เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1492

เจ้าของพยักหน้าแล้วรับขวดยามา เขาเคาะก่อน จากนั้นดม แล้วค่อยเปิดออก

เอายาออกมาหนึ่งเม็ดอย่างระมัดระวัง หลังจากดูอย่างละเอียด เจ้าของร้านยิ้มแล้วพูดว่า “ลูกค้ากำลังทดสอบสายตาฉันใช่ไหม นี่เป็นยาเสวียนระดับแปดธรรมดาทั่วไป ราคาเหรอ แค่หินวิญญาณระดับกลางสิบก้อนเท่านั้น อีกทั้งคนกลั่นยานี้ฝีมือธรรมดามาก สูตรยาก็แย่มาก มีหลายจุดที่ขาดความร้อน เดิมทีสมุนไพรที่สามารถกลั่นยาเสวียนระดับเก้าออกมาได้ โดนเขาทำเสียของกลายเป็นยาเสวียนระดับแปด ลูกค้า ร้านเรามียาแบบนี้เยอะมาก ถ้าลูกค้าต้องการขายมัน อย่างน้อยเอามาสักร้อยขวด ไม่งั้นโปรดอภัยให้ด้วยถ้าฉันซื้อไว้ไม่ได้”

เจ้าของร้านวางยาลง ดันขวดยากลับมาให้ลู่ฝาน

ลู่ฝานสีหน้ากระอักกระอ่วน ยาขวดนี้ในประเทศตันเซิ่ง คือผลงานของปรมาจารย์บำเพ็ญชี่ชั้นยอด แต่คิดไม่ถึงว่าในประเทศตันเซิ่ง เจ้าของร้านเล็กๆ จะพูดออกมาว่ายานี้แค่ยาทั่วไป

ลู่ฝานครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วเอายาออกมาอีกขวด

นี่เป็นยาที่เขากลั่นเอง เป็นผลงานซ้อมมือที่ประเทศหลิง ช่วงนี้หลิงเหยา สิบสามและเจ้าดำกินไปไม่น้อย

“ช่วยดูยาขวดนี้อีกที”

เจ้าของร้านมองขวดยาแล้วส่ายหน้าเบาๆ เหมือนดูหมิ่นขวดเครื่องเคลือบแบบนี้

เมื่อเอายาออกมาดู เจ้าของร้านพยักหน้าพูดว่า “ยาเม็ดนี้ไม่เลว ความร้อนเป๊ะมาก ความเชี่ยวชาญล้ำลึก เป็นผลงานของผู้มีความสามารถด้านยา ลูกค้า นี่เป็นยาที่ลูกค้ากลั่นเองใช่ไหม! แม้เป็นเพียงยาเสวียนระดับเจ็ด แต่ฉันให้เม็ดละยี่สิบหินวิญญาณระดับกลาง เอ๊ะ”

เหมือนเจ้าของร้านเห็นอะไรผิดปกติ เขาพูดอย่างตกใจว่า “ทำไมฉันไม่เคยเห็นเทคนิคการกลั่นยาแบบนี้มาก่อน นี่……นี่……”

เจ้าของร้านเบิกตาโต เหมือนจะหาอะไรบางอย่างจากเม็ดยา

ลู่ฝานตกใจเล็กน้อย จู่ๆ เขานึกขึ้นได้ว่าตอนเขากลั่นยาพวกนี้ เขาใช้วิชากลั่นเก้ามังกรระดับเทพที่อาจารย์ถ่ายทอดให้เขา!

ไม่นานผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆ เอาหินวิญญาณออกมาวางด้านหน้าลู่ฝาน

ลู่ฝานมองหินสีใสพวกนี้แล้วเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ นี่คือเงินของประเทศตันเซิ่งเหรอ พบเห็นได้น้อยมาก

แต่ลู่ฝานเก็บหินวิญญาณโดยไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา แม้เขาไม่รู้ว่าหินวิญญาณพวกนี้สามารถกินข้าวได้กี่มื้อ แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถสอบถามเรื่องพวกนี้ได้

หลิงเหยายิ้มแล้วเอาผลไม้ที่ย่างสุกแล้วออกมากิน ฉีกให้เจ้าดำที่อยู่บนไหล่ลู่ฝานแล้วพูดว่า “เจ้าดำ เราจะไปกินของอร่อยกันแล้ว”

ลู่ฝานไม่ทันสังเกตการกระทำของหลิงเหยา แต่เจ้าของร้านตะลึงไปแล้ว

เขาจ้องผลไม้ในมือหลิงเหยาแล้วพุ่งออกมาจากในเคาน์เตอร์ พูดด้วยใบหน้าตื่นเต้นว่า “นี่……นี่คือสมุนไพรอะไร พลังเต็มเปี่ยมมาก ลูกค้าขายอันนี้ให้ฉันเถอะ ฉันจะเอายาเทวดามาแลก!”