เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1495

“ได้เลยลูกค้า รอสักครู่ ชาและขนมของร้านเราสุดยอดมาก”

เด็กเสิร์ฟเอาชามาเสิร์ฟให้พวกลู่ฝานก่อน จากนั้นเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ลู่ฝานยกชาขึ้นจิบเบาๆ

น้ำชาขมเล็กน้อย ไม่มีกลิ่นหอม ไม่มีรสสัมผัส เมื่อกลืนลงท้องลู่ฝานรู้สึกว่าฤทธิ์ยาแผ่ซ่านไปทั่ว นี่ใช่น้ำชาที่ไหนกันล่ะ นี่มันน้ำยาชัดๆ! ลู่ฝานชิมอย่างละเอียด ด้านในมีสมุนไพรผสมกันสิบกว่าชนิด

ฤทธิ์ยาเหมาะสมได้สัดส่วน ต้องเป็นฝีมือผู้ฝึกชี่แน่นอน นั่นหมายความว่าผู้เชี่ยวชาญที่ต้มชาในร้านนี้เป็นผู้ฝึกชี่

หลิงเหยาก็รู้สึกว่าร้านน้ำชานี้ไม่เหมือนร้านอื่น แม้ไม่อร่อยแต่มีประโยชน์มาก

ลู่ฝานพูดเบาๆ ว่า “ประเทศตันเซิ่งเป็นประเทศของผู้ฝึกชี่จริงๆ ดื่มชาง่ายๆ เพียงแก้วเดียวก็เท่ากับยาชีวิตหนึ่งเม็ด”

หลิงเหยาพูดว่า “แต่ไม่อร่อยเลย ชาทั้งประเทศตันเซิ่งคงไม่เหมือนน้ำยาทั้งหมดใช่ไหม เราไม่ได้กินของอร่อยอะไรที่ประเทศหลิง มาประเทศตันเซิ่งก็เหมือนเดิมอีก ดูเหมือนประเทศอู่อานของเราดีสุดแล้วล่ะ”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ใช่ พอเธอพูด ฉันก็คิดถึงต้มกระดูกหมูที่บ้านเก่าขึ้นมา แค่คิดก็น้ำลายไหลแล้ว!”

ระหว่างพูด เด็กเสิร์ฟยกขนมมาเสิร์ฟ

ขนมที่ว่าไม่ใช่พวกขนมอบ ลู่ฝานมองแล้วพูดว่า “ทำมาจากสมุนไพรอีกแล้ว กินเถอะๆ ขมเป็นยาดี!”

ลู่ฝานกับหลิงเหยายิ้มแหยแล้วกินเข้าไป

เดิมทีเจ้าดำกินของกินด้วยความตื่นเต้น แต่เมื่อกินไปไม่กี่คำ เจ้าดำก็โยนขนมอบทิ้งอย่างรังเกียจ

เจ้าดำฉีกปากแล้วทำไม้ทำมือใส่ลู่ฝานกับหลิงเหยา เหมือนกำลังบอกว่าของพวกนี้สู้เนื้อที่มันย่างไม่ได้เลย

จู่ๆ เจ้าดำมุดเข้าไปในเข็มขัดลู่ฝานอีกครั้ง แล้วก็ไม่ออกมาอีก

เหมือนมันหมดความสนใจกับของกินประเทศตันเซิ่งแล้ว

หลิงเหยากับลู่ฝานพูดคุยเรื่องชาและขนม หั่วตันซูที่อยู่ข้างๆ มองพวกเขาด้วยสายตาประหลาด

เขามองลู่ฝานตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่หยุด จากนั้นยิ้มแล้วพูดว่า “คนคนนี้น่าสนใจ ยากที่จะได้เห็นผู้ฝึกชี่ที่มีพลังสังหารอยู่ในแววตา”

หั่วซานพั่งที่อยู่ข้างๆ พูดอย่างสงสัย “ท่านเก้าดูออกด้วยเหรอ”

หั่วตันซูพูดว่า “ฉันชอบของพวกลัทธินอกรีด ตอนวัยรุ่นฉันเคยเห็นหนังสือประหลาดเล่มหนึ่งที่หอวิชาของตระกูล มีวิชาดูหน้าตาดูปราณบันทึกอยู่ในนั้นเป็นร้อย นายดูคนนี้สิ แววตาดุดัน ท่านั่งมั่นคง เหมือนจะระเบิดกระบวนท่าออกมาได้ทุกเมื่อ จิตใจระแวดระวัง หลอมรวมไปกับสัญชาตญาณของร่างกายเขาแล้ว ป้องกันตัวอยู่ตลอดเวลา คนทั่วไปสามารถทำได้เหรอ”

เจ้าของร้านพยักหน้าแล้วพูดเสริม “ท่านเก้าสายตาเฉียบแหลมจริงๆ”

หั่วตันซูพูดต่อ “ถ้าดูเพียงเท่านี้ สามารถบอกได้ว่าคนคนนี้ผ่านสงครามมาเป็นร้อย แต่นายดูอายุเขาสิ อย่ามากก็ยี่สิบต้นๆ แต่ดวงตากลับมีความดุดัน ดอกไม้สามดอกบนหัวเป็นสีโลหิต ต้องฆ่าคนมาไม่น้อยแน่ๆ เหอะๆ ซานพั่ง ถ้านายสู้กับเขา เขาคงเอาชีวิตนายได้ภายในสามกระบวนท่า”

เจ้าของร้านไม่ค่อยเชื่อ เขาหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ท่านเก้าประเมินเขาสูงเกินไปหรือเปล่า ผู้ฝึกชี่ธรรมดาๆ อายุยังไม่ยี่สิบปีเต็ม อีกทั้งไม่ใช่คนของห้าตระกูลใหญ่ด้วย จะเก่งขนาดไหนกันเชียว อวยให้ตายยังไงก็แค่ปรมาจารย์บำเพ็ญชี่เท่านั้น คนแบบนี้ในตระกูลหั่วมีเยอะแยะไปหมด”

หั่วตันซูพูดเสียงขรึมว่า “โง่ ฉันพูดเรื่องพวกนี้กับเจ้าของร้านอ้วนๆ อย่างนายไปทำไมกันนะ จากสายตาของนาย ก็แค่คนดูสมุนไพรเท่านั้น นั่งลง อย่ามายืนขวางฉันเหมือนกำแพง นายไม่เชื่อที่ฉันพูดใช่ไหม งั้นดี นายรอดูเลย อีกเดี๋ยวนายได้เห็นพละกำลังของเด็กคนนี้แน่ๆ”

เจ้าของร้านสีหน้าไม่เข้าใจ แต่ก็หุบปากอย่างรู้งาน

ผ่านไปครู่หนึ่ง หลิงเหยากับลู่ฝานกินอาหารเสร็จ

ลู่ฝานเอาหินวิญญาณระดับกลางออกมาหนึ่งก้อน แล้วเรียกเด็กเสิร์ฟมาคิดเงิน

จุดประสงค์ที่พวกเขามากินอาหารที่นี่ เพราะอยากรู้ว่าหินวิญญาณหนึ่งก้อนสามารถกินข้าวได้กี่มื้อ

เด็กเสิร์ฟรับหินวิญญาณระดับกลางมาแล้วพูดว่า “ท่านเงินเยอะจริงๆ หินวิญญาณระดับกลางตั้งหนึ่งก้อนใหญ่ เกรงว่าจะไม่มีเงินทอน มีหินวิญญาณระดับล่างไหม”

รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าลู่ฝาน ดูเหมือนหินวิญญาณระดับกลางหนึ่งก้อนมีค่ามาก งั้นหินวิญญาณระดับกลางที่เขาได้มา รวมถึงหินวิญญาณระดับสูงที่มีมูลค่ามากกว่า คงพอให้พวกเขาใช้จ่ายในระยะนี้

“ไปหาเงินทอนมา อย่าพูดมาก”

หลิงเหยายิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

เด็กเสิร์ฟคำนับแล้วรับหินวิญญาณระดับกลางมา จากนั้นเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานเขากอบหินวิญญาณที่ไม่มีความแวววาวและมีตำหนิมาเป็นกอง

ลู่ฝานกับหลิงเหยามองหน้ากัน นี่น่าจะเป็นหินวิญญาณระดับล่าง

“ท่านนับดู หินวิญญาณระดับล่าง 99 ก้อน แล้วก็เศษหินอีก 7 ก้อน”

ลู่ฝานกอบมาหนึ่งกองให้หลิงเหยาโดยไม่มองสักนิด จากนั้นยัดลงไปในเข็มขัดทั้งหมด

ทั้งสองลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

หลิงเหยาดึงชายเสื้อลู่ฝานแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายให้หินวิญญาณฉันทำไม”

ลู่ฝานพูดว่า “ให้เธอซื้อของไง ใช้ได้ตามสบายเลย”

หลิงเหยายิ้มออกมาทันที ในใต้หล้านี้คำว่าใช้ได้ตามสบาย ได้ยินแล้วโรแมนติกและอบอุ่นหัวใจที่สุด

ทั้งสองคนเดินออกจากร้านน้ำชา ภายใต้สายตาจับจ้องของหั่วตันซู

เจ้าของร้านพูดว่า “ท่านเก้า เขาไปแล้ว”