เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1462

ลู่ฝานมองหลินรั่วเสวี่ยแล้วพูดว่า “เธอให้ฉันเป็นอาจารย์ แต่ฉันกลับไม่ได้สอนอะไรเธอเลย พูดขึ้นมาแล้วรู้สึกเกรงใจจริงๆ”

ประกายประหลาดแวบขึ้นนัยน์ตาหลินรั่วเสวี่ย เธอพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อาจารย์สอนฉันหลายอย่างแล้วล่ะ”

ลู่ฝานส่ายหน้าพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันรู้ว่าการที่เธอให้ฉันเป็นอาจารย์ ไม่มีอะไรนอกจากเอาเราไปเป็นพวก เพื่อรักษาตำแหน่งกษัตริย์ของตัวเองไว้ แต่สิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่เธอควรทำอยู่แล้ว บอกว่าผิดก็ไม่ได้ ฉันเข้าใจ แต่ในเมื่อฉันรับเธอเป็นศิษย์แล้ว ไม่ว่าแค่ในนามหรือไม่ก็ตาม ฉันคิดว่าต้องสอนอะไรให้เธอบ้าง”

ลู่ฝานพูดเช่นนี้ เขายื่นนิ้วออกมาหนึ่งนิ้ว แตะลงบนตัวหลินรั่วเสวี่ย

ลู่ฝานเอาปราณชี่ในตัวบวกกับพลังแห่งโลกเล็กน้อย ส่งเข้าไปในตัวหลินรั่วเสวี่ย

ลู่ฝานเอาพลังตัวเองเก็บไว้ในตันเถียนของหลินรั่วเสวี่ยอย่างระมัดระวัง

ไม่ส่งผลกระทบต่อวิทยายุทธอันน่าสงสารของหลินรั่วเสวี่ย และไม่เป็นอันตรายต่อร่างกายหลินรั่วเสวี่ยด้วย

เมื่อลู่ฝานทำเสร็จเรียบร้อย มีคราบเหงื่ออยู่บนหัว

ฆ่าศัตรูง่ายดาย แต่ถ่ายทอดวิชายากจริงๆ

เขาแค่เคลื่อนไหวเล็กๆ น้อยๆ แต่เนื้อตัวกลับเต็มไปด้วยเหงื่อ เหมือนเพิ่งสู้กับคนมาอย่างไรอย่างนั้น

ลู่ฝานดึงมือกลับมาแล้วพูดว่า “ฉันเอาวิถีบู๊ของตัวเอง วิถีบู๊ของอู่อานไว้ในตัวเธอแล้ว ต่อไปเธอจะตระหนักรู้ได้แค่ไหน ก็ขึ้นอยู่กับโชคของเธอแล้ว!”

หลินรั่วเสวี่ยไม่เข้าใจ แต่ก็ยังโค้งคำนับลู่ฝาน

ครูบาอาจารย์เปรียบเสมือนพ่อแม่ ชี้แนะให้ความรู้อธิบายในสิ่งที่ไม่เข้าใจ

การกระทำของลู่ฝานวันนี้ คือการถ่ายทอดวิชาซึ่งเป็นสิ่งสำคัญที่สุดระหว่างครูและศิษย์

ตอนนี้ลู่ฝานไม่รู้เหมือนกันว่าสิ่งที่เขาทำวันนี้ จะทำให้ทั้งโลกเกิดการเปลี่ยนแปลงที่มหัศจรรย์อย่างไร

ตอนนี้ลู่ฝานยืนอยู่บนเรืออย่างมีความสุข ให้มหาเสนาบดีหลินสอนการบังคับเรือให้เขา

ตัวเรือเดี๋ยวเล็กเดี๋ยวใหญ่ เปลี่ยนไปตามความคิด ลู่ฝานอดชมความอัศจรรย์ของต้นไม้ประเทศหลิงไม่ได้ เกรงว่าคงมีแค่ต้นไม้ที่นี่ ที่เปลี่ยนแปลงเหมือนมีชีวิตได้แบบนี้

ถึงโดนคนฟันมาทำเป็นเรือ จิตวิญญาณก็ยังคงอยู่ จากที่มหาเสนาบดีหลินพูด เรือลำนี้ไม่กลัวการโจมตี ถ้าโดนคนโจมตีจนพัง มันสามารถฟื้นฟูตัวเองได้ แค่กระดูกมังกรตรงตัวเรือซึ่งเป็นจุดสำคัญไม่โดนทำให้เสียหาย มันสามารถงอกออกมาใหม่เองภายในระยะเวลาสั้นๆ

เป็นเรือล้ำค่าจริงๆ ลู่ฝานตัดสินใจว่าต่อไปถ้าอาจารย์หวูเฉินหายดี จะให้อาจารย์ช่วยเปลี่ยนแปลงเรือลำนี้ให้เป็นสิ่งอากาศธาตุอย่างสมบูรณ์

เหมือนรถม้าของธิดาเทพประเทศเป่ยเสิน ไม่จำเป็นต้องสิ้นเปลืองสิ่งที่เดินทางผ่านมิติ ก็สามารถเดินทางในอุโมงค์ข้ามมิติได้เอง

หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง ลู่ฝานเรียนรู้วิธีการใช้งานทั้งหมดของเรือลำนี้ รวมถึงวิธีการเข้าไปในอุโมงค์มิติ และวิธีเร่งความเร็วการเดินทาง

เมื่อทำความคุ้นเคยกับทุกอย่าง มหาเสนาบดีหลินถามด้วยรอยยิ้มว่า “ราชครูลู่จะตั้งชื่อเรือลำนี้ว่าอะไร”

เมื่อหลิงเหยาได้ยิน เธอเดินเข้ามาพูดว่า “ตั้งชื่อเหรอ ดีเลยๆ ตั้งชื่อเรือลำนี้ว่าเจ้าขาวดีไหมลู่ฝาน แบบนี้เจ้าดำจะได้มีคู่ไง”

เจ้าดำที่อยู่บนไหล่ลู่ฝานกลอกตามองบน มันไม่อยากเป็นคู่กับเรือหรอกนะ

ลู่ฝานลูบตัวเรือ แล้วมองตัวอักษรคำว่าหลิงที่ท้ายเรือ เขายกยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “ฉันว่าให้มันชื่อเรือหลิงดีกว่า!”

ระหว่างพูด ลู่ฝานตบเบาๆ ลงไปที่ตัวเรือ

จู่ๆ เหมือนตัวเรือมีการตอบสนอง ส่องแสงระยิบระยับ ดูเหมือนมีชีวิตเป็นอย่างมาก