เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1496

หั่วตันซูปรายตามองเจ้าของร้าน “นายจะรีบไปทำไม ไปก็ไปสิ อีกสามวันเขาก็กลับมาอีกไม่ใช่หรือไง”

เจ้าของร้านรีบขานรับ ไม่กล้าโต้เถียง แต่แอบพึมพำในใจว่า “เมื่อกี้ยังบอกว่าจะให้เขาเห็นความสามารถของเด็กนี่ไม่ใช่หรือไง ทำไมตอนนี้ถึงไม่ทำอะไรเลยล่ะ”

หั่วตันซูหันไปมองบนถนนอีกครั้ง ลู่ฝานกับหลิงเหยาเดินช้าๆ อยู่บนถนนด้านล่าง

หั่วตันซูยิ้มแล้วพูดว่า “แม้แต่วัตถุแห่งสายลมยังไม่มีเลย ไอ้หมอนี่จนจริงๆ หรือปกปิดเอาไว้กันแน่นะ”

เจ้าของร้านพูดว่า “ท่านเก้า ฉันว่าเขาจนจริงๆ ไม่เห็นหินวิญญาณที่เขาเอาออกมาตอนคิดเงินเหรอ ทั้งหมดนั่นได้มาจากฉันเมื่อกี้ แค่ดื่มชาต้องควักหินวิญญาณระดับกลางออกมาเลยเหรอ”

หั่วตันซูพยักหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่ “อืม ผู้ฝึกชี่ที่จน จนไม่มีแม้แต่วัตถุแห่งสายลม แต่กลับมีของล้ำค่าแบบมุกเวิ้งว้างกับยามังกรติดตัว อีกทั้งยังเลี้ยงคนใช้ที่เป็นนักบู๊สาวสวยด้วย นายไม่คิดว่าน่าสนใจเหรอ”

เจ้าของร้านพูดว่า “น่าสนใจ”

หั่วตันซูยิ้มแล้วพูดว่า “รอดูเถอะ อีกไม่นานคงมีเรื่องสนุกให้ดูแล้ว”

พูดพลาง หั่วตันซูกับเจ้าของร้านมองลู่ฝานเดินจนไปถึงมุมถนน ตรงนั้นคือที่ตั้งของค่ายกลเคลื่อนฟ้า

ค่ายกลเคลื่อนฟ้าของประเทศตันเซิ่งมีอยู่ทุกที่ ไม่มีค่าใช้จ่าย เดินเข้าไปได้ทันที

ค่ายกลเคลื่อนฟ้าขนาดใหญ่ สูงสิบเมตรเต็มๆ กว้างสามเมตร ดูเหมือนประตูเมืองที่บ้านเก่าของลู่ฝาน

ด้านข้างมีร้านน้ำชาตั้งอยู่สองร้าน ผู้ดูแลของตระกูลหั่วสิบกว่าคนนั่งแยกอยู่ทั้งสองข้าง จ้องคนที่เข้าออกค่ายกลทุกคน

เมื่อเห็นลู่ฝานกับหลิงเหยาเดินมา ผู้ดูแลสองสามคนมองหน้ากันแล้วพูดเสียงเบาว่า “ผู้หญิงเป็นนักบู๊ จะขวางไว้ไหม”

“ไม่ได้ยินที่ท่านเก้าสั่งเมื่อกี้หรือไง แค่เป็นนักบู๊ให้จับตัวทันที!”

ทันใดนั้น ผู้ฝึกชี่ชุดคลุมม่วงสองคน ลุกขึ้นขวางทางลู่ฝานกับหลิงเหยาเอาไว้

เมื่อลู่ฝานกับหลิงเหยาเห็นชุดคลุมม่วง แววตาเปลี่ยนไปเล็กน้อย หลิงเหยาแอบเอาขลุ่ยตัวเองออกมา เตรียมลงมือทุกเมื่อ

ลู่ฝานมองพวกเขา กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ แต่พูดด้วยสีหน้าปกติว่า “ทำอะไร อย่าบอกนะว่าวันนี้ไม่ให้ใช้ค่ายกลเคลื่อนฟ้า”

ผู้ฝึกชี่ชุดคลุมม่วงคนหนึ่งเดินเข้ามาพูดเสียงดัง “คุณชาย ไม่ใช่ไม่ให้ใช้ แต่ตระกูลหั่วมีคำสั่งให้ตรวจสอบนักบู๊ทุกคนอย่างเข้มงวด คุณชายเข้าไปได้ แต่นักบู๊หญิงข้างคุณชายต้องตามพวกเราไป”

ทันใดนั้นคนบนถนนพากันถอย แล้วหันมามองทางนี้ด้วยสายตาตกใจ

บนร้านน้ำชา เจ้าของร้านยื่นคอออกมาดูแล้วพูดว่า “ท่านเก้า มีเรื่องกันแล้ว! แม้แต่ตระกูลหั่ว ไอ้เด็กนี่ก็ยังไม่เห็นอยู่ในสายตา เขากล้าดียิ่งนัก!”

นัยน์ตาหั่วตันซูมีประกายประหลาด “คนที่ฆ่าคนแบบเด็ดขาดเช่นนี้ ไม่สนใจหรอกว่าคู่ต่อสู้เป็นใคร เป็นคนหนุ่มที่ชอบเอาชนะจริงๆ! ซานพั่ง นายว่าเขาจะทนได้กี่กระบวนท่า”

เจ้าของร้านยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันว่าสามกระบวนท่าก็ล้มแล้ว”

หั่วตันซูส่ายหน้าพูดว่า “ฉันพนันว่าเขาทนได้นานหนึ่งก้านธูป”

เจ้าของร้านอึ้งไป “ท่านเก้าประเมินเขาสูงเกินไปแล้ว”

หั่วตันซูยิ้มแล้วพูดว่า “แน่นอนอยู่แล้ว ฉันชอบผู้ฝึกชี่ที่ทำได้ทั้งสู้และฆ่า พวกอ่อนที่ทำได้แค่กลั่นยากับวางค่ายกล ฉันไม่เคยเห็นอยู่ในสายตา ถ้าไอ้เด็กนี่ทนได้นานหนึ่งก้านธูป ฉันจะพิจารณาให้เขามาอยู่ในตระกูลหั่ว ฉันจะสั่งงานให้เขาทำเอง”

เจ้าของร้านคำนับแล้วพูดว่า “ท่านเก้าชอบคนมีความสามารถจริงๆ ตอนนี้ฉันก็อยากให้เขาทนได้หนึ่งก้านธูปเหมือนกัน”

หั่วตันซูกวาดตามองในกลุ่มคนด้านล่าง แล้วพึมพำว่า “ภาพคึกคักแบบนี้ นักบู๊สองคนนั้นจะมาดูด้วยหรือเปล่า พวกเขาจะตกใจจนหนีไปเลยหรือเปล่า หึ ตกใจก็ดีสิ ถ้าพวกเขาไม่กล้าใช้ค่ายกลเคลื่อนฟ้า จะกลายเป็นลูกไก่ในกำมือ จับตัวได้ไม่ช้าก็เร็ว”