เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1509

ท้องฟ้าแจ่มใสไม่มีเมฆ อาทิตย์แสนอบอุ่นขึ้นทางตะวันออก

ทางเดินขนาดใหญ่ในป่ายาวเหยียดไปไกล

เรือสีม่วงทองเคลื่อนตัวมา สายลมอยู่ด้านหลัง ถนนอยู่ด้านหน้า แสงสว่างไสวอยู่ในป่า

“ลู่ฝาน นายคิดว่าการที่เราเจอกันคือโชคชะตาหรือเปล่า สองสามปีกว่าฉันจะลงจากเขาสักรอบหนึ่ง ครั้งนี้เพิ่งออกมาจับตัวนักโทษชั่วก็เจอนาย นี่มันโชคชะตากำหนดเอาไว้แล้วชัดๆ!”

หั่วตันซูดูมีความสุขมาก เขายืนอยู่ตรงหัวเรือแล้วมองออกไปไกลๆ

ลู่ฝานพูดเสียงเบาว่า “แล้วจับนักโทษได้หรือยัง”

หั่วตันซูส่ายหน้า “ยังเลย ไม่รู้พวกเขาเหลี่ยมเยอะ หรือพวกเราเคลื่อนไหวช้า คิดไม่ถึงว่านักบู๊สองคนจะทำให้เกิดความโกลาหลไปทั้งตระกูลหั่ว ใช่สิ พวกเขาเป็นชายหนึ่งคนกับหญิงหนึ่งคน ถ้าไม่ใช่เพราะนายคือผู้ฝึกชี่ที่แท้จริง ฉันต้องเข้าใจว่าพวกนายเป็นนักโทษสองคนนั้นแน่ๆ”

พูดจบ หั่วตันซูหัวเราะร่า

ลู่ฝานกับหลิงเหยามองหน้ากัน พวกเขาสองคนขำไม่ออก

ลู่ฝานแอบรู้สึกว่าโชคดี ยังดีที่ตัวเองไหวพริบดีเปลี่ยนมาใส่ชุดคลุมดำไว้ล่วงหน้า ปลอมตัวเป็นผู้ฝึกชี่

ไม่งั้นตอนนี้คงยังหนีไปไกลสุดขอบฟ้า และมีโอกาสโดนหั่วตันซูที่อยู่ตรงหน้าจับตัวกลับไปตระกูลหั่วแล้ว

ลู่ฝานถามต่อ “แล้วยังจับไม่ได้จะทำยังไงล่ะ ให้ฉันช่วยไหม”

หั่วตันซูยิ้มแล้วพูดว่า “จับไม่ได้ก็ช่าง แค่นักบู๊สองคนเอง คงสร้างความวุ่นวายในสวรรค์ชั้นหนึ่งไม่ได้หรอก ยังไงก็โดนจับไม่ช้าก็เร็ว ลู่ฝานนายใจกล้าและมีพลังเยอะมาก ถ้านายเข้าตระกูลหั่วเร็วกว่านี้หน่อย ไม่แน่ฉันอาจมอบหมายงานนี้ให้นาย แต่ตอนนี้นายไปเรียนรู้ที่ตระกูลหั่วกับฉันก่อน ตั้งแต่วันนี้นายจะเป็นผู้ดูแลของตระกูลหั่วแล้ว อีกทั้งยังเป็นผู้ดูแลภายในด้วย นายต้องมีป้ายคำสั่งใหม่ เสื้อผ้าใหม่ เรือลำใหม่ แล้วก็วิชาใหม่ด้วย เชื่อฉันสิ ที่ตระกูลหั่วนายจะได้ทุกอย่างที่นายต้องการ”

ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “คงงั้นมั้ง”

ทั้งสองคุยกันเรื่อยเปื่อย เรือเคลื่อนตัวไปยังเขาเทียนนู่ของตระกูลหั่วอย่างรวดเร็ว

ลู่ฝานเห็นจากไกลๆ ตรงสุดสายตาเป็นทิวเขาทอดยาว

ในบรรดานั้นมีภูเขาสูงลูกหนึ่ง ดูยิ่งใหญ่มาก ตรงยอดเขามีหินแมกมาไหลออกมาไม่หยุด สะท้อนท้องฟ้าจนกลายเป็นสีแดงเพลิงไปเกือบครึ่งฟ้า

หลิงเหยายืนอยู่หลังลู่ฝาน มองไปรอบๆ ไม่หยุด

ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ ตอนพวกเขามุ่งหน้าไปยังตระกูลหั่ว ยังไปในฐานะนักโทษ ตอนนั้นทั้งสองคนยังพะวงว่าจะหนีเมื่อไร ที่ไหนดีที่สุด ไม่มีกะจิตกะใจชมทิวทัศน์รอบๆ เลยสักนิด

หั่วตันซูมองหลิงเหยาอีกครั้ง “น่าเสียดาย ทำไมถึงเป็นนักบู๊”

หลิงเหยายืนก้มหน้าด้านหลังลู่ฝาน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ลู่ฝานสัมผัสได้ว่าพลังของหลิงเหยาเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ดูเหมือนเธอได้ตระหนักรู้เหมือนกัน

เหมือนลู่ฝานนึกอะไรขึ้นได้ นัยน์ตาเขาเป็นประกาย

อย่าบอกนะว่าเป็นเพราะพลังฟ้าดินของประเทศตันเซิ่งสมบูรณ์เป็นพิเศษ

ตอนมาลู่ฝานตกใจที่พลังฟ้าดินของประเทศตันเซิ่งรุนแรงจนน่ากลัว แต่ตอนนี้พวกเขาทั้งสองได้ตระหนักรู้ ต้องเกี่ยวข้องกับสิ่งนี้แน่ๆ

มิน่าล่ะใครๆ ก็อยากมาประเทศตันเซิ่ง

ที่นี่ไม่ใช่แค่ผลิตยาเทวดา สิ่งสำคัญกว่านั้นคือการฝึกฝนที่นี่ยังลงทุนน้อยได้ผลตอบแทนคุ้มค่า!

ลู่ฝานจินตนาการไม่ออกเลย ถ้าตัวเองได้ฝึกฝนอย่างสงบอยู่ที่นี่สักปีสองปี วิทยายุทธจะพุ่งสูงขึ้นถึงระดับไหนกันนะ