เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1503

หั่วเยี่ยนเงยหน้าด้วยความตกใจ มองลู่ฝานแล้วพูดว่า “ต้นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ซ่อมแซมสวรรค์เหรอ นายถามเรื่องนี้ทำไม”

ลู่ฝานตบหน้าหั่วเยี่ยนกลางอากาศ พลังฝ่ามืออันแข็งแกร่งตบจนหั่วเยี่ยนฟันหลุดสองซี่ เลือดสาดกระจาย หั่วเยี่ยนทรุดลงบนพื้นทันที

ลู่ฝานพูดว่า “นายนี่ปัญหาเยอะจริงๆ ฉันบอกแล้วว่าฉันถามแล้วนายตอบ ถ้าพูดไร้สาระอีกนายก็ไม่ต้องตอบแล้ว ตายๆ ไปซะ”

หั่วเยี่ยนร้องไห้ออกมา ทั้งชีวิตนี้เขายังไม่เคยเจอความอับอายขนาดนี้เลย

จู่ๆ หั่วเยี่ยนตะโกนเสียงดังแทบขาดใจ

“นายฆ่าฉันเถอะ ไอ้เวรสมควรตาย นักบู๊ขยะ มีปัญญาก็ฆ่าฉันสิ ฉันคือคุณชายสามของตระกูลหั่ว ถ้านายฆ่าฉัน ทั้งครอบครัวนายต้องตายตามฉันไปด้วย นายกล้าไหมล่ะไอ้เวร!”

หั่วเยี่ยนดวงตาแดงก่ำ แสงพลังชี่สว่างขึ้นบนตัว

ลู่ฝานมองเขาอย่างเฉยเมย เหมือนเทพก้มมองแมลงตัวเล็กตัวน้อย

ลู่ฝานลุกขึ้นเดินมาข้างหน้าหั่วเยี่ยน ยื่นมือออกมาแล้วส่งปราณชี่เข้าไปในตัวหั่วเยี่ยน

พลังชี่ทั้งตัวหั่วเยี่ยนพังทลายลงทันที

ร่างกายชักกระตุกอย่างแรง ความเจ็บปวดรุนแรงโจมตีทั่วร่างกายหั่วเยี่ยน

ลู่ฝานสัมผัสถึงจิตญาณที่สั่นสะเทือนและร่างกายที่พังทลายอย่างรวดเร็วของหั่วเยี่ยน

เพียงพริบตาเดียว หั่วเยี่ยนเจ็บจนสลบไป แล้วก็เจ็บจนฟื้นขึ้นมาอีก เป็นอย่างนี้ติดต่อกันหลายครั้ง หั่วเยี่ยนเจ็บจนอยากฆ่าตัวตาย

หลังจากนั้นลู่ฝานเก็บปราณชี่กลับมา มองหั่วเยี่ยนที่หมดแรง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่ยังไม่สลบ “คุณชายสามแห่งตระกูลหั่ว ฉันจำเป็นต้องบอกนายว่าบางครั้งความตายไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา แม้ฉันไม่ค่อยทรมานคนอื่น แต่ก็พอรู้วิธีการทรมานเพื่อสอบปากคำสองสามวิธีที่ง่ายและได้ผล ทำให้คนแทบเอาหัวชนกำแพงตายเลยล่ะ ถ้านายอยากลองฉันจะสนองให้ ฉันจะดูสิว่าคุณชายสามแห่งตระกูลหั่วมีความกล้าขนาดไหน!”

ระหว่างพูด ลู่ฝานยกมือขึ้นอีกครั้ง

จู่ๆ หั่วเยี่ยนสติแตก น้ำตาไหลพรากตัวสั่นงันงก “อย่าๆ ฉันบอกแล้ว บอกทุกอย่าง นายอย่าทรมานฉันอีกเลย!”

หั่วเยี่ยนเงียบไม่พูดอะไร

ลู่ฝานแผดเสียงออกมาว่า “บอกมา ถ้าพูดตกไปแค่คำเดียว ฉันจะให้นายได้ลิ้มรสความทรมานอีก”

หั่วเยี่ยนสั่นไปทั้งตัว เขาพูดว่า “ได้ยินว่าตอนงานเทพโอสถครั้งก่อน ประมุขเคยเอาน้ำยางออกมาสามหยด เป็นรางวัลให้แก่อันดับหนึ่งของงานเทพโอสถ”

ลู่ฝานตกใจเล็กน้อย “งานเทพโอสถเหรอ งานเทพโอสถเปิดอีกทีตอนไหน”

หั่วเยี่ยนตอบว่า “อีกห้าปี”

ลู่ฝานแผดเสียงดังว่า “อะไรนะ อีกห้าปี แบบนั้นทุกอย่างก็สายไปแล้วน่ะสิ”

ลู่ฝานเริ่มเดินไปเดินมาในห้อง ครุ่นคิดว่าควรทำยังไง