เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1510

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า ดูเหมือนตั้งแต่วันนี้เขาต้องฝึกฝนเพิ่มเป็นเท่าตัว

ไม่แน่อาจทะลุระดับถึงแดนปราณฟ้าเร็วขึ้นก็ได้ ซึ่งก็คือระดับเซียนบำเพ็ญชี่ของผู้ฝึกชี่

หลังผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง ด้วยความเร็วทั้งหมดของเรือสีม่วงทอง พวกลู่ฝานมาถึงหน้าประตูเขาตระกูลหั่วจริงๆ แล้ว

ป่าที่อยู่ด้านนอกเป็นแค่ค่ายกลป้องกันข้างหน้าประตูเขาตระกูลหั่วเท่านั้น

ส่วนประตูเขาขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า นับว่ามาถึงที่อย่างแท้จริงแล้ว

“ลงเรือ!”

หั่วตันซูพูดเสียงดัง

ทุกคนเดินลงจากเรือ เงยหน้ามองประตูเขาที่เหมือนภูเขาตรงหน้า

เป็นประตูเขาที่สร้างจากแร่หินสีแดงทั้งหมด ดูเหมือนเปลวไฟลุกโชน

บนประตูเขามีตัวอักษรหนึ่งบรรทัด

“เพลิงแห่งฟ้าดินเริ่มจากที่นี่!”

ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ “เป็นคำพูดที่อวดดีมาก”

หั่วตันซูหัวเราะแล้วพูดว่า “นี่คือประโยคสุดท้ายของวิชาอาทิตย์ลุกโชนของตระกูลหั่ว ถ้าไม่เข้าใจจะคิดว่าอวดดี แต่ถ้าต่อไปอยู่ต่อหน้าคนอื่นอย่าลืมพูดอย่างเปิดเผยนะ!”

ลู่ฝานพยักหน้า เดินตามหั่วตันซูเข้าไปในประตูเขา

เพิ่งเดินเข้ามา ลู่ฝานรู้สึกเหมือนตัวเองเดินผ่านม่านแสงร้อนระอุ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง โลกด้านหน้าเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง

เขาสวยน้ำใส เสียงธรรมชาติ ควันจากปล่องเตาเผาลอยสูง

สิ่งที่ปรากฏในสายตาคือหมู่บ้านนับไม่ถ้วนที่สร้างขึ้นบนภูเขา เต็มไปด้วยไร่นา อุดมสมบูรณ์ไปด้วยข้าว

อสูรวิเศษบินไปมาบนท้องฟ้า ใส่ปุ๋ยให้ไร่นาไม่หยุด

ภูเขาไฟที่อยู่สุดสายตามีหินแมกมาไหลออกมาตามธรรมชาติ หลังจากนั้นโดนอสูรวิเศษใช้ถังไม้ตักไปรดบนทุ่งนา

กลุ่มคนบินไปบินมา แสงสีม่วงทองเต็มไปหมด

ตำหนักใหญ่ตั้งตระหง่านบนเขาเทียนนู่ ส่องแสงระยิบระยับออกมา

หั่วตันซูยิ้มแล้วพูดว่า “เป็นไง ตระกูลหั่วไม่เหมือนที่นายจินตนาการเอาไว้ใช่ไหมล่ะ”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ไม่เหมือนเลย ฉันไม่เคยคิดเลยว่าตระกูลหั่วจะเป็นหมู่บ้านแบบนี้”

หั่วตันซูหัวเราะร่า “หมู่บ้านเหรอ ก็ถูกนะ แต่อีกไม่นานนายจะได้เห็นความไม่ธรรมดาของหมู่บ้านแห่งนี้แล้วล่ะ ไปกันเถอะลู่ฝาน ฉันจะพานายไปที่ที่ควรไป!”

ลู่ฝานเดินตามหั่วตันซูเข้าไปด้านใน

เขาจำได้เป็นอย่างดี ตอนเขาเริ่มฝึกฝนกับอาจารย์หวูเฉิน เขาต้องใช้แรงมากแค่ไหน เพื่ออุกกาบาตจิตเย็นเล็กๆ แค่ก้อนเดียว

ดูตอนนี้สิ เรียกได้ว่าเต็มไปหมดทุกที่

ถ้าลู่ฝานไม่กลัวอับอาย เขาอยากเอากระบี่หนักไร้คมออกมาขุดสักก้อนใหญ่ๆ

หั่วตันซูพาลู่ฝานเดินเข้ามาในห้อง

ความกว้างด้านในเหนือกว่าที่ลู่ฝานจินตนาการไว้

มองจากด้านนอก ห้องที่ดูกว้างประมาณสิบกว่าเมตร ด้านในกลับกว้างเหมือนตำหนักแห่งหนึ่ง

ลู่ฝานพึมพำว่า “วิชาหุบพื้นที่!”

หั่วตันซูยิ้มแล้วพูดว่า “แค่วิชาเล็กน้อยเอง ถ้านายอยากเรียนก็ไปหาดูที่หอวิชาสิ”

ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆ

หั่วตันซูตะโกนใส่คนผอมที่กำลังฟุบหลับอยู่บนโต๊ะในห้อง “หั่วไฉ นายแอบอู้อีกแล้ว!”

คนผอมที่ชื่อหั่วไฉสะดุ้งตื่น เมื่อเห็นหั่วตันซูก็รีบลุกขึ้นพูดว่า “ท่านเก้ากลับมาแล้วเหรอ ท่านเก้าคิดถึงฉันแทบตาย ไม่ใช่สิ ฉันคิดถึงท่านเก้าแทบตาย”

หั่วตันซูขี้เกียจพูดไร้สาระกับเขา ชี้ไปทางลู่ฝานแล้วพูดว่า “นี่คือองครักษ์ส่วนตัวของฉัน ผู้ดูแลคนใหม่ นายหาชุดคลุมม่วงให้เขา ทำป้ายแล้วก็จัดหาที่พักให้เรียบร้อย สอนสิ่งที่ควรสอนเขาให้หมด อีกสิบวันฉันจะมารับเขา!”