทศตันเซิ่งแล้วกลับมาประเทศหลิง คงไม่น่ามีปัญหาอะไร”