เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1463

วันที่อากาศแจ่มใส มีพบก็ต้องมีจาก

เช้าวันต่อมาที่ตีนเขาเทพ มีคนมาส่งมากมาย

เรือขนาดใหญ่ลอยอยู่กลางอากาศ แทบจะบดบังท้องฟ้าไปซีกหนึ่ง

บนเรือ พวกลู่ฝานบอกลาหลินรั่วเสวี่ยกับมหาเสนาบดีหลิน

“ฝ่าบาทรั่วเสวี่ย มหาเสนาบดีหลิน แล้วพบกันใหม่ ฉันจะกลับมาแน่นอน”

ลู่ฝานคารวะ คนนับไม่ถ้วนที่อยู่ด้านล่างตะโกนว่า “ราชครูลู่เดินทางปลอดภัย!”

หลินรั่วเสวี่ยน้ำตาคลอเบ้า ไม่ว่าเธอจะเสแสร้งหรือไม่ แต่สีหน้าดูจริงใจมาก

“อาจารย์ต้องรีบกลับมานะ อาจารย์เป็นราชครูลู่ของประเทศหลิงตลอดไป สิบสามก็ต้องดูแลตัวเองด้วยนะ”

ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆ หันไปพูดกับสิบสามที่อยู่ด้านหลังว่า “สิบสาม นายจะอยู่ที่นี่ต่อไหม”

หลิงเหยาพูดต่อ “สิบสาม ถ้านายอยู่ต่ออาจได้เป็นพระมเหสี ไม่ใช่สิ ต้องเป็นเชื้อพระวงศ์ลำดับที่หนึ่งสิถึงจะถูก”

สิบสามมองหลินรั่วเสวี่ยอย่างเฉยเมย ไม่พูดอะไรสักคำ

เมื่อได้ยินคำพูดของลู่ฝาน เขาทำเพียงส่ายหน้าเบาๆ

ลู่ฝานถอนหายใจแล้วพูดว่า “โอเค ไปกันเถอะ”

โบกมือให้ทุกคนอีกครั้ง ลู่ฝานบังคับเรือหลิงเหาะออกไปไกล

คนประเทศหลิงนับไม่ถ้วนบินตามอยู่หลังเรือ เพื่อส่งพวกลู่ฝาน

ลู่ฝานมองพวกเขาแล้วถอนหายใจเบาๆ “ไม่ว่ายังไงนี่เป็นประเทศที่งดงามประเทศหนึ่งเลย”

เมืองท้องฟ้าคงค่อยๆ ไกลออกไปจากสายตา ประเทศหลิงค่อยๆ ไกลออกไปจากสายตา

แสงสว่างขึ้นบนเรือลำใหญ่ วินาทีต่อมาพวกลู่ฝานเข้ามาในอุโมงค์ข้ามมิติอันเงียบสงัด

พลังฟ้าดินห้าสีปรากฏในสายตา ลู่ฝานเอามุกเม็ดหนึ่งออกจากอก แล้วมองมันเงียบๆ ด้านในคือแผนที่ที่หลินรั่วเสวี่ยให้เขา รวมถึงวิธีการเข้าออกพลังฟ้าดินประเทศหลิงด้วย

ประเทศอู่อานบนแผนที่เป็นแค่มวลแสงสว่างเล็กๆ ประเทศเป่ยเสินบนแผนที่ก็ไม่ต่างกันเท่าไร

แต่แสงของประเทศตันเซิ่งสว่างสะดุดตามาก

ลู่ฝานไม่คิดว่านี่คือข้อผิดพลาดของแผนที่ แค่คนวาดแผนที่ไม่ใช่คนโง่ งั้นเขาต้องใช้แสงอธิบายว่าประเทศตันเซิ่งใหญ่กว่าประเทศอู่อานและประเทศเป่ยเสินมาก

นั่นจะเป็นประเทศแบบไหนกันนะ!

ลู่ฝานแอบคาดเดาในใจ

ฟังจากที่อาจารย์หวูเฉินบรรยาย ที่นั่นคือดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของผู้ฝึกชี่ สวรรค์ของยาเทวดา แต่กลับเป็นประเทศที่ปิดตาย

จากการแนะนำสั้นๆ ของธิดาเทพ ประเทศตันเซิ่งเป็นประเทศที่แข็งแกร่ง อุดมสมบูรณ์และน่ากลัว

แม้แต่ธิดาเทพประเทศเป่ยเสินยังไม่มีคุณสมบัติเข้าไปเลย

นัยน์ตาลู่ฝานเป็นประกายวูบไหว เขาไม่รู้ว่าการเดินทางครั้งนี้จะราบรื่นหรือเปล่า