เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1493

ลู่ฝานขวางเจ้าของร้านเอาไว้ แล้วพูดเสียงดุดันว่า “นายจะทำอะไร ถอยไปนะ!”

เจ้าของร้านยืดพุงกลมแล้วโบกมือพัลวัน “ลูกค้าเข้าใจผิดแล้ว ฉันต้องการซื้อสมุนไพรของพวกนาย อ๋อๆ ก็ผลไม้ที่ผู้หญิงคนนี้กินไง ลูกค้ายังมีอีกไหม ฉันจะเอายาเทวดามาแลก”

หลิงเหยาอึ้งไป มองผลไม้ในมือแล้วกระซิบเบาๆ ข้างหูลู่ฝาน “ผลไม้นี้มีค่าเท่ากับยาเทวดาเลยเหรอ พระเจ้า ฉันกินยาเทวดาเข้าไปกี่ต้นแล้วเนี่ย”

อันที่จริงลู่ฝานตกใจมากเหมือนกัน แต่เขาไม่ได้แสดงออกมา

เงียบอยู่ครู่หนึ่ง เขามองเจ้าของร้านแล้วพูดว่า “นี่เป็นของล้ำค่าที่ฉันเสี่ยงชีวิตเอามาจากดินแดนลึกลับ กว่าจะได้มาไม่ใช่เรื่องง่าย ขายให้นายง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไงล่ะ!”

เจ้าของร้านยิ้มแล้วพูดว่า “ลูกค้าอย่าขู่ฉันสิ ฉันเชื่อว่าลูกค้าได้มาจากดินแดนลึกลับ ฉันไม่เคยเห็นสมุนไพรแบบนี้จริงๆ แต่ลูกค้าบอกว่าเป็นสมบัติล้ำค่า ฉันไม่ค่อยเชื่อเท่าไร ถ้าเป็นของล้ำค่าลูกค้าจะให้นักบู๊กินตามใจชอบเหรอ แม้นักบู๊คนนี้จะสวยมากก็เถอะ”

หลิงเหยาได้ยินแล้วถลึงตาใส่เจ้าของร้าน แล้วพูดเสียงดังว่า “เห็นแก่ที่นายบอกว่าฉันสวย ฉันจะไม่เอาผลไม้กระแทกใส่หน้านาย”

เจ้าของร้านรีบชี้หน้าอ้วนของตัวเอง “เอาเลย ไม่ต้องเกรงใจ กระแทกมาให้สุดแรง แค่ขายผลไม้ให้ฉัน ฉันให้เธอกระแทกใส่หน้าฉันทั้งวันก็ได้”

ลู่ฝานสีหน้าประหลาด ไอ้อ้วนนี่ทำการค้าเก่งจริงๆ

ไร้ยางอายเพื่อผลไม้ที่ไม่เคยเห็นเพียงผลเดียว

ลู่ฝานครุ่นคิดแล้วพูดว่า “เอางี้แล้วกัน ฉันพูดตามตรงเลยแล้วกัน หญ้าต่อชีวิต 1 ต้น ดอกผกผัน 1 ต้น นายเอามาให้ฉัน ฉันจะขายให้นาย!”

เจ้าของร้านตาเป็นประกาย “นายนี่หัวธุรกิจจริงๆ หญ้าต่อชีวิตกับดอกผกผัน ได้ยาเสริมวิญญาณหนึ่งหม้อ ถือว่าครบครันแล้ว โอเค นายรอก่อน เดี๋ยวฉันไปจัดการให้ รับรองว่ายาเทวดาจะส่งมาภายในสามวัน”

ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “สามวันเหรอ นายบอกว่าที่นี่มียาเทวดาระดับสามลงไปอย่างครบครันไม่ใช่เหรอ”

เจ้าของร้านพูดอย่างกระอักกระอ่วนเล็กน้อย “ยาเทวดาพอมีอยู่บ้าง แต่สมุนไพรสองอย่างที่นายพูดมา เป็นของที่มีน้อยและหายาก แต่นายวางใจได้เลย หามาให้นายภายในสามวันแน่นอน หลังจากสามวัน นายมาเอายาได้เลย ถ้าขาดไปแค่ใบเดียว ฉันให้ฟรีเลย”

ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า “โอเค งั้นอีกสามวันเจอกัน!”

พูดพลาง ลู่ฝานจับมือหลิงเหยาเตรียมออกไป

แต่ขณะนั้นเอง จู่ๆ เจ้าของร้านเรียกพวกเขาไว้ “เดี๋ยว ลูกค้าเหลือสมุนไพรนี้ให้ฉันสักนิดได้ไหม แค่ขนาดเท่าเล็บก็ได้ นายน่าจะรู้ว่าฉันเป็นลูกหลานตระกูลหั่วที่มีหัวหน้า นายเหลือให้ฉันสักหน่อย ฉันเอาไปให้หัวหน้าฉันดู พวกเขาอาจช่วยให้จัดการเร็วขึ้น นายวางใจเถอะ ฉันไม่เอาไปฟรีๆ หรอก เอาหินวิญญาณระดับสูงไปก่อนร้อยก้อน ถือเป็นค่ามัดจำ”

ลู่ฝานพยักหน้า ฉีกมาจากปากเจ้าดำนิดนึง จากนั้นส่งให้เจ้าของร้านแล้วพูดว่า “ดูให้ดี นี่ขนาดเท่าเล็บสองเล็บเลยนะ!”

เจ้าของร้านพูดเสียงดัง “ลูกรอง ไปเอาหินวิญญาณระดับสูงมาสองร้อยก้อน”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ช่างเป็นคนที่ได้ใจจริงๆ”

ไขมันบนหน้าเจ้าของร้านไหลมากองรวมกัน “กักตุนของที่มีน้อยเพื่อรอทำกำไรสูง ถ้าลูกค้ายังมีของล้ำค่าอะไรอีก สามารถเอามาขายให้ฉันได้ ฉันจะยิ่งได้ใจกว่านี้อีก!”

ลู่ฝานยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร หินวิญญาณถูกยกมาอย่างรวดเร็ว

ครั้งนี้หินวิญญาณมีแสงสว่างออกมาเล็กน้อย

ลู่ฝานกวาดหินวิญญาณเข้ามาในเข็มขัดทั้งหมด แล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ลู่ฝานเพิ่งก้าวออกจากร้านยา เจ้าของร้านหยิบชิ้นส่วนผลไม้ขึ้นมา แล้วถามผู้ช่วยข้างๆ ว่า “ตอนนี้มีผู้ดูแลคนไหนอยู่ในเมืองบ้าง”